چمنی: کارگران با اختلاف ۷ میلیونی دخل و خرج چه کنند؟ / کالابرگ ۱۲۰ تومانی توهین است / وقت افزایش دستمزد‌هاست

گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، صدای مردم به گوش مسوولین می‌رسد یا نمی‌رسد را مسوولین باید جواب بدهند، به نظر ما رسانه ای‌ها حتما مسوولین باید صدای مردم را از لابه لای سطوری که هر روز از مشکلات مختلف اقتصادی می‌نویسیم بشنوند، اما چرا می‌خوانند و می‌بییند و می‌شنوند و از آن عبور می‌کنند را خودشان باید جواب بدهند؛ البته اگر دستمان به آن‌ها برسد و شاهد دیدار مسوولین و دولتمردان پشت آن میز بزرگی که آقای روحانی در جلسات می‌نشیند و بقیه دولتمردان جدا جدا و با فاصله اجتماعی از هم گرداگرد آن می‌نشینند در قاب رسانه ملی نباشیم. امید واهی به خودمان ندهیم آن میز بزرگ و گل و بلبل گفتن‌های آقای رئیس جمهور و در نهایت تمرکز بر آدرس کاخ سفید دادن برای لعن و نفرین ناشی از مشکلات اقتصادی تنها چیزی است که از دولت دست ما را پر می‌کند و باز ما می‌مانیم و این سفره‌های خالی و دلاری که هر روز حال ما را ناخوش‌تر از روز قبل می‌کند و برای ما شاخ و شانه می‌کشد. این بار به سراغ ناصر چمنی؛ نایب رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران و عضو شورای عالی کار رفتیم تا از حال و روز نیمی از مردم شریف ایران که این روز‌های پاییزی در سایه‌ی شوم کرونا و تورم‌های عجیب و غریبی و دلار ۳۲ هزار تومان و سکه ۱۶ میلیون، با سیلی روی خود را سرخ می‌کنند خبری بگیریم که در این تورم حال آن‌ها چطور است و دولت برایشان چه می‌کند؟


آقای چمنی از زندگی و معیشت کارگران چه خبر، از حمایت‌های مسوولین برای این قشر زحمت کش خبر خوبی دارید تا مرحمی بر دل تنگمان شود؟
متاسفانه به نظر می‌رسد مردم کشور روی یک موضوع دردناک اجماع کرده اند و آن موضوع چیزی نیست به غیر از اینکه مسوولین فقط حرف می‌زنند، اما التزامی به کار کردن و انجام وظایف خود در قبال ملت یا عمل به وعده‌های خود ندارند. از دولت آقای روحانی که پرچمدار گرفتاری‌ها و مصائب مردم شده، مجلس قبلی و مجلس کنونی که قول و وعده داد، اما گویا از دست این مجلس هم فعلا کاری برای رفع گرفتاری‌ها و حل مشکلات اقتصادی و معیشتی مردم برنمی آید. ما در کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران به عنوان یکی از سه تشکل عالی کشور به دلیل نگرانی‌های شدید از مسائل معیشتی و عدم گذران زندگی که در خانواده‌های کارگری از نزدیک شاهد آن هستیم به کمیسیون اجتماعی مجلس نامه زدیم و از نمایندگان درخواست کمک کردیم به این دلیل که دست ما اصلا به مدیران و وزرا نمی‌رسد چه اینکه بخواهیم صدایمان را به گوش رئیس جمهور برسانیم! لذا از روی اجبار به کمیسیون اجتماعی مجلس نامه زدیم تا برای کمک به خانوار‌های کارگری با ما همراه شوند و بتوانیم جلسه یا جلساتی را از طریق نمایندگان با وزرا ترتیب دهیم. به این امید به مجلس نامه زدیم تا شاید از گرفتاری خانوار‌های کارگری و اینکه دلاری که وارد کانال ۴۰ هزار تومان شده چه بلایی بر سر اقتصاد و معیشت کارگران آورده سخن بگوییم که متاسفانه هیچ پاسخی تا کنون دریافت نکردیم.
بیشتر بخوانید: