فرمانده کل قوای عشق

گروه  دانشگاه خبرگزاری دانشجو، رضوان ادیبی؛ بدون شک نهضت امام حسین علیه السلام فصل نوینی را در تاریخ اسلام رقم زد و مرز اسلام علوی را از اسلام اموی مشخص نمود. کسی که در کنار امام در ترسیم این مرز و تقابل با امویان نقش محوری و حیاتی داشت، حضرت ابوالفضل علیه السلام بوده است. ایشان در طول زندگی 34 ساله خود با تربیت در مکتب علوی کوشید در عصر حکومت پدر و امامت دو برادر به شایستگی از نظام امامت دفاع نماید و در نبردهای سخت و نرم حضور مقتدرانه و معرفت زایی داشته باشد.

 

حضرت ابوالفضل علیه السلام فرزند امام علی(ع) و برادر سیدالشهدا، فرمانده و پرچمدار سپاه امام حسین علیه السلام در روز عاشورا بود، که جانشان را فدای امام زمان خویش و برادر خود،‌ امام حسین علیه السلام کرد. کنیه ایشان «ابوالفضل» و «ابوفاضل» بود و از مشهورترین القابشان، قمر بنى هاشم، سقاء، صاحب لواء الحسین، علمدار، ابوالقربه، عبدصالح، باب الحوایج و... است.

 

درروز عاشورا، سه برادر دیگر ایشان پیش از او به شهادت رسیدند. وقتى علمدار کربلا از امام حسین علیه السلام اذن میدان طلبید، حضرت از او خواست که براى کودکان تشنه و خیمه هاى بى آب، آب تهیه کند. حضرت عباس علیه السلام به فرات رفت و مشک آب را پر کرد و در بازگشت به خیمه ها با سپاه دشمن که فرات را در محاصره داشتند درگیر شد و دست‌هایشان قطع گردید و به شهادت رسیدند. البته پیش از آن نیز چندین نوبت هم‌رکاب با سیدالشهدا به میدان رفته و با سپاه یزید جنگیده بود.

 

عباس، مظهر ایثار و وفادارى و گذشت بود. وقتى وارد فرات شد، با آن که تشنه بود، اما به خاطر تشنگى برادرش حسین علیه السلام آب نخورد و خطاب به خویش چنین گفت: یا نفس من بعد الحسین هونى و بعده لاکنت ان تکونى هذا الحسین وارد المنون و تشربین باردالمعین تالله ما هذا فعال دینى؛ و سوگند یاد کرد که آب ننوشد.

 

شهادت عباس، براى امام حسین علیه السلام بسیار ناگوار و شکننده بود. جمله پرسوز امام، وقتى که به بالین حضرت عباس رسیدند، این بود: «الآن انکسر ظهرى وقلت حیلتى و شمت بى عدوى ». و پیکرش، کنار «نهر علقمه» ماند و سیدالشهدا به سوى خیمه آمد و شهادت او را به اهل بیت خبر داد. هنگام دفن شهداى کربلا نیز، در همان محل دفن شد. از این رو امروز حرم اباالفضل علیه السلام با حرم سیدالشهدا فاصله دارد.

مقام والاى عباس بن على علیه السلام بسیار است. تعابیر بلندى که در زیارتنامه اوست، گویاى آن است. این زیارت که از قول حضرت امام صادق علیه السلام روایت شده، از جمله چنین دارد: «السلام علیک ایها العبد الصالح المطیع لله ولرسوله ولامیرالمؤمنین والحسن والحسین... اشهد الله انک مضیت على ما مضى به البدریون والمجاهدون فى سبیل الله المناصحون فى جهاد اعدائه المبالغون فى نصرة اولیائه الذابون عن احبائه...».

 

حضرت عباس (ع) پرستش گر راستین آفریدگار خویش بود و نشانه های عبادت در سیمای معصوم او آشکار بود. اثر سجده های طولانی بر پیشانی اش نقش بسته بود. ولایت مداری صفتی نیست که با صرف ادعای آن، بتوان صاحب این صفت شد بلکه از جمله خصوصیت هایی به شمار می رود که باید در مقام عمل هم اثبات شود. تاریخ گواه این است که حضرت عباس(ع) در تمامی مراحل زندگی به ویژه صحنه های متعدد و سخت کربلا، پا به پای سید الشهدا(ع) و در اطاعت او بوده است و تمام فکر و دل مشغولی اش این بود که امام خود را راضی کند.

 

رضوان ادیبی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته تاریخ  دانشگاه خوارزمی 

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.