تاکتیک‌های کونته از یوونتوس تا اینتر چگونه تغییر کرد

کد خبر: 1716791/30 زمان: 20:00   1399/08/11 بازدید: 4,870

تاکتیک‌های کونته از یوونتوس تا اینتر چگونه تغییر کرد

کونته پس از رساندن ایتالیا به یورو 2016 توانست چلسی را در سال 2017 قهرمان لیگ برتر کند؛ اما اینتر- شاید به دلیل قدرت بالای یوونتوس-  احتمالا بزرگترین چالش اوست.

به گزارش "ورزش سه"، و به نقل از سایت هفت‌یک،  اینتر در تابستان 2019 تصمیم گرفت آنتونیو کونته را به خدمت بگیرد؛ مربی‌ای که محبوب هواداران یوونتوس، جدی‌ترین رقیب این تیم، بود و آنها امیدوار بودند که او بتواند برای اولین بار پس از جدایی ژوزه مورینیو در سال 2010، بار دیگر این تیم را به صدر جدول فوتبال ایتالیا بازگرداند. در واقع این کونته بود که اولین جام قهرمانی یوونتوس پس از رسوایی کالچوپولی را در سال 2012 به ارمغان آورد و زیربنایی را طرح ریزی کرد که سلطه مطلق این تیم بر سری A را به همراه داشت.

 

 

کونته در اولین فصل حضورش در اینتر با این تیم به فینال لیگ اروپا رسید اما در دیدار نهایی مغلوب سویا شدند.

 

کونته پس از رساندن ایتالیا به یورو 2016 توانست چلسی را در سال 2017 قهرمان لیگ برتر کند اما اینتر- شاید به دلیل قدرت بالای یوونتوس- شاید بزرگترین چالش او باشد. آنها در طول فصل 20- 2019 در کورس قهرمانی حضور داشتند و در لیگ اروپا نایب قهرمان شدند، روند رو به رشد خوبی را سپری کردند اما مشخصا انتظارات از یک تیم جنگنده و مدعی بسیار بیشتر است.

 

سبک بازی

شاید بزرگترین انطباق در سبک کونته زمانی که در یوونتوس بود رخ داد، جایی که اولویت او از سیستم 4 دفاعه به سیستم مالکانه 2- 4- 1- 3 تغییر پیدا کرد؛ سیستمی که در سایر تیم‌هایش- از جمله چلسی- مورد استفاده قرار گرفت. آرتورو ویدال، کلودیو مارکیزیو و پل پوگبا نفوذهایی مستقیم و هجومی را از خط میانی انجام می‌دادند (عکس زیر) و مارکیزیو و ویدال با فرارهایی که از مقابل آندره‌آ پیرلو، هافبک دفاعی تیم، انجام می‌دادند، دائما در گلزنی نقش داشتد.

همانطور که این مورد در دوران مربیگری او در ایتالیا و تا به حال در اینتر نیز تکرار شده، یووه هم معمولا با پاس‌هایی از کناره میدان که شامل حرکت با توپ دفاعی‌ترین هافبک تیم به سمت جلو و ارسال پاس اول از روی دفاع حریف به فضای پشت مدافعان میانی است بازی می‌کند. این پاس‌ها با حضور دو بازیکن هجومی در خطوط مختلف تکمیل می‌شود- یکی برای دور کردن مدافع میانی از پست خود در حالی که دیگری به سمت توپ ارسال شده در پشت سر می‌دود و امیدوار است که با دیگر مدافع میانی در موقعیت یک در برابر یک قرار بگیرد- این راهی موثر از ایجاد موقعیت برابر حریفانی است که بازی فشرده را در  دستور کار خود دارند.

سیستم 2-4-2-3 ایتالیا مشخصا مستقیم‌تر بود. آنها در خط میانی فاقد بازیکنی با توان و پویایی پیرلو بودند و همچنین هافبک هجومی‌های چندان با استعدادی نداشتند؛ بنابراین کونته از وینگ-بک‌های تیمش خواسته بود که جلوتر بروند و هافبک‌های هجومی نیز بیشتر متمایل به کناره‌های حرکت کنند تا در کنار آن وینگ-بک‌ها، برتری نفری ایجاد کنند. دو بازیکن خط حمله نیز تا جای ممکن در جلوترین نقطه باقی می‌مانند تا این برنامه مستقیم را تکمیل کنند و در نهایت به مدافعان میانی اجازه ندهند که برای کمک به مدافعان کناری بروند.

کونته در چلسی در عوض تیم موفقی را بر اساس سبک 1-4-2-3 ساخت که شامل دیه‌گو کاستا به عنوان تنها مهاجم بود که از سوی دو مهاجم کناری- دو نفر از بین ادن هازارد، پدرو و ویلیان- حمایت می‌شد و دو وینگ-بک نیز در برابر دو هافبک دفاعی قرار می‌گرفتند. آن هافبک‌های دفاعی منحصرا با مدافعان میانی کناری شان، وینگ-بک و مهاجمان داخلی یک فرم الماسی شکل می دادند که به وینگ-بک اجازه می‌داد در کناره‌ها باقی بماند، موقعیت سازی کند و بازی را از کناره‌ها پیش ببرد. پیشروی سزار آسپیلیکوئتا به عنوان یک مدافع میانی انتقال دفاعی چلسی را تقویت می‌کرد- و به بازیکن دیگری که قدرت پا به توپ بالایی داشت اجازه می‌داد که پاس‌های کات‌دار مدنظر کونته را ارسال کند. آلوارو موراتا در طول فصل 18-2017 استفاده بسیاری از این پاس‌ها کرد.

 

 

در یوونتوسِ کونته، پیرلو نقش دفاعی‌تری داشت و پوگبا و مارکیزیو در کارهای هجومی شرکت می‌کردند.

 

جدای از تاثیر این سبک در قهرمانی چلسی، کونته در بازگشت خود به سری A با اینتر به سیستم 2-4-1-3 یا 2-5-3 بازگشت. وینگ-بک‌های آنها- اشلی یانگ جز بازیکنانی است که بعدا به خدمت گرفته شد- با یک مهاجم کناری یا هافبک هجومی پیش رو ترکیب شده یا برای شکست دادن مدافعان در موقعیت یک در برابر یک تلاش می‌کردند و سپس پاسی را از موقعیتی در کناره خط ارسال می‌کردند. هافبک دفاعی آنها در عوض تک بازیکنی است که پاس شروع کننده حمله را ارسال و وینگ-بک پا به توپ به سمت یکی از دو مهاجم در جلوی میدان حرکت می‌کند- گاهی با پای قدرتمندترش به سمت داخل زمین می رود- و تلاش می‌کند تا مهاجمان تیمش به جای اینکه مانند قبل به سمت دروازه صاحب توپ شوند، دور از آن به توپ برسند.

تطبیق پذیری روملو لوکاکو و لائوتارو مارتینز نیز یک نقطه قوت است. هر دو آنها قابلیت حمل توپ به سمت دروازه را به اندازه حرکت از پشت سر دارند؛ بنابراین در هنگام حرکت بین خطوط مختلف مکمل یکدیگر هستند. همچنین موقعیت‌هایی وجود دارد که الکسیس سانچس به عنوان یکی از دو بازیکن هجومی به میدان می‌رود تا کمی عقب تر بازی کند یا وقتی دو هافبک دفاعی پشت یک شماره 10 – سانچز یا کریستین اریکسن – قرار می‌گیرند تا از دو بازیکن هجومی خود دفاع کنند. مارسلو بروزوویچ معمولا به عنوان هافبک دفاعی استفاده می‌شود تا پاس‌های “تو در” یا کات دار (مانند شکل زیر) را در شکل آشناتر آنها ارسال کند و دو نفر از بین نیکولو بارلا، ماتیاس وسینو، استفانو سنسی، روبرتو گالیاردینی و ویدال به سمت دروازه حریف نفوذ می‌کنند تا با بازیکنانی که در موقعیت حمله قرار دارند ترکیب شوند.

 

 

نحوه همکاری بازیکنان اینتر در سمت راست زمین و حمله‌ای که با پاس بروزوویچ آغاز می‌شود.

 

 

دفاع و پرسینگ

به کار گیری سیستم سه دفاعه در یوونتوس به این معنا بود که آندره‌آ بارزالی، لئوناردو بونوچی و جورجیو کیه‌لینی به صورت مستمر در دفاع میانی قرار بگیرند و این به هافبک‌های هجومی کونته آزادی عمل می‌داد تا فرارهای رو به جلوی معمول‌شان را انجام دهند. آنها در هنگام دفاع از سیستم فشرده و سازمان دهی شده 2-3-5 استفاده می‌کردند که فضای کمی برای نفوذ حریف باقی می‌گذاشت-نفوذ به یووه کونته مشخصا کار دشواری بود. تنها زمانی که ممکن بود آنها آسیب پذیر به نظر برسند وقتی بود که هافبک‌های هجومی و وینگ-بک‌ها نفوذهایی که پیش از این ذکر شده بود را انجام می‌دادند و حریف یک ضد حمله سریع را تدارک می‌دید. با حضور تنها یک هافبک دفاعی در خط میانی و عدم چابکی در دو بازیکن هجومی که باید پرس سریع را در دستور کار قرار می‌دادند تا راه حرکت حریف را در عمق دفاع خودشان ببندند، حتی سه مدافع با آن میزان از تجربه نیز ممکن بود از یکدیگر دور شده و تحت فشار قرار بگیرند.

استفاده از دفاع در میانه میدان و در صورت لزوم دفاع از عقب زمین در سیستم 2-3-5 تا به حال موفق‌ترین برنامه دفاعی کونته بوده است. دو بازیکن هجومی او تلاش‌ها برای بازی‌سازی از پست‌های میانی را تحت نظر داشته و حریف را وادار می‌کنند که از کناره‌ها بازی کند و تیم ملی ایتالیا در یورو 2016 پتانسیل بازیکنان با استعدادی چون تونی کروس از آلمان و سرخیو بوسکتس از اسپانیا را به همین شکل محدود کرد. ویژگی موثرتر در دفاع از میانه میدان در سیستم او، تله‌های پرسینگ در کناره‌های زمین است که پس از وادار کردن حریف به بازی از کناره‌ها توسط مهاجمان به کار گرفته می‌شود؛ سه هافبک میانی آنها جای خود را تغییر داده، راه دسترسی از طریق وسط زمین را پوشش می‌دهند و به سمت مدافع کناری حریف پیش می‌روند. دنیله ده‌روسی در تیم ملی ایتالیا به شکل فوق العاده‌ای راه دسترسی به مهاجمان حریف را پوشش داده و وینگ-بک‌های آنها فضاهایی را محدود کردند که در غیر این صورت در کناره‌های میدان وجود داشت و سه مدافع میانی نیز از پشت از این سیستم محافظت می‌کردند.

 

 

 

در ایتالیا کونته، بازیکنان این تیم از جلوی زمین تیم حریف را پرس می‌کردند.

 

چلسی و پس از آن اینتر، معمولا از پرس از جلوی زمین که در تیم ملی ایتالیا دیده شده بود (عکس بالا) استفاده کرده‌اند. در اینتر، سیستم 2-3-5 که معمولا در هنگام دفاع مورد استفاده قرار می‌گیرد گاهی به 3-2-5 تبدیل می‌شود که در آن یک مهاجم برای محدود کردن دسترسی تک هافبک دفاعی حریف تلاش می‌کند و مهاجم دیگر و یک هافبک هجومی، مدافعان میانی حریف را هدف قرار می‌دهند. ساختار دفاعی آنها هرچه که باشد، اصول پرسینگ آنها شبیه به لیورپول است. با پیشروی وینگ-بک‌ها برای رویارویی با مدافعان کناری روبروی خود- حتی اگر ریسک موقعیت سه در برابر سه در دفاع را ایجاد کند- قدرت هوایی همیشگی در مدافعان میانی او به این معناست که تیم‌های کونته گاهی پرس را از جلو شروع می‌کنند تا حریف را مجبور به ارسال توپ مستقیم کرده و در نهایت بار دیگر آن را در اختیار بگیرند.

با این که شکل دفاعی چلسی دفاع از میانه میدان با سیستم 1-4-5 بود اما در تغییر شرایط دفاعی کمتر آسیب پذیر بودند و دلیل آن دو هافبک دفاعی بود که در برابر خط دفاعی این تیم  قرار می‌گرفتند. آنها همچنین در خط میانی با شدت پیشتری پرس می‌کردند. پنج مدافع قدرتمند و یک هافبک اضافی به آنها این پتانسیل را می‌داد که هر سه کانال میانی را پرس کرده و در بیشتر از یک جهت به محافظت برابر حریفانی بپردازند که به دنبال بازی‌سازی بین خطوط بدون از دست دادن ثبات دفاعی خودشان بودند. وقتی یکی از مدافعان میانی آنها که به کناره زمین نزدیک بود، به پستی جلوتر در کنار دو هافبک دفاعی می‌رفت، کانال‌های داخلی نیز در صورت از دست رفتن مالکیت توپ در نیمه هجومی زمین پوشش داده می‌شد و بازیکنان هجومی نیز از پشت توپ به بازیکنان حریف فشار وارد می‌کردند.

 

 

 

نحوه آرایش 2-3-5 اینتر که باعث شد تا این تیم فصل گذشته رکورد دفاعی خوبی به جا بگذارد.

 

اینتر رکورد بهترین خط دفاعی سری A در فصل 20- 2019 را از آن خود کرد و این رکورد با دفاع به سبک 2-3-5 ( عکس بالا ) به دست آمد اما آنها نیز مانند یووه در تغییر شرایط دفاعی به مشکل خوردند. وقتی وینگ-بک‌ها و هافبک‌های هجومی پیشروی می‌کردند، هافبک‌های دفاعی آنها در محافظت از کانال‌های میانی مشکل داشتند.

دروازه‌بان و مدافعان میانی اینتر نیز به اندازه یووه یا تیم ملی ایتالیا قدرتمند نیستند. با توجه به این نکته که این اتفاق باعث می‌شد مدافعان میانی نزدیک به کناره میدان در هنگام دفاع یک در برابر یک مقابل مهاجمی سریع و توانمند آسیب پذیر باشند، کونته در عوض از دو هافبک دفاعی استفاده کرد که توانایی پیشروی برای حضور در حملات در کنار شماره 10 را داشته باشند اما خطر در تغییر شرایط دفاعی همچنان وجود دارد.

 

 

 

آرایش اینتر در فصل 21-2020 و فصل 102-2009 که موفق شد فاتح سه‌گانه شود.

• آنتونیو کونته
• اینتر میلان

ارسال به تلگرام ستاره های ورزشی را در لنز ببینید از سراسر وب ديدگاه کاربران برای ارسال دیدگاه، باید وارد حساب کاربری خود شوید. برای ورود به حساب کاربری خود اینجا کلیک نمایید.