قایق، دوچرخه یا سوار بر اسب: سفرهای عجیب و غریب به سوی خانه در دوران کرونا

حق نشر عکس Foreign & Commonwealth Office Image caption سفر آنابل همراه با نصف روز اسب‌سواری بود

در روزهایی که هواپیماها زمینگیر شده بودند و مرزها بسته، افرادی مجبور شدند سفرهایی طولانی و عجیب و غریب را پشت سر بگذرانند تا دوباره به خانه‌هایشان بازگردند.

ما نگاهی انداخته‌ایم به چهار مورد از این سفرها و مسافت‌هایی که بیشتر و بیشتر شدند.

آنابل سیمز: ۱۶۰۰ کیلومتر

آنابل سیمز، نوجوان بریتانیایی در یک مزرعه پرورش اسب در پاتاگونیای آرژانتین کار می‌کرد که به دلیل محدودیت‌های پروازی ناشی از شیوع کرونا، پروازش به خانه لغو شد.

به بیان دیگر آنابل مجبور می‌شد که در فصل زمستان و زمانی که دمای هوا به زیر صفر می‌رسید در مزرعه بماند. این دختر ۱۹ ساله تصمیم گرفت در پایان فصل گرم به خانه برگردد. او تنها چیزی که همراه داشت، تعدادی لباس سبک بود.

آنابل که روز به روز نگران‌تر می‌شد به وزارت خارجه بریتانیا تلفن زد و آن‌ها به او گفتند برای این که بتواند به کشورش برگردد باید خودش را به فرودگاه بوئنوس آیرس در ۱۶۰۰ کیلومتری محل اقامتش برساند و از آنجا به بریتانیا پرواز کند.

اولین مرحله سفر آنابل و شریک زندگی‌اش نصف روز اسب‌سواری تا نزدیک‌ترین جاده بود؛ در حالی که بارهایشان را روی قاطر حمل می‌کردند.

• کرونا و جهانگردی؛ ونیزی‌ها می‌خواهند محدودیت سفر به شهرشان تمدید شود
• کرونا؛ سواحل داغ اسپانیا امسال پذیرای مسافران کدام کشورهاست؟
• ویروس کرونا؛ گردشگری جهانی در خطر از دست دادن '۵۰ میلیون' شغل، نوسان در بازارهای مالی
• جنجال فم‌تریپ ایران؛ گردشگری در ایرانِ تحریم‌زده

او سپس در سفری ۹ ساعته با تاکسی خودش را به نزدیک‌ترین شهر رساند؛ در یک ایست بازرسی دمای بدن او را چک کردند و روی ماشین، مایع ضدعفونی‌کننده پاشیدند. البته برای رسیدن به فردوگاه هنوز ۱۷ ساعت رانندگی باقی مانده بود.

آنابل پس از بازگشت به بریتانیا به روزنامه آرگوس گفت: "بخش اسب‌سواری سفر، کم‌تر از همه ترسناک بود. قسمت هراسناک ماجرا، پرت شدن دوباره وسط تمدن و دیدن دنیای درگیر با ویروس کرونا و مردمی بود که ماسک می‌زدند و دمای بدنشان در ایست‌های بازرسی چک می‌شد. موقعیت به شدت استرس‌زایی بود."

کلیون پاپادیمیترو: ۳۲۰۰ کیلومتر حق نشر عکس Kleon Papadimitriou Image caption کلیون پاپادیمیترو می‌گوید به دنبال چالش‌های بزرگ است

کلیون پاپادیمیترو می‌گوید، "عوامل زیادی" وجود داشت که او تصمیم گرفت دوچرخه‌اش را بردارد و از دانشگاه‌اش در اسکاتلند راهی خانه‌اش در یونان شود.

پروازها به دلیل همه‌گیری جهانی ویروس کرونا لغو شده بودند و مدت اجاره آپارتمان او در آبردین سر آمده بود. البته این را هم نباید فراموش کرد که این پسر ۲۰ ساله عاشق "چالش‌های بزرگ" است و فکر می‌کرد با دورچرخه‌سوای به سوی خانواده می‌تواند منتهای توانش را محک بزند.

او به بی‌بی‌سی گفت: "می‌خواستم خودم را به چالش بکشم و کار دیگری نداشتم که انجام دهم."

قبل از آغاز این سفر کلیون فقط "آن اطراف" دورچرخه‌سواری می‌کرد اما او اطمینان داشت که آمادگی بدنی این سفر را دارد.

او خودش را به غذا، کیسه خواب و چادر مجهز کرد و در ماه مه سفر ۴۸ روزه‌اش به آتن را آغاز کرد.

او گفت سفرش را با توجه به محدودیت‌های مسافرت تنظیم کرد و مشکلی برای عبور از مرزها نداشت. گرچه او در طول سفر ۳۲۰۰ کیلومتری‌اش بارها به شدت خسته شد اما گفت که سخت‌ترین چالشی که در این سفر با آن روبرو شد، تنهایی بود.

او گفت: "ساعت‌های زیادی که تنها بودم، اذیتم می‌کرد. با دوچرخه‌ام مشکلاتی داشتم؛ مرتب پنچر می‌شد و مجبور بودم با این مسئله کنار بیایم."

اما خب از طرف دیگر چیزهای زیادی هم بودند که ذهن این دانشجو را مشغول نگه می‌داشت: "منظره‌های فوق‌العاده‌ای دیدم و مکان‌های بی‌نظیری را کشف کردم. افراد مختلفی را دیدم و چیزهایی زیبا."

کلیون اواخر ژوئن در خانه بود و به خانواده‌ و دوستانش ملحق شد. او می‌گوید که در این سفر یاد گرفت: "توانایی‌هایم خیلی بیشتر از آن چیزی است که فکر می‌کردم." و حالا بهتر می‌تواند با موقعیت‌های استرس‌زا کنار بیاید.

با این حال او تصمیم گرفته که ماه سپتامبر با هواپیما به آبردین بازگردد: "یک سفر آموزشی بزرگ بود اما دوباره دوچرخه‌سواری نخواهم کرد؛ من یک مسیر را دو بار نمی‌روم."

گری کروترز: ۶۵۰۰ کیلومتر حق نشر عکس Supplied Image caption گری کروترز می‌گوید داشتن یک دست موجب شده بود که سفرش چالشی‌تر شود

گری کروترز به هیچ قیمتی نمی‌خواست جشن ازدواج دختر کوچکش را از دست دهد. بنابراین وقتی هواپیماها زمینگیر شدند او تصمیم گرفت ۶۵۰۰ کیلومتر در اقیانوس اطلس به تنهایی دریانوردی کند.

او اوایل ۲۰۱۹ دور کارائیب را با قایق می‌چرخید و در بخش‌هایی از سفر هم دوستان و خانواده‌ به او ملحق می‌شدند.

قرار بود آخر مارس به خانه‌اش در ایرلند شمالی پرواز کند و هنوز مدت زیادی تا عروسی دخترش در ماه سپتامبر باقی مانده بود. اما هنگامی که کرونا از راه رسید مرد ۶۴ ساله روی قایق در سن‌مارتن گیر افتاد و فقط یک راه مقابلش باقی مانده بود.

در حالی که محدودیت‌های قرنطینه تا آوریل ادامه داشت و فصل توفان هم در راه بود، او مشغول کشیدن نقشه‌ای برای بازگشت به خانه شد: دریانوردی تنهایی.

گرچه سفر در اقیانوس اطلس بدون هیچ گروهی به تنهایی چالش برانگیز است، گری چالش مضاعفی هم در پیش داشت. او که یک دستش را در تصادف با موتور از دست داده بود باید با یک دست راهی این سفر می‌شد.

او گفت: "دریانوردی طولانی با یک دست برای هرکسی یک چالش است. حتی اگر دو دست هم داشته باشید باید به خوبی برای چنین سفری آماده شوید و برای هر پیشامد برنامه‌ای داشته باشید."

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هاش این سفر ۳۷ روزه پیدا کردن زمانی برای پختن و خوردن غذا بود: "چون فقط خودم در قایق بودم، وقت آزادم به بررسی وضعیت آب و هوا، رسیدگی به بادبان‌ها، نگاهی به مسیر سایر کشتی‌ها و البته خوابیدن می‌گذشت. بزرگ‌ترین هراسم این بود که آن قدر خسته شوم که شروع به اشتباه کردن کنم. فقط یک تصمیم اشتباه می‌توانست آخرین تصمیمم شود."

در حالی که این سفر شامل مشکلاتی مانند هوای سرد و "ترس از توفان‌های سهمگین" بود، گری از تماشای ستاره‌های دنباله‌دار و شنای نهنگ‌ها و دلفین‌ها لذت می‌برد.

اما برجسته‌ترین نکته سفر به گفته او "رضایت ناشی از غلبه بر معلولیت برای کاری که همیشه می‌خواستم انجام دهم" بود.

ماه ژوئیه که پای او به خشکی رسید با استقبال خانواده، دوستان و طرفدرارانش روبرو شد. او حالا دو ماه دیگر تا عروسی دخترش زمان داشت؛ مراسمی که خانواده امیدوارست در زمان مقرر انجام شود، هرچند که باید فهرست مهمانان را کوتاه کند.

خوان مانوئل بایسترو: ۱۱۰۰۰ کیلومتر حق نشر عکس AFP Image caption خوان مانوئل بایسترو، دریانورد آرژانتینی پس از این که پیش خانواده‌اش بازگشت، گفت: "ماموریت انجام شد"

خوان مانوئل بایسترو، دریانورد آرژانتینی زمانی که پروازها لغو شد در پرتغال گیر افتاد.

در حالی که پدرش در آستانه ۹۰ سالگی بود او مصمم شد به خانه بازگردد و برای همین سراغ قایق ۹ متری‌اش رفت.

بایسترو به بی‌بی‌سی گفت: "به نظرم رسید بهترین راه رسیدن به خانه، دریانوردی روی یک خط مستقیم در اقیانوس است و به این ترتیب احتمال مریض شدنم در دیگر کشورها هم وجود نداشت. خودم را آماده نکردم، فقط با مقداری غذا روی قایق پریدم و یادم رفت دارو همراه ببرم."

این دریانورد ۴۷ ساله پاره‌وقت پیشبینی می‌کرد که سفر روی اقیانوس اطلس ۶۰ تا ۸۰ روز طول بکشد ولی وقتی به خانه رسید ۸۵ روز روی دریا تنها مانده بود و تنها وسیله سرگرمی‌اش یک رادیو بود.

او گفت: "واقعا فقط من بودم و کائنات... شب‌ها، ستارگان زیادی در آسمان می‌درخشیدند و همین طور دلفین‌هایی که شب‌ها می‌آمدند و اقیانوس را با رنگ سبز فسفری خود راه راه می‌کردند."

خوان نتوانست خودش را به تولد ۹۰ سالگی پدرش برساند. او در ماه ژوئن به شهر زادگاه‌اش، مار دل پلاتا رسید و آن‌ها روز پدر را کنار یکدیگر گذراندند.

خوان در مورد این سفر گفت: "ما دریانوردیم و این یک ماموریت دیگر بود که انجام شد."