سرژیک تیموریان؛ فوتبالیست اقلیت بدون سروصدا

جام جهانی ۲۰۰۶ فرصت قدرتنمایی ستاره های فوتبال ایران بود و وقتی همه ستاره ها مات شدند، جوان نورسیده در فوتبال ایران ستاره شد؛ آندارنیک تیموریان. پیش از جام جهانی، در هنگام صعود تیم ملی به جمع تیم های حاضر در آلمان بود، آندو به قدری جوان بود که فکر نمی کرد جایی در ترکیب تیم ملی داشته باشد. برانکو اما به او فکر کرده بود؛ به جوان با استعدادی که به هنگام رسیدن به شهرت نامی هم از سرژیک تیموریان به میان می آمد. زیرا برادر بزرگ آندو بود و همدم بردار کوچکتر. بعد از جام جهانی آندو به ستاره ای تبدیل شده بود که همگان از آینده درخشانش در فوتبال ایران صحبت می کردند. همین فرصت گفت و گو در خانه پدری اش را فراهم آورد.

خانه ای کلنگی دو طبقه در محله مجیدیه جنوبی. در طبقه اول مادر و خواهران آندو زندگی می کردند و او ما به از پله های فلزی حیاط به طبقه دوم هدایت کرد. خانه ای ساده با چیدمانی ساده تر در طبقه دوم؛ جایی که آندو و سرژیک زندگی را سپری می کردند. عکسی از سرژیک روی دیوار دیده نمی شد، اما آندو جوان که فوتبالش چشم ها را خیره کرده بود، عکس های چاپ شده اش در روزنامه ها به دیوار سنجاق شده بود.
 چند صندلی به همراه یک میز ناهار خوری در اتاق بود. در آن فضای به ظاهر سیاه و سفید خانه یک کاناپه رنگی چشم ها را به سمت خود می کشید. آندو با اشاره به آن گفت که شب ها سرژیک روی این کاناپه می خوابد و من روی زمین. دلگیر بود.

دو برادر و دو فوتبالیست از سه پسر خانواده تیموریان برای دو نسل بودند.

سرژیک یادآوری آن هافبک خوش اخلاق در ترکیب استقلال بود. همان که در سال ۷۶ به همراه استقلال با مربیگری ناصر حجازی قهرمان لیگ آزادگان شد.

در تیم بی ادعا نفراتی مانند سرژیک، علی چینی، آتیلا حجازی و... حضور داشتند، حضور موثر و مفید. سرژیک که مانند آندو در تیم های پایه آرارات ، تیم ملی امید و استقلال بازی کرده بود، بعدها سر از فوتبال آلمان درآورد. بازی در تیم ماینس که یورگن کلوپ را داشت، فرصت مغتنمی برای او بود.

گرچه در آلمان به موفقیت بزرگی دست نیافت، اما حضور در فوتبال آلمان کار هر فوتبالیست ایرانی نبود. سرژیک یک فوتبالیست اقلیت بدون سروصدا بود و بعد از دوران بازی اش عملا محو شد. البته او با بدشانسی روبرو شد و پیش از تصادف اخیر که در نهایت به پایان عمرش رسید، یک بار دیگر هم تلخی تصادف را با تمام وجود حس کرده بود و این بار سوار بر موتور ، سرنوشت برایش ۵۰ روز نبرد پنجه در پنجه با مرگ و در نهایت وداع را رقم زده بود.

سرژیک ، این پسر دوست داشتنی فوتبال ما وداعی داشت آرام و بی سر و صدا . او بد آورد ، هربار با حادثه ای ، تصادفی و اتفاقی. روزی فوتبالش را تمام کرد و روزی اینچنین داستان زندگی اش به نقطه پایان رسید...  همین...

۲۵۵ ۴۱