هر چه می‌خواهد دل تنگت بنویس

«هیچکس خوشحال به دنیا نمی آید اما همه ما توانایی خلق شادی را داریم». این تفکری است که اعضا و داوطلبان موسسه پویا را بر آن داشت تا با برگزاری مسابقه نویسندگی در دوران کرونا، میان کودکان مناطق محروم راهی برای شاد کردن و ایجاد ارتباط با آنها را پیدا کنند. 
در واقع همه چیز از زمان شیوع کرونا در کشور کلید خورد. به خاطر فضای قرنطینه خیلی از بچه ها از مدرسه و درس و نوشتن دور مانده و وقت زیادی را در خانه به تعطیلات و بطالت می گذرانند. در این بین عدم دسترسی خیلی از کودکان مناطق محروم استان خراسان و سیستان و بلوچستان به وسایل ارتباطی از جمله گوشی هوشمند و تبلت به این امر دامن زده بود.

در همین فضا لیلا پوربابک سرپرست پویش نویسندگی کودکان موسسه پویا(تجهیز و ساخت مدارس و حمایت تحصیلی کودکان در مناطق محروم) به همراه گروهی از همکاران خودتصمیم گرفتند در قالب این پویش ذوق بچه ها به نویسندگی را بال و پر ببخشند.

این بود که طی فراخوانی، دو ماه به بچه ها فرصت دادند که از هر آنچه در ذهنشان می گذرد بنویسند.

پوربابک می گوید:‌ هدفمان انشا یا مشق اجباری نبود. بیشتر دلمان می خواست بچه ها دست به قلم شده و روحیه نویسندگی و رویاپردازی شان تقویت شود. از طرفی با این کار از فضای پر استرس کرونا نیز دور شوند.

کارت پستال هایی از نقاشی کودکان کم برخوردار ومحروم

سرپرست پویش نویسندگی کودکان موسسه پویا از سال ها پیش فعالیت داوطلبانه خود را در گروه احیاء ارزش ها که به مدددجویان مبتلا به ایدز خدمات می دهند شروع کرد.

پس از آن اما از طریق همسر و بستگان که فعالیت های داوطلبانه در حوزه مدرسه سازی انجام می دادند به گروه پویا پیوست.

در راستای همکاری با این موسسه اما فرصت آن را پیدا کرد که همراه همکارانش چند سفر به مناطق محروم خراسان جنوبی برای بازگشایی، افتتاح و کلنگ زنی مدارس بروند.

پوربابک گفت: هدف از این سفر برای من ارتباط گرفتن با کودکان بود. به دنبال این نبودیم که مدرسه ای افتتاح و سپس کار را در نیمه راه رها کنیم. دلمان می خواست عمیق تر قدم برداریم. این بود که در قدم بعدی موسسه پویا اقدام به تجهیز هنرستان ها و آموزش حرفه و مهارت به نوجوانان و جوانانی کرد که قصد داشتند از طریق حرفه آموزی درآمدزایی کرده، مستقل شوند و به خانواده هایشان کمک کنند.

اما اقدام دیگر این گروه تمرکز بر روی کارهای فرهنگی بوده است.

سرپرست پویش نویسندگی کودکان موسسه پویا ادامه داد: با همین تفکر در قدم بعدی، اقدام به تجهیز کتابخانه چند مدرسه در همان مناطق محروم کردیم. اما یکی دیگر از فعالیت های فرهنگی موسسه پویا، برگزاری مسابقات نقاشی و نویسندگی بود. برای مثال عید سال گذشته نقاشی های بچه ها از مناطق محروم را جمع آوری و در قالب کارت پستال اقدام به فروش آن کردیم. عواید فروش کارت های پستال برای تجهیز مدارس بچه ها صرف شد.

در این میان خانه نشین شدن بچه ها به خاطر کرونا موضوعی بود که ذهن اعضای موسسه پویا را درگیر خورد کرده بود.

وی افزود:‌ ما نمی خواستیم به این بهانه بچه ها از نوشتن و فضای آموزشی دور شوند. به همین دلیل مسابقه نویسندگی را ترتیب دادیم. به بچه ها گفتیم از هر چه دوست دارند بنویسند. این مسابقه در دو مرحله، در ابتدا برای کودکان دبستانی و در مرحله دیگر برای مقطع دبیرستان اجرا شد.

اعتقادی به نخبه پروری ندارم

نوشته های کودکانه حس و حال خوبی را برای گروه پویا به همراه داشت. نوشته هایی که تفکرات کودکانه را یدک می کشید. آنها خیالشان خوش بود که با وجود سکونت در نقاط دوردست اما افرادی هستند که حضورشان را احساس می کنند.

پوربابک گفت:‌ برای نوشته های بچه ها هیچ چهارچوبی در نظر نگرفتیم. خیلی از آنها گوشی هوشمند نداشتند اما نوشته ها را به مدارس خود می رسانند و مدیران مدارس تصویر نوشته ها را به دست ما می رساندند.

به گفته وی، آنها دلشان نمی خواست بچه ها برای پست آثارشان هزینه بپردازند. به همین دلیل یک عکس از نوشته هایشان کافی بود.

سرپرست پویش نویسندگی کودکان موسسه پویا افزود:‌ یکی از بچه ها هشت سال بیشتر نداشت و ساکن شیرآباد زاهدان بود. این بچه خاطره سفرش به چهاربهار را آنقدر روان و جذاب نوشته بود که در فهرست نویسندگان خردسال منتخب ما قرار گرفت.

این فعال اجتماعی ادامه داد: به شخصه به نخبه پروری اعتقادی ندارم.اگر شرایطی فراهم شود که همه کودکان بتوانند نوشتن و خواندن را یاد بگیرند و فرصت تحصیل داشته باشند بدون شک می توانند به دنبال علاقه های خود بروند و در آن موفقیت کسب کنند. در واقع مسابقه نوشتن بچه های مناطق محروم نیز با همین تفکر بود که آنها را به خواندن و نوشتن علاقه مند کنیم تا رسیدن به رویاهایشان دست از تلاش برندارند.  

در همین راستا یکی از خیرینی که موسسه پویا با وی در ارتباط بود در جریان رایزنی با انتشارات مبتکران توانستند برای یکی از مدارسی که بیشترین نوشته از آنجا به دستشان رسیده بود، ۳۰۰ جلد کتاب رایگان هدیه دهند.

پوربابک گفت: به همه بچه هایی که برایمان دلنوشته هایشان را نوشته بودند هدیه دادیم. از کتاب گرفته تا تا لوازم التحریر و کیف مدرسه.

وی افزود: داخل کتاب های اهدایی گروهی از بچه ها یادداشت هایی را نوشتم و در قالب این یادداشت ها ضمن تشکر از آنها، به اشکالات نوشته هایشان نیز اشاره کردم تا رفع ایراد کنند و به نوشتن علاقه مند شوند. حتی هر از گاهی با چند نفر از آنها در ارتباطم و تلفنی با هم صحبت می کنیم. این بچه ها همین که می دانند فردی در زندگی شان هست که حواسش به آنها است، حسابی دلگرم و بانگیزه می شوند.

حس خوشایند کمک به همنوع

پوربابک درباره حس مسئولیت اجتماعی خود در قبال کودکانی که در مناطق محروم زندگی می کنند، گفت: در رشته ریاضی تحصیل کرده ام و رشته ام ارتباطی به مددکاری ندارد اما حس کردم که در قبال خدمات رایگانی از جمله تحصیل در دبیرستان و دانشگاه رایگان که جامعه به من داده، حالا من باید مسئولیت خود را به جامعه ادا کنم.

وی ادامه داد: عاشق سرزمین و این خاک هستم و خوشحال کردن همنوعم باعث خوشحالی و احساس رضایت خودم می شود. در واقع دوستی با کودکان مناطق محروم این نیست که من نیازی از آنها را رفع می کنم بلکه من نیاز دارم که آنها برایم نامه بنویسند یا زنگ بزنند. وقتی به من می گویند «خاله» روحم پر می کشد. در واقع درونم حس خوبی دارم.

به گفته این فعال اجتماعی رسالت هر انسانی است که وقتی به دنیا می آید، در محیط زندگی خود تغییری مثبت و هرچند کوچک را رقم بزنند.

پوربابک افزود :‌ می توان این کار را با رساندن غذایی گرم به دست افراد کارتن خواب انجام داد یا فراهم کردن سقفی برای یک بی سرپناه یا مهربانی و حمایت از کودکی بی سرپرست یا فاقد سرپرست موثر. مهم قدم مثبتی است که شما برای ایجاد یک تغییر مثبت برمی دارید و بدون شک خودتان اولین نفری هستید که از این کار احساس رضایت خواهید داشت.

از : فاطمه شیری