شاعری که خود را در لفاف تمدن نمی‌پیچد

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از آسوشیتدپرس، کمیته نوبل روز پنج شنبه از لوییز گلوک به دلیل «صمیانه و سازش‌ناپذیر» بودنش تجلیل کرد و افتخاری نادر را نصیب شاعر آمریکایی ساخت. والاس استیونس، گاندولین بروکس و رابرت فراست دیگر شاعران بزرگ آمریکایی هستند که افتخار کسب نوبل در دوران حیاتشان نصیب‌شان نشد.

پس از اعلام نام گلوک به عنوان برنده نوبل امسال، وی در مصاحبه‌ای کوتاه با گزارشگرانی که بیرون خانه‌اش در کمبریج ماساچوست گرد آمده بودند صحبت کرد و گفت حس برانگیختگی، شادی و قدرانی دارد.

گلوگ پیشتر ملک‌الشعرای آمریکا بود و جوایز متعددی دریافت کرده که جایزه پولیتزر در سال ۱۹۹۳ برای «زنبق وحشی»، جایزه کتاب ملی در سال ۲۰۱۴ برای «شب سرنوشت و فضیلت» و مدال بشردوستی ملی در سال ۲۰۱۵ از جمله آنها هستند. او شانزدهمین زنی است که موفق به کسب جایزه نوبل از زمان تاسیس آن در سال ۱۹۰۱ شده است.

مایکل جیکوبز رییس آکادمی شاعران آمریکا در بیانیه‌ای به تجلیل از این شاعر پرداخت و گفت: ما بسیار خوشحالیم که لوییز گلوک جایزه نوبل ادبی امسال را دریافت کرد. شعرهای وی و مجموعه آثارش، و نیز صدای کاملاً متمایز وی، ارایه دهنده شرایط انسانی با زبانی به یاد ماندنی و نفس‌گیر هستند.

گلوک که از ساکنان شهر نیویورک است و ریشه‌اش به یهودیان مجارستان بازمی‌گردد، از وقتی کودکی بیش نبود با وسواس و علاقه به شعرخوانی توجه نشان می‌داد و در اوایل نوجوانی سعی داشت تا اشعارش را به دست چاپ بسپارد. او وقتی بزرگ‌تر شد با بیماری بی‌اشتهایی عصبی دست‌وپنجه نرم کرد و بعدها گفت مشکل غذایی‌اش کمتر نمایش درماندگی بود و بلکه بیشتر نمایشی از علاقه‌اش برای رها کردن روح از محدودیت‌های بدن بود، تمی موضوعی که بعدها در آثارش دیده شد.

این شاعر ۷۷ ساله هم از تجربیات شخصی خودش وهم از تاریخ و اساطیر در اشعارش به کرات استفاده کرده است و برای مثال می‌توان بخش نهایی «ایلیاد» را در «ترانه پنه لوپه» دید.

اندرس اولسون رییس کمیته نوبل ادبیات گفت: گلوک در جستجوی جهان است و در این جستجو او از اسطوره‌ها و عناصر کلاسیک الهام می‌گیرد و این را می‌توان در بیشتر آثار وی دید. صداهای دیدو، پرسیفونه و اویریدیس- شحصیت‌هایی رها شده، مجازات دیده و خیانت کشیده- ماسک‌هایی هستند که وی برای انتقال معانی در جهان شخصی خوش که اعتباری جهانی دارد، به کار می‌گیرد.

از جمله مجموعه‌شعرهای گلوک «چهره نزولی»، «آرارات» و «پیروزی آشیل» است که جایزه کتاب ملی حلقه منتقدان ۱۹۸۵ را دریافت کرد.

اما میراث گلوک تنها اشعارش نیست. وی استاد دانشگاه ییل و دانشگاه استنفورد است و تدریس را یکی از معدود خوشبختی‌های زندگی‌اش می‌داند. وی به عنوان استاد در کنار شاعران جوان‌تری چون کلودیا رانکین حضور داشته است. رانکین که اکنون خود استاد دانشگاه ییل است از گلوک به عنوان معلمی که بیش از هر چیز برای کارش ارزش قایل است، یاد کرده است.

رانکین پس از اینکه گلوک به عنوان برنده نوبل ادبیات معرفی شد از تجربه خودش با وی صحبت کرد و گفت: به یاد می‌آورم سخت‌گیری، شوخ طبعی و حوصله‌ای را که وی به من به عنوان یک دانشجوی ۱۹ ساله که تلاش داشتم آنچه را باید در مورد شعر یاد بگیرم، هر چه زودتر بیاموزم، نشان داد. وی افزود: وقتی لوییز با شما صحبت می‌کند، او را باور می‌کنید زیرا او خودش را درون لفاف تمدن پنهان نمی‌کند.

برندگان نوبل یک جایزه ۱۰ میلیون کرونی (۱.۱ میلیون دلاری) دریافت می‌دارند و این جایزه در جشنی که معمولاً در ماه دسامبر برگزار می‌شود به آنها اهدا می‌شود. اما این رویداد امسال به دلیل پاندمی کرونا لغو شده است.

روز پنجشنبه هم‌زمان با اعلام نام گلوک به عنوان برنده نوبل، ناشر وی «فارر، استراوس اند گیروکس» اعلام کرد یک مجموعه جدید از وی با عنوان «دستورالعمل‌های زمستانی از مجموعه» سال آینده منتشر خواهد شد. در عین حال کار قبلی وی با عنوان «اشعار ۲۰۱۲-۱۹۶۲» به فهرست ۱۰۰ کتاب پرفروش آمازون راه یافت.

گلوک در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۲ درباره جوایز گفته است: افتخارات دنیوی باعث می‌شود وجود داشتن در دنیا آسان‌تر شود. آدم را در موقعیتی قرار می‌دهد که شغل خوبی داشته باشد. به این معنی است که آدم می‌تواند پول زیادی بگیرد تا سوار هواپیما شود و به برنامه‌هایش بپردازد. اما به عنوان نمادی از چیزی که من می‌خواهم، نمی‌تواند چیزی باشد که می‌خواهم در طول عمرم داشته باشم. من می‌خواهم به آن شیوه باستانی، بعد از مردن زندگی کنم. و هیچ راهی نیست که بدانم این اتفاق می‌افتد یا نه و نمی‌توان این را دانست، آن هم بدون توجه به اینکه چند روبان آبی به جنازه من وصل می‌شود.