آقای علیخانی، بازی با جان کودکان هنر نیست

این‌که در یک برنامه استعدادیابی مثل «عصر جدید»، شرکت کننده‌ای، اجرای خود را با حضور اعضای خانواده و فرزندانش یا کمک آن‌ها، روی صحنه انجام دهد، امری عادی است؛ ولی این‌که کودکان کم سن و سال را در کاری خطرساز مشارکت دهد، مسئله‌ای نیست که بتوان آن را پذیرفت. 

در برنامه «عصر جدید» که شامگاه دوشنبه ۲۷ مرداد روی آنتن رفت، شرکت کننده‌ای، توانایی خود را در متعادل نگاه داشتن اجسام بزرگ و کوچک روی دهانش به نمایش گذاشت. بخشی عمده از برنامه او، با استفاده از نردبان‌های مختلف انجام شد. تا آن‌جای کار که این شرکت کننده به تنهایی در حال اجرا بود، هیچ مشکلی وجود نداشت، ولی وقتی او از پسر کوچکش خواست تا روی نردبان مرتفع که تعادل پایداری نداشت برود، برنامه از حالت سرگرمی خارج شد. بی‌تابی رویا نونهالی در دیدن این صحنه خطرناک و واکنش‌های عصبی بشیر حسینی و دیگر داوران، نشان می‌داد قرار دادن یک کودک در این موقعیت، چقدر غیرعادی و نامعمول است. 

همه برنامه‌های استعدادیابی در جهان که «عصر جدید» هم به تقلید از آن‌ها ساخته شده است، گاه‌بگاه شاهد حضور کودکان روی صحنه هستند که به تنهایی یا همراه با بزرگ‌ترها، برنامه‌ای را عرضه می‌کنند. آواز خواندن، نوازندگی، نقش‌آفرینی، تردستی، استندآپ کمدی یا هر اجرای سرگرم کننده دیگر، می‌تواند بستری برای هنرنمایی بچه‌ها باشد، ولی خط قرمز همه آن‌ها بی‌خطر بودن آن برنامه برای کودکان است. برای حضور در اجراهای خطرناک، نخستین شرط شرکت کننده، داشتن حداقل سنِ ۱۶ سال (برخی کشورها دست کم ۱۸ سال)  است، چرا که کم‌تر از این، دوره کودکی شمرده می‌شود و به دلیل آن که فرد به سن درک کامل و تصمیم‌گیری نرسیده است، اجازه حضور نمی‌یابد. 

شاید احسان علیخانی که تقریبا همه‌کاره «عصر جدید» است، مدعی شود چون شرکت‌کننده، پدرِ آن کودک بوده است، این اجرا مشکلی نداشته یا این‌که تهیه‌کنندگان برنامه، از تسلط او بر کارش و صدمه ندیدن پسربچه مطمئن بوده‌اند که این دو استدلال، هرگز پذیرفتنی نیست. چرا که اجرای چنین نمایشی در رسانه رسمی کشور، بدون در نظر گرفتن حقوق کودکان، خلاف اصول اخلاقی و حرفه‌ای برنامه‌سازی تلویزیونی است. 

برنامه پُر بیننده‌ای چون «عصر جدید»، نمی‌تواند با هیچ برهان و استدلالی، برای در خطر قرار دادنِ جان و سلامتی بچه‌ها، بهانه بتراشد، چرا که در این صورت، بی‌توجهی به حقوق کودکان را مشروعیت می‌بخشد و استفاده ابزاری از آن‌ها برای جذب و جلب بیننده بیشتر را توجیه می‌کند. 

۵۷۵۷