دیگر سخنی در باب سوییس و ژاپن اسلامی شنیده نمی شود

 دیگر سخنی در باب سوییس و ژاپن اسلامی شنیده نمی‌شود
با شکل‌گیری مجلس یازدهم علی خامنه‌ای و وفادارانش که یک دهه است به دنبال «شِعب ابی‌طالب»سازی ایران (قطع رابطه‌ اجتماعی و فرهنگی با غرب و ساختن کره‌ شمالی اسلامی) هستند تلاش دارند طرح‌های خود را برای تحقق این فکر به تصویب مجلس برسانند. در این «شعب» رابطه‌ اقتصادی با کشورهای غربی (تا حدی که آن‌ها اجازه دهند) در جریان خواهد بود چون نهادهای اقتصادی سپاه و بیت و شرکت‌های دولتی بدون این رابطه بخشی از منافع خود را از دست می‌دهند و رابطه‌ سیاسی نیز از طریق لابی (در آمریکا) یا مستقیم (با اروپا) برقرار می‌ماند. تنها ایرانیان مقیم خارج باید از مسافرت به زادگاه خود (به دلیل ترس از پودر شدن در اسمان) یا ایرانیان داخل کشور از مسافرت به خارج یا سر زدن به دنیای مجازی محروم شوند تا احساس نکنند شرایط عادی است و در عین حال بدون امکان مقایسه ایران را گل سر سبد دنیا بدانند.

خامنه‌ای ده سال پیش بر این باور بود که هنوز شرایط ایران به شرایط شعب ابی‌طالب (یا همان محاصره‌ اقتصادی یا تحریم اسلامی) نرسیده و در شرایط بدر و خیبر است - هر اتفاقی در جمهوری اسلامی یک نمونه هم‌ارز در صدر اسلام دارد چون حکومت پیامبر و عدل الهی تلقی می‌شود- اما اقدامات وی در این یک دهه یعنی گسترش‌طلبی و برنامه‌ هسته‌ای و تداوم تروریسم شرایط را دارد به آن سو می‌برد. اقتصاد مقاومتی مدل معیشتی موردنظر وی برای دوران «شعب ابی‌طالب» جمهوری اسلامی است که الگوی اقتصادی مورد نظر وی برای مردم در شرایط امروز است.

تکه‌های جورچین انزوا

علی خامنه‌ای در شرایط تحریم‌های دوران اوباما از اقتصاد مقاومتی و آمادگی برای «شعب ابی‌طالب شدن» ایران سخن گفته بود اما چون محدودیت‌ها داشت به قشر حاکم می‌رسید و دولت اوباما برای به جاگذاشتن میراث، برنامه‌ هسته‌ای جمهوری اسلامی را دست‌نخورده باقی می‌گذاشت نرمش قهرمانانه به میدان آمد. اکنون با تشدید تحریم‌ها و اشغال مجلس توسط نیروهای امنیتی- نظامی فرصت دوباره‌ای برای حکومت جهت پیشبرد آن پروژه فراهم شده است. با همین رویکرد طرحی با عنوان «صیانت از حقوق کاربران در فضای مجازی و ساماندهی پیام‌رسان‌های اجتماعی» به مجلس ارائه شده است. منتظر طرح‌های دیگری از این قبیل از سوی مجلس «انقلابی» باید بود.

علی خامنه‌ای در سخنان ماه‌های اخیر خود چند تکه‌ جامانده‌ جورچین انزوای اجتماعی و فرهنگی مردم ایران را از بقیه‌ی دنیا ارائه داد:

۱. قطع فضای مجازی کشور از دنیای پیرامون که «شبکه ملی اطلاعات» نام گرفته است (۲ شهریور ۱۳۹۹)

۲. توقف واردات کالاهای غربی مورد استفاده‌ عموم (توصیه خامنه‌ای به قطع واردات آیفون)

۳. ایجاد مانع برای خرید خانه توسط ایرانیان در خارج کشور (توصیه‌ خامنه‌ای)

البته هیچ یک از این محدودیت‌ها قرار نیست گریبان قشر حاکم و خودی‌ها را بگیرد. تکه‌های دیگر این جورچین قبلا کنار هم گذاشته شده است:

۱. اختصاص سفرهای علمی و پژوهشی به خارج به خودی‌ها که امروز دانشگاه‌های کشور را پر کرده‌اند، امنیتی کردن سفر دانشگاهیان غیرخودی و ایجاد ناامنی برای سفر ایرانیان و غیرایرانیان دانشگاهی با گروگان گرفتن آن‌ها

۲. قطع سفرهای تفریحی ایرانیان به کشورهای همسایه و محدود شدن سفر خارجی به زیارت و حج با عدم‌اختصاص ارز به مسافرت غیرمذهبی

۳. اِعمال شریعت بر شهروندان دیگر کشورها که عاملی بازدارنده برای سفر به ایران است

۴. بازداشت و اذیت و آزار (مثل گرفتن گذرنامه) ایرانیان مقیم خارج به هنگام ورود به کشور

۵. محدود کردن رفت‌وآمد بازرگانان ایرانی به کشورهای غربی با سیاست تنش‌زایی با غرب (البته خامنه‌ای با سفر ایرانیان برای کسب‌وکار به چین و روسیه و کوبا و ونزوئلا مشکلی ندارد).

۶. حفظ فضای تهدید برای همه‌ ایرانیان (به جز افراد متصل به حکومت) بیش از چهار دهه تا در ارتباط با نهادها و کسب‌وکارهای بین‌المللی احساس امنیت نداشته باشد. بازداشت فعالان محیط زیست و خیریه‌ها برای حفظ این فضای تهدید است.

حبس در شرایط زندان

در صورت کامل شدن این جورچین، ایرانیان در چارچوب مرزهای کشور خود حبس خواهند شد. در داخل نیز با حکومت موجود که کوه و دریا و کویر را بر روی افراد می‌بندد و در نوع و زمان خوردن و نوشیدن و روابط صمیمی آن‌ها دخالت دارد شرایط زندان را باید تحمل کنند. شعب ابی‌طالب‌سازی ایران بدین معناست که ایرانیان در جهنمی که رژیم برای آن‌ها ساخته باید بسوزند و بسازند.

شاید تا یک دهه‌ پیش تصور رفتن ایران به سمت تبدیل شدن به کره‌ شمالی خاورمیانه برای بسیاری دشوار می‌نمود. درگیر بودن مقامات و نزدیکانشان در صادرات و واردات و اعزام فرزندانشان به کشورهای غربی برای تحصیل، و موج گرفتن ویزای اقامت کشورهای غربی توسط مقامات انزواگرایی را دور از دسترس می‌نمود. اما سیاست‌های رژیم به گونه‌ای است که انزوا را بر ایران تحمیل کرده است و حکومت دارد این انزوا را در حوزه‌های اجتماعی و فرهنگی- که ربطی به تحریم‌ها و انزوای دیپلماتیک ندارد- بر مردم تحمیل می‌کند.

قربانی‌سازی از خود

انزوای خود-خواسته به ابزاری برای معرفی کردن خود به عنوان قربانی توسط مقامات جمهوری اسلامی تبدیل شده است. دولت جمهوری اسلامی در سال‌های ۹۷ تا ۹۹ بیشترین خرید اقلام خوراکی را داشته و آن‌ها را انبار کرده است. در حالی که هیچ محدودیتی بر سر واردات مواد غذایی و دارو وجود ندارد، ادای قربانی‌ها را درآوردن و کشور را تحت فشار معرفی کردن، هدفی جز تشدید دشمنی با غرب ندارد. از نظر خامنه‌ای محدود شدن ورود تجهیزات دوگانه برای توسعه‌ مونتاژ موشک و تجهیزات هسته‌ای و محروم کردن حزب‌الله و حشد‌الشعبی و رژیم بشار اسد از دلارهای بی‌دریغ نفتی متعلق به مردم ایران «فشار ظالمانه» آمریکا نام دارد.

مفهوم متحول مدینه‌ فاضله‌ اسلامی

در دهه‌ هفتاد هاشمی رفسنجانی از سوییس اسلامی و در دهه‌ هشتاد غلامعلی حداد عادل از ژاپن اسلامی سخن گفته بودند. اما در آخرین سال قرن چهاردهم خورشیدی «کره‌ شمالی اسلامی» محتمل‌ترین سناریو برای آینده‌ ایران به نظر می‌آید. از همین جهت مقامات دیگر حتی به خود اجازه نمی‌دهند به مردم وعده‌های این چنین بدهند چون برای خودشان هم این وعده‌ها بی‌معنا شده است. در این شرایط وعده‌ «شعب ابی‌طالب» واقع‌بینانه‌تر به نظر می‌آید. نزدیک به صفر شدن درآمد نفتی و تعطیلی حدود ده هزار کارگاه در ایران از علائم این جهت‌گیری‌اند. با تمام شدن منابع ارزی صندوق توسعه به تدریج واردات انبوه مواد غذایی نیز کاهش یافته و باید منتظر مرگ‌ومیرهای میلیونی ایرانیان به علت سوءتغذیه و کمبود دارو بود؛ بالاخص آن که جمهوری اسلامی همانند کره‌ شمالی نمی‌خواهد سازمان‌های خیریه و کمک بین‌المللی در ایران حضور داشته باشند. کودکان و زنانی که غذای خود را از دور ریختنی‌ها تهیه می‌کنند، نشانه‌هایی از فرا رسیدن آن دوره است. بودن مواد غذایی در یک کشور شرط لازم است. شرط کافی قدرت خرید است که مدام در حال آب رفتن است.
مجید محمدی/ ایندیپندنت فارسی
 
فیلمها و خبرهای بیشتر در کانال تلگرام پیک ایران