نان و امید؛ هاراگیری جمعیت (برسد به دست بچه حزب الهی ها)

چکیده :پسر و دختر جوانی که در روز دوشنبه(دوم تیرماه) در رودخانه کارون اندیکا غرق شدند که نسبت فامیلی نزدیک داشتند. نخستین بررسی‌ها در این حادثه نشان می‌دهد این پسر و دختر جوان قصد ازدواج با یکدیگر را داشته که با مخالفت خانواده های خود روبرو شدند. این دو جوان با بستن دست های یکدیگر به هم با شال(روسری) دختر، خود را در رودخانه کارون انداخته و اقدام به خودکشی کردند. قبل از این اقدام پسر جوان با خانواده خود تماس گرفته و این موضوع را اطلاع داده...

یاسر عرب

پنجره اول (امید):
خانمی تماس گرفت و گفت قصد مصاحبه دارد. وقتی از موضوع گفتگو پرسیدم اضافه کرد «شما سوژه ی تحقیق من هستید!» نام فعلی پایان نامه اش «نرفتگان» بود! او به دنبال آدمهایی می گشت که (۱) وصل به رانت حاکمیت نباشند، (۲) توان مهاجرت داشته باشند، (۳) اما به دلیل «امیدی» که دارند مهاجرت نکرده باشند، (۴) و گرم کاری خیر برای جامعه شان باشند. اینکه در گفتگوی بین ما چه گذشت؟ در این مجال نمی گنجند. اما من هم به امیدواری او غبطه خوردم و هم بعد آن بر حال فعلی جامعه مان افسوس! ( عجبا که ما امیدواران سوژه ی مطالعه شده ایم!)

پنجره دوم (باز هم امید):
یک هفته اخیر درگیر تولید ویژه برنامه ی جمعیت بودیم. وضعیت نرخ رشد موالید در کشور، آینده ای ترسناک و تکان دهنده را پیش رو می آورد. پنجره ی جمعیتی در ایران بسته شده و ما هیچ استفاده ای از این فرصت برای توسعه کشور نکرده ایم. نرخ باروری امروز زیر یک درصد (حدود ۰/۸) رسیده و سیاست های کلان نظام در حفظ خانواده به شکست انجامیده. این روزها سخن از مسکن اشتراکی بین خانوارها (یاللعجب!) به میان آمده و خبرهایی از فروش پشت بام (برای خوابیدن در شب) درون تهران به گوش می رسد.
به واردات انسان فکر هم نکنیم! کشور ما جاذبه ای برای نخبگان جهان نداشته و اگر سیاست واردات جمعیت را در پیش بگیریم عملا تقاضای ورود بی کیفیت ترین طبقه جمعیتی (غیر مولد) نصیبمان خواهد شد! (بماند که زیر ساختهای اجتماعی آن نیز فراهم نیامده و بر تخاصم اجتماعی دامن خواهد زد) بحران پیری جمعیت در راه ایران است. و ما در بررسی های خود علاوه بر مشکلات معیشتی، تغییر ذائقه خانواده، شیفت گفتمانِ مادری، سد بلند و دوازده میلیون نفری ازدواج، تعویض نقش زنان هجده تا چهل و پنج سال و … نداشتنِ«امید به آینده ای روشن» را از دالهای مرکزی گفتمانِ زندگی با فرزند کمتر (یا بدون فرزند) یافته ایم.

پنجره سوم (یک خبر نمادین):
پسر و دختر جوانی که در روز دوشنبه(دوم تیرماه) در رودخانه کارون اندیکا غرق شدند که نسبت فامیلی نزدیک داشتند. نخستین بررسی‌ها در این حادثه نشان می‌دهد این پسر و دختر جوان قصد ازدواج با یکدیگر را داشته که با مخالفت خانواده های خود روبرو شدند. این دو جوان با بستن دست های یکدیگر به هم با شال(روسری) دختر، خود را در رودخانه کارون انداخته و اقدام به خودکشی کردند. قبل از این اقدام پسر جوان با خانواده خود تماس گرفته و این موضوع را اطلاع داده بود.

پنجره چهارم (کشتن امید اجتماعی):
هر کدام از گزینه های ریاست جمهوری سال ۹۶ رئیس یکی از قوای کشور است. اما دلار به مرز بیست هزار تومان رسیده و گرانی کمر مردم را شکسته و هنوز ۳۰ روز از اعطای صندلی ریاست مجلس به دردانه ی خراسان و نشسته بر سر سفره ی حاج قاسم سلیمانی نگذشته که خبر از جمع آوری بیش از صد امضا برای استیضاح قالیباف می رسد. دقیقا در همین زمان که امید اقتصادی مردم با تورمی مهار نشدنی از مدیریت تدبیر و امید ناامید گشته و با خباثت ترامپ برجام نیز در بستر کما قرار گرفته و امید سیاسی مردم از دیپلماسی بین المللی نا امید شده و با نظارت استصوابی و قهر مردم با صندوق رای امید سیاست گذاری مردم نیز تهدید گشته و انواع نا امیدی چون موج هایی در هم کوبنده به زورق کم رمق زندگی مردم ایران می کوبد. یک خرده نهاد نظامی-امنیتی به جای امید افزایی و گفتگو با نیروهای اجتماعی با تخریب چهره ی موسس جمعیت امام علی (ع) و دستگیری او و اعلام دلایلی من عندی امید اجتماعی مردم را با تفاسیر ضیق خود به سمت ناامیدی کامل (شما نمی توانید/ فقط ما می توانیم) سوق می دهد!

پنجره ی پنجم (جمع بندی):
حوزه ی بحرانِ جمعیت و تصمیم خانواده های ایرانی (زنان) برای فرزند نیاوری! گلوگاهی است که جامعه ی غیر رسمی و جامعه ی رسمی در آن چشم در چشم هم دوخته اند. برای اولین بار با هیچ فشار و توجیه نظام حاکم نمی تواند این جامعه را وادار به رفتاری (فرزند آوری) کند. این یکی نه جنس اش حجاب اجباری است که با گشت ارشاد حل شود و نه میتوان قانون زندان و شلاق برای فرزند نیاوردن اجرا کرد. (سیاست های تشویقی هم در این امر کم/بد اثر است.)

گویا جامعه ی ایران و ساختار های کنونی اش مثل همان دختر و پسر اندیکایی امیدی به زندگی در کنار هم ندارند. حالا ایران (که اسمی زنانه است) دستان اش را به دور هسته ی سخت قدرت و نظام تصمیم گیری (که وجهی آمرانه و مردانه دارد) گره کرده تا با هاراگیری جمعیت خود اش و ساختار انسدادگرای کنونی را به درونِ رودخانه ای خروشان بیاندازد تا از این رنج بی پایان رهایی یابد.

پ.ن:
فردای قیامت که خداوند از منِ بچه حزب الهی پرسید چه کردی؟ من امید به او را شاهد خواهم گرفت. امیدوارم برادرانِ نظامی و امنیتی ما نیز جوابی برای خدای خود داشته باشند. (اگر ملاقاتی باشد!)