کیهان:مرجعیت عراق داشت عصبانی می شد،بنابراین توصیه کرد بدلیل شرایط کرونا و حضور داعش،زودتر نخست وزیر انتخاب شود!

 نقطه بحرانی واقعیت در واقع از اینجا شکل می‌گیرد که دل کندن از نفت منطقه‌ای که آمریکایی‌ها خاورمیانه می‌نامند، چندان هم برایشان آسان نیست. بر این اساس، تعطیلی سفارت هم با توجه به تعیین بازه 90 روزه برای اجرای آن می‌تواند تنها یک بازی رسانه‌ای باشد. واقعیت البته این است که آمریکایی‌ها تحت فشار هستند و به شهادت رساندن حاج قاسم، توازن فشار معمول بر علیه حضور مخرب آنها در منطقه را به حد زیادی افزایش داده است.
الکاظمی چگونه بر کرسی نخست‌وزیری تکیه زد؟
هر اتفاقی که در آینده رخ دهد اما شناخت جریان دوستدار آمریکا در سطح عراق یک نیاز حتمی برای نخبگان و جامعه ایرانی است. واکاوی نحوه به قدرت رسیدن این افراد نیز در جای خود نیازمند کاوش و بررسی کارشناسانه است. جریانی که به خوبی می‌داند آمریکا طی حمله به عراق تنها 500 هزار کودک عراقی را قتل عام کرده ولی باز هم حضور این جرثومه تباهی را برای ثبات! عراق ضروری می‌داند، نیازمند شناخت دقیق است.
حمیدرضا علیپوریک کارشناس سیاسی به گزارشگر کیهان می‌گوید: «ما به عنوان کشوری که روزانه از سوی آمریکایی‌ها تهدید می‌شویم، به عنوان کسانی که می‌دانیم آمریکایی‌ها قبلا بارها و بارها به صورت غیررسمی و رسمی، مراد اصلی از حضورشان در عراق و افغانستان را محاصره و حمله نظامی به ایران معرفی کرده‌اند، حق داریم از ناسپاسی نخست‌وزیر عراق گله مند باشیم و باید جریان منتسب به این فرد را بشناسیم. اکنون مسئله خروج آمریکایی‌ها از عراق تبدیل به یک بازی رسانه‌ای شده که بین الکاظمی و آمریکایی‌ها پاسکاری می‌شود.»
وی تصریح می‌کند: «مسئله اصلی اما کم و کیف حضور آمریکایی‌ها در عراق نیست، بلکه خروج کامل و همیشگی آنهاست. امری که علی‌رغم تصویب در پارلمان، به مذاق آقای نخست‌وزیر و تیم او خوش نیامده است. این در حالی است که عوارض حضور آمریکایی‌ها در عراق منحصر به حوزه سیاسی و نظامی نیست، بلکه هدایت جریان فرهنگی ضداسلام و ضددین، رواج مسائلی چون همجنس بازی و تاکید بر گسترش فرهنگ غربی در بستر حرمت شکنی و اهانت به مقدسات اسلامی، بخش دیگری از برنامه بلندمدت آمریکا در عراق بوده است.»
اما سیدهادی سیدافقهی کارشناس مسائل منطقه در همین زمینه به گزارشگر کیهان می‌گوید:«حضور آمریکایی‌ها برای فرهنگ و میراث ملی مردم عراق مضر است.»
 سیدافقهی در عین حال به نکته ظریفی که در سر کار آمدن الکاظمی وجود دارد اشاره کرده، می‌گوید:«نباید در فهم این مسئله، دچار خطای محاسباتی شویم. آمدن مصطفی الکاظمی نه نشانه قدرت و اعمال نفوذ آمریکا، بلکه نشانگر اختلاف در درون جریان‌های سیاسی عراق است. جریانات سیاسی متاسفانه به دلیل رقابت‌های منفی و تقسیم غنائم و لجبازی‌هایی که با همدیگر داشتند، نتوانستند روی افراد دیگر توافق کنند و در نتیجه شرایط هم به سمتی رفت که مرجعیت داشت عصبانی می‌شد و تاکید داشت به دلیل شرایط کرونا زده کشور، بحث اغتشاشات و فعال شدن دوباره هسته‌های خفته داعش، مسئله نخست‌وزیر زودتر حل شده و این خلاء پر شود. لذا قرعه به نام آقای الکاظمی افتاد. این نشانه اقتدار آمریکا نبود بلکه بی‌عرضگی و اختلاف یا تمامیت خواهی برخی جریانات سیاسی عراق بود.»
سرانجام تلخ جریان سازش با آمریکا
برخی کارشناسان معتقدند بعید نیست الکاظمی طعمه جدید آمریکا برای اعلام عادی ‌سازی روابط با رژیم کودک کش صهیونیستی باشد! هرچند پر واضح است که شرایط داخلی عراق و ترکیب جامعه سیاسی آن هرگز این امکان را به آقای نخست‌وزیر نخواهد داد.
گام برداشتن در جهت تجزیه عراق با اعلام انتقال سفارت به اربیل اما می‌تواند به عنوان یکی از گزینه‌های مطرح برای سرکیسه کردن الکاظمی توسط آمریکا از رهگذر دوستی، سازش و مذاکره تلقی شود. آمریکایی‌ها پیش از این سعی داشتند با قوه قاهره نظامی و طرح خاورمیانه جدید، غرب آسیا را تجزیه کرده و کشورهای کوچکی در منطقه‌ایجاد کنند تا قدرت و قوت ملت‌ها را تحلیل ببرند. بعد از جنگ 33 روزه اما این طرح شکست خورد و برای همیشه دفن گردید. اما یک کارشناس منطقه‌ای در این باره به گزارشگر کیهان می‌گوید: «تجربیات تاریخی به ما می‌گوید آمریکا با تکیه بر حماقت جریان سازش در کشورهای اسلامی، این توانایی را دارد که در عین ضعف و ناتوانی، حرکت‌های مهمی علیه منافع مردم منطقه صورت دهد.»