آقایان معاونین وزارت بهداشت؛ کار درستی نکردید

حالا که کرونا یک ساله شده و مسوولان بالاخره راضی شده اند تا -فعلا برای دوهفته- و بعدا -بلکه بیشتر-، تعطیلی های جدی تری برای کشور در نظر بگیرند، تازه معاونین وزارت بهداشت فیلشان یاد هندوستان کرده و یاد استعفا افتاده اند؛ آن هم به خاطر انتقاد مسوول بالادستشان.

البته که بعد از گذشت یک سال از کرونا تازه وزیر بهداشت هم یاد انتقاد از معاونینش افتاده تا در سخت ترین و بدترین شرایط کرونایی کشور، نظام سلامت با چالشی جدی روبرو و یک نوع بی اعتمادی به تمام دلواپسی ها و افسردگی های کرونایی مردمانمان اضافه شود.

 معتقدم نه انتقادهای سعید نمکی -حتی اگر درست باشد- در زمان مناسبی و با لحن مناسبی بیان شده و نه استعفاهای دو معاون او در این شرایط صحیح است.
اگر قرار بر انتقاد بود باید این کار مثلا در 6 ماه گذشته از کرونا انجام می شد و لاجرم اگر قرار بر استعفایی هم بود همان زمان.

راضی نبودن آقای وزیر از معاون تحقیقاتش -آن گونه که از صحبت های انتقادی نمکی برداشت می شود- مربوط به دیروز و امروز نیست و ظاهرا رشته اش سر دراز دارد.

حال سوال این است که اگر وزیر بهداشت از عملکرد معاونش راضی نبود چرا این رضایت را با آن لحن و آن گونه علنی گفت؟

می شد این مساله داخلی را در همان وزارتخانه حل و فصل کرد و نهایتا اگر معاونینش مطابق میل او نبودند همان وقت برکنارشان می کرد نه حالا که کشور از سویی در بدترین شرایط کرونایی خود قرار دارد و از سوی دیگر اضطراب و استرس مردم از کرونا و شک و تردید در عملکرد مسوولان مربوط، بر دلواپسی هایشان افزوده و حالا با این استعفاها این اضطراب ها و این تردید ها از نظام سلامت کشور بیشتر هم شده است.

در این میان اما بعضی ها هم بحث استعفا یا برکناری وزیر بهداشت را مطرح می کنند که ضمن احترام به نظر این عزیزان باید گفت به نظر نمی رسد در این شرایط استعفای نمکی و همراهانش دردی از وضعیت بحرانی موجود دوا کند،جز این که بر دردها بیافزاید.

برای تیم سعید نمکی-با تجربه یک ساله کرونا و آزمون و خطاهای بسیار در این دوران- از سوی مردم و نظام هزینه های زیادی پرداخت شده و منطقی نیست که در این شرایط به دنبال حذف آنان بود.

حتما بر عملکرد وزیر بهداشت نقدهای زیادی وارد است اما معاونین وی هم باید بدانند با استعفا فقط کار را دشوار تر می کنند؛به نوعی از زیر بار مسوولیت شانه خالی می کنند.

 آنها احیانا نباید فکر کنند با این قهرها و استعفاها محبوبیتی به دست می آورند و آیندگان از آنان و کارشان به نیکی یاد خواهند کرد. نه،چنین نیست.

شاید حافظه های کوتاه مدت دچار فراموشی هایی شود اما حافظه های بلند مدت هیچ گاه تاریخ را فراموش نخواهند کرد.