تاملی در دموکراسی نمایندگی، مشارکتی و صنفی

همان موقع به سبک نمایندگی صنفی در مجلس شورای ملی، توجهم جلب شد. هم اکنون نمایندگی در جهان پیشرفته، سیاسی-جغرافیایی است. بدین معنا که نمایندگان مجالس مقننه از زمینه جغرافیایی کوچکتر ازکشور و توسط احزاب با برنامه‌ای خاص معرفی و انتخاب می شوند. با توجه به اینکه دوره های نخست مجالس مقننه ایران با ترکیب و سهمیه بندی صنفی- طبقاتی(تجار، پیشه وران، اعیان، روحانیان و ملاکین) تشکیل می شد، بنظرم آمد ترکیب‌بندی صنفی، جغرافیایی- حزبی به شنیده شدن صدا های بیشتر و تکنیکی تر شدن مجالس ملی کمک بیشتری می کند.

از کارآمدی دمکراسی دولت- شهر های یونان قدیم  بسیار ستایش شنیده ایم. در این دولت- شهر ها همه مردان آزاد حق رای داشتند و تصمیمات لازم برای اداره دولت را مستقیم و بی واسطه انجام می دادند. البته که همه می گویند این شیوه دمکراسی مستقیم/مشارکتی برای شهرها و دولت هایی با جمعیت های زیر یکصد هزار تن مناسب است و نه چون شهرها و کشورهای چند ده میلیونی کنونی.

اینک اما با ظهور و فراگیری اینترنت حتما می توان این محدودیت تجمیع جمعیت میلیونی را با پیام رسان هایی نظیر ایمیل یا اپلیکشن ها( با کد ملی یکتا) را جبران کرد و حضور مشارکتی احاد مردم را بطور مستقیم در تصمیم گیری ها محقق کرد. با این شیوه دمکراسی مستقیم، نمایندگان به جای تصمیم گیری، با بررسی تخصصی لوایح و طرح ها، صرفا تصمیم سازی می کنند و سپس مردم در زمان های مشخصی با همان ایمیل یا اپلیکیشن های مشابه (کد ملی یکتا) بطور مستقیم رای می دهند و در تقنین مستقیما مشارکت می کنند. به این ترتیب کاستی و عیب  دمکراسی های نمایندگی کنونی، یعنی مشارکت مقطعی مردم آنهم در زمان انتخابات، کاملا مرتفع می شود!