صدای خس و خاشاک جاودانه شد

چکیده :از ۸۸ به بعد در موسم افطارهای ماه رمضان، چراغ خانه های روزه داران در اقصی نقاط ایران، هنگام اذان مغرب با گلبانگ ربنای استاد روشن می شد. مناجاتهای معمول رادیو تلویزیون دیگر نزد مردم خریداری نداشت. از طریق گوشی های تلفن همراه، مناجات روح بخش "ربنای استاد شجریان" سر سفره افطار، دلهای روزه داران را جلا می...

علی نظری

امروز اولین صبح بدون “منادی بانگ ربنا” را تجربه کردیم. استاد شجریان بعد از ۸۰ سال زندگی شرافتمندانه و در کمال محبوبیت و خوشنامی به خانه ابدی هجرت کرد.

هنرمندی که همواره در کنار مردم بودن و خاک پای مردم بودن را بر مقرب درگاه حاکمیت بودن ترجیح داد.
مبارزه در راه آزادی و نیل به دموکراسی، تمام آرزو و آمال خسرو آواز ایران در هشت دهه حیات پربرکتش بود.

البته که شجریان عزیز هزینه با مردم بودن را پرداخت. صدا و سیمایی که با پول مردم اداره می شود، او را به علت همراهی با مردم و مخالفت با منتخب انتخابات ۸۸ بایکوت کرد!

دغدغه با مردم زیستن باعث شد که حاکمان رسانه میلی، بزرگمردی چون خسرو بی همتای آواز ایران را برنتابند.
ننگ حذف شجریان از آنتن صدا و سیما اقدام رذیلانه ای بود که تا ابد بر پیشانی گردانندگان ساختمان شیشه ای جام جم خواهد ماند.

هنرمند اصیل و متعهدی که حاضر به فرمانبری آقایان نشد، در لیست سیاه رادیو و تلویزیون قرار گرفت.

از ۸۸ به بعد در موسم افطارهای ماه رمضان، چراغ خانه های روزه داران در اقصی نقاط ایران، هنگام اذان مغرب با گلبانگ ربنای استاد روشن می شد. مناجاتهای معمول رادیو تلویزیون دیگر نزد مردم خریداری نداشت. از طریق گوشی های تلفن همراه، مناجات روح بخش “ربنای استاد شجریان” سر سفره افطار، دلهای روزه داران را جلا می داد.
ماههای رمضان یک دهه قبل نشان دهنده جایگاه هنرمند بزرگی چون محمدرضا شجریان در بین ملت ایران بود.

رادیو و تلویزیون که توسط تفکر اقلیت جامعه اداره می شود، هیچ گاه با بایکوت استاد آواز ایران نتوانستند شجریان را از قلوب مردم بگیرند.

در انتخابات ۸۸ شجریان هنگامی که حس کرد در حق معترضان به انتخابات جفا شده به صف مردم پیوست.

هنگامی که معجزه هزاره سوم در کمال وقاحت میلیونها ایرانی آزاداندیش را خس و خاشاک نامید، استاد با شجاعت اعلام کرد که صدای رسای خس و خاشاک است.

شجاعت ستودنی شجریان در همراهی با مردم، ما را به یاد جهان پهلوان تختی می اندازد. که چگونه در سالهای بعد از کودتای سال ۳۲ با آن خفقان حاکم بر جامعه که اجازه نفس کشیدن به هیچ مبارزی داده نمی شد و مصدق محبوب اکثریت مردم ایران هم در قلعه احمدآباد در حصر بود، تختی با آن محبوبیت بی نظیر صدای اکثریت خاموش مردم ایران در دفاع از نخست وزیر فقید نهضت ملی و آن برهه خاص بود.

تختی هم مغضوب حاکمان وقت و محبوب مردم بود.

تشییع جنازه فراموش نشدنی آن پهلوان آزادیخواه در غروب ۱۷ دی در ابن بابویه، بیانگر قدرشناسی مردم ایران از اسطوره ای چون تختی بود.

اگرچه اکنون به خاطر شرایط کرونایی امکان برگزاری تشییع پرشکوه پیکر استاد شجریان نیست، اما آتشفشان تقدیر مردم از خسرو آواز ایران در شبکه های اجتماعی، نشانگر پیوند ناگسستنی مردم ایران با هنرمند محبوب وطن در این فضای خاص جامعه است؛ و مبین این نکته که مردم خودشان سره را از ناسره تشخیص می دهند.

راز ماندگاری اسوه هایی چون تختی و شجریان همراه بودن با مردم است و بس!