دیگو مارادونا، اسطوره فوتبال جهان درگذشت

دیگو مارادونا هفته گذشته به دلیل لخته‌شدن خون در مغز، در بیمارستانی در بوِئنسآیرس، پایتخت آرژانتین جراحی شد. بنابر اعلام پزشکان، عمل جراحی مارادونا موفقیت‌آمیز بود از این‌رو او دوره استراحت خود را در منزل سپری می‌کرد. اما بنابر گزارش نشریه "کلارین" آرژانتین و نیز اعلام فدراسیون فوتبال این کشور، روز چهارشنبه ۵ آذر (۲۵ نوامبر) این اسطوره فوتبال در پی یک حمله قلبی درگذشته است.

دیگو مارادونا؛ موتسارت جهان فوتبال

در میان شماره ده‌های تاریخ فوتبال جهان، هیچ‌کس مهارت‌های فردی مارادونا را نداشته است. شیوه‌ی بازی او به‌غایت تماشایی و غوغابرانگیز بود. مارادونا قدرت رعد، سرعت برق و لطافت رنگین‌کمان را یکجا به نمایش می‌گذاشت.

سزار لوئیس منوتی، سرمربی بزرگ آرژانتین که در سال ۱۹۷۸ این تیم را به قهرمانی جهان رساند، درباره‌ی دیگو آرماندو مارادونا گفته بود: «مارادونا مهارت فردی یک برزیلی، زرنگی یک اورگوئه‌ای، قدرت یک آلمانی و سرعت و شتاب یک هلندی را دارد. او سنتز ژنتیک فوتبال در جامعیت استادانه‌ی آن است.»

اگر مجاز باشیم این سخن منوتی را تفسیر کنیم، می‌توانیم از منظر ارزیابی بازیکن شماره‌ی ۱۰ بگوییم، مارادونا تلفیقی از پله، فرانچسکولی، نتزر و کرویف بود و اگر چه جمع ساده‌ی آنان به شمار نمی‌رفت، ولی ترکیبی از توانایی‌های آنان را یکجا در خود گردآورده بود.

مارادونا توفان و طغیان توامان بود. دلیری و فانتزی و نشاط را چنان در میدان باهم می‌آمیخت، که دیگر از آن زمان تا کنون هرگز نمونه‌اش دیده نشده است. وقتی توپ به مارادونا می‌رسید، نفس در سینه‌ی فوتبالدوستان حبس می‌شد. همه منتظر بودند، هر لحظه اتفاقی روی دهد، ولی هیچ‌کس نمی‌دانست چه اتفاقی.

اشتیاق به ماجراجویی

برای بسیاری از کارشناسان فوتبال، مارادونا از نظر توانایی‌های تکنیکی، با فاصله‌ی زیاد نسبت به دیگر بازیکنان بزرگ حتا کسانی چون پله، کرویف و زیدان قرار دارد. او قدی کوتاه و اندامی گرد و قلمبه داشت، ولی حرکات پا به توپ او چنان موزون و همزمان انفجاری و پرتپش بود که گویی پرواز می‌کرد.

پله (چپ) و مارادونا، دو اسطوره‌ی بزرگ عالم فوتبال در کنار هم

کارشناسان در مقایسه‌ی میان پله و مارادونا، امتیاز دیگری نیز برای مارادونا قائل‌اند. پله هرگز از تیم سانتوس جدا نشد و خود را در فوتبال جنگنده‌ی اروپا محک نزد. ولی مارادونا توانست توانایی‌های خود را به رخ فوتبال این قاره نیز بکشاند. او اراده‌ی خود را به فوتبال اروپا دیکته کرد و مهر خود را بر پیشانی دو لیگ پرصلابت این قاره یعنی لا لیگای اسپانیا و سری آی ایتالیا نیز کوبید.

پله جز در جام‌های جهانی، هرگز طعم سختی و خشونت مدافعان و ویرانگران تیم‌های اروپایی را نچشید، ولی مارادونا به عنوان بازیکنی که حتا از توانایی‌های فیزیکی پله نیز برخوردار نبود، در میدان نبردهای سخت و سهمگین با مدافعان تنومند، سمج و خشن تیم‌های اروپایی، همه‌ی دشواری‌ها را تاب آورد و از این میدان سربلند بیرون آمد.

مارادونا مانند پله در چهار دوره‌ی پی در پی جام جهانی، تنها با یک یا حداکثر دو مدافع تمام وقت که سایه به سایه او را تعقیب کنند روبرو نبود، بلکه همواره چند بازیکن او را محاصره می‌کردند و همه‌ی ابزار و امکانات را به خدمت می‌گرفتند تا حرکات او را در نطفه خفه سازند. با این همه در بیشتر موارد ناچار بودند به توانایی‌ها و خلاقیت‌های این اعجوبه‌ی کوچک و چپ‌پا تمکین کنند.

وقتی فیلم‌های بازی‌های مارادونا را تماشا می‌کنیم، می‌بینیم که این پدیده‌ی استثنایی فوتبال، چگونه در تمام مدت بازی زیر هجوم و ضربات دائمی بازیکنان مقابل قرار می‌گرفت و چه رنجی را تحمل می‌کرد. با این همه در هر لحظه‌ای که فرصت می‌یافت، فوتبال زیبا را با همه‌ی درخشش و شکوه آن معنا می‌کرد.

وقتی توپ در میدان به مارادونا می‌رسید، گویی او همه‌ی جهان را فراموش می‌کرد. ولی این تازه آغاز یک ماجراجویی بود. اشتیاق به ماجراجویی، همواره در حرکات پا به توپ مارادونا دیده می‌شد. او پویاترین و پرجنبش‌ترین شماره‌ی ۱۰ تاریخ فوتبال است.

مارادونا در سال ۱۹۸۶

گاهی حرکات بدون توپ مارادونا در زمین ملول و بی‌حوصله به نظر می‌رسید.

ولی تیم مقابل حتا در بی‌تحرک‌ترین لحظات بازی مارادونا، از گزند او در امان نبود، ‌چرا که ناگهان با همان جثه‌ی کوچک و گام‌های نه چندان بلند، چون گردبادی چنان بازیکنان حریف را درهم می‌پیچید که نمونه‌اش شاید فقط در حرکات انفجاری یوهان کرویف دیده شده باشد.

آیا گل مارادونا را با آن فرار یکتنه و تماشایی در جام جهانی ۱۹۸۶ در برابر انگلستان به یاد می‌آورید؟

بار سنگین هرکول کوچولو

یکی دیگر از ویژگی‌های مارادونا در تیم ملی آرژانتین این بود که تناسبی میان سطح بازی او و سطح بازی دیگر بازیکنان آرژانتینی وجود نداشت.

مارادونا هرگز سعادت داشتن بازیکنی همتراز خود را در کنار خود نداشت. به دیگر سخن، مارادونا بسیار بیشتر از پله ناچار بود قائم به ذات عمل کند و بر خویشتن متکی باشد.

پله در سه دوره‌ای که با تیم ملی برزیل به مقام قهرمانی جهان رسید، از وجود بازیکنانی در کنار خود سود می‌برد که حتا اگر با او کاملا همتراز نبودند، ولی دست‌کم هر یک پدیده‌ای استثنایی در فوتبال به شمار می‌رفتند.

کسانی چون گارینشا، واوا، دیدی، ادسون، ریو‌لینو و توستائو بازیکنانی نبودند که نمونه‌های آنان به کرات در تیم ملی آرژانتین دیده شده باشد. پله در کنار چنین بازیکنانی درخشید و پله شد، ولی در تیم ملی آرژانتین هیچ کس کلاس بازی مارادونا را نداشت و او تنها بود.

دوئل مارادونا و فالکائو، ملی‌پوش برزیل در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا

به این اعتبار، مارادونا تک‌ستاره‌ای بود که چون ده‌ها خورشید می‌درخشید. برزیل می‌توانست مانند سال ۱۹۶۲ فقدان پله را تحمل کند و قهرمان جهان شود. ولی فقدان مارادونا برای آرژانتین، ضایعه‌ای جبران نشدنی بود. این امر کار مارادونا را سخت‌تر می‌کرد. تحمل بار چنین مسئولیت سنگینی برای مارادونا بسیار دشوار بود.

او همزمان روح و قلب تیم خود بود و اگر در نظر بگیریم که یکتنه در میدان آماج چه حملات ویرانگرانه و گاه ناجوانمردانه‌ای بود، به عظمت این پدیده‌ی استثنایی تاریخ فوتبال پی می‌بریم. مارادونا در سال ۱۹۹۰ یکتنه تیم نه چندان نیرومند آرژانتین را به فینال مسابقات جام جهانی رساند.

در مسابقات جام جهانی سال ۱۹۸۲ مارادونا تازه جوانی ۲۲ ساله بود. هنوز بسیاری او را نمی‌شناختند، ولی کارشناسان فوتبال در آن جام جهانی از پدیده‌ا‌ی تازه‌‌ و پله‌ای دیگر سخن می‌گفتند. ناباوران به این ادعاها می‌خندیدند. آرژانتین مدافع عنوان قهرمانی، در آن سال پس از صعود از گروه خود، با بدشناسی تمام با دو تیم با تجربه و قدرتمند برزیل و ایتالیا هم‌گروه شد، از هر دو تیم شکست خورد و حذف شد.

مارادونا در بازی آخر در برابر برزیل به خطایی دست زد که با کارت قرمز روبرو و باعث اخراج او شد. تماشاگران او را هو کردند. رسانه‌ها او را دست انداختند. محافل فوتبال به او خندیدند. به نظر می‌رسید که این رویداد، یکی از مستعدترین بازیکنان تاریخ را برای همیشه از صحنه رانده است.

مارادونا اما چهار سال بعد با ۲۶ سال سن با تیم ملی آرژانتین بازگشت و چنان درسی به ناباوران و منتقدان داد که تا پایان عمر فراموش نخواهند کرد.

دیگو مارادونا جایگاه ویژه‌ای در دل هواداران تیم ناپولی دارد

آرژانتین در آن دوره از مسابقات فقط یک مساوی در برابر ایتالیا قهرمان جهان داشت و به لطف مارادونا مقتدرانه در شش بازی دیگر حریفان خود را شکست داد و قهرمان جهان شد.

تراژدی‌های بیرون میدان

دو نقطه‌ی تاریک در حیات ورزشی مارادونا وجود دارد. نخست گلی که در مسابقات جام جهانی سال ۱۹۸۶ با دست در مقابل انگلستان به ثمر رساند و نزد داور به خطای خود اعتراف نکرد. بسیاری از فوتبال‌دوستان این حرکت را غیرورزشی و دور از بازی جوانمردانه خواندند و آن را هرگز بر مارادونا نبخشیدند. خود مارادونا بعدا گفت که آن گل با «دست خدا» به ثمر رسید!

در این مورد باید گفت که بازی میان آرژانتین و انگلستان در آن سال یک بازی عادی فوتبال نبود. مدت زیادی از بحران «فالکلند» و جنگ میان دو کشور بر سر این جزیره نمی‌گذشت. آرژانتینی‌ها هنوز خفت شکست نظامی در آن جنگ را فراموش نکرده بودند و تلاش می‌کردند، پاسخ این ناکامی سیاسی را دست‌کم در میدان ورزشی بدهند. بنابراین فضای حاکم بر آن مسابقه، فضایی پرتنش و احساسی بود.

گرچه مارادونا در حرکتی غریزی و بدون نقشه‌ی قبلی مرتکب آن خطا شد، ولی با توجه به حساسیت آن بازی که با غرور زخم‌خورده‌ی ملتی پیوند خورده بود، شاید بتوان دست‌کم سکوت بعدی او را فهمید و خطای او را به عنوان شیطنتی که بسیاری از بازیکنان در میدان مرتکب می‌شوند بر او بخشید.

گفتنی است که مارادونا اساسا نیازی به چنین حرکاتی نداشت. گل دوم او در برابر انگلستان در همان بازی، موید همین واقعیت است.

ولی دیگر نقطه‌ی تاریک، یعنی استفاده‌ی او از داروهای نیروزا در جریان مسابقات جام جهانی سال ۱۹۹۴ که به اخراج و محرومیت او انجامید، در پرونده‌ی ورزشی مارادونا ثبت است.

گل مارادونا به انگلیس در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک که به "دست خدا" مشهور شد

افزون بر آن، مارادونا در زندگی شخصی نیز نتوانست الگوی یک ورزشکار واقعی باشد. شاید به تعبیری بتوان گفت که او «دریبل‌زنان تا آستانه‌ی تباهی» رفت. ماجراهای او در رابطه با استفاده از مواد مخدر، به حیثیت و اعتبار ورزشی او آسیب جدی وارد کرد.

مارادونا مانند پله و بکن‌باوئر و پلاتینی همه چیز خود را از فوتبال داشت، ولی از این شامه و آگاهی برخوردار نبود که بتواند پس از طی دوره‌ی فعال ورزشی خود، در مسئولیت‌های اداری همچنان به ورزش فوتبال خدمت و نام خود را جاودانه کند. او گر چه بعدها به عنوان مربی به فوتبال بازگشت، ولی حاشیه‌هایی آفریده بود که تاثیر بد آن مدت‌ها بر نام او سایه افکند.

مارادونا در مناسباتی بسیار تنگدستانه بالیده بود. او از مادری ایتالیایی‌تبار و پدری سرخپوست، در یکی از فقیرترین محلات در حومه‌ی بوئنس‌آیرس زاده شد. در کودکی ناچار بود اتاقی چهار متر مربعی را با هفت خواهر و برادر دیگرخود تقسیم کند.

به دلیل جثه‌ی کوچک‌اش همبازیان او را جدی نمی‌گرفتند و مجبور بود بیشتر با خودش بازی کند. معروف است که در کودکی با یک پیاز یا پرتقال آنقدر روپایی می‌زد که آن‌ها را کاملا آبلمو و متلاشی می‌کرد.

مارادونا و قهرمانی آرژانتین در جام ۸۶ مکزیک

شاید بالیدن در چنین مناسباتی باعث شد که مارادونا گنجایش آوازه و ثروت بعدی را نداشته باشد و بلغزد. گرچه این توجیه نیز کافی نیست، زیرا بسیاری از بازیکنان فوتبال در چنین مناسباتی رشد یافته‌اند.

در هر صورت وظیفه‌ی این نوشته داوری اخلاقی درباره‌ی مارادونا نیست، بلکه نگاهی دیگر به یکی از پدیده‌های استثنایی ورزش فوتبال و شاید بهترین بازیکنی است که این ورزش به خود دیده است.

مارادونا تنها پانزده ساله بود که نخستین بازی خودرا در لیگ برتر آرژانتین انجام داد. زمانی که به دلیل دستمزدی عالی در سال ۱۹۸۴ به تیم ناپولی ایتالیا پیوست، همه حیرت کردند. ناپولی تیمی کاملا متوسط در ایتالیا بود. ولی مارادونا این تیم را دگرگون کرد.

ناپلی‌ها عاشق مارادونا بودند چون او نیز مانند آنان در کودکی فقیر بود. هر بار ناپولی در خانه بازی داشت، ۸۰ هزار تماشاگر مشتاق در ورزشگاه این شهر گردمی‌آمدند تا مارادونا را ببینند. تماشاگران روی پارچه‌ای که در ورزشگاه ناپولی آویخته بود نوشته بودند: «گرسنگی با مارادونا ‌تحمل‌پذیر‌تر است».

مارادونا پاسخ این مهرورزی ناپلی‌ها را داد. او تنها سه سال نیاز داشت تا ناپولی را پس از ۶۰ سال بار دیگر قهرمان ایتالیا کند. در همان سال ناپولی قهرمان جام حذفی ایتالیا و اروپا نیز شد و سپس دو بار دیگر با مارادونا این افتخار را تکرار کرد و حتا یک بار سوپرجام اروپا را ربود.

ماتئوس و مارادونا، کاپیتان‌های آلمان و آرژانتین در فینال جام جهانی ۱۹۹۰

جیمی برنز، روزنامه‌نگاری که بعدها کتاب بیوگرافی مارادونا را نوشت گفته بود، یک چیز را با اطمینان درباره‌ی مارادونا می‌توان گفت و آن اینکه اگر او به هر دلیلی بمیرد، مراسم تشییع جنازه‌اش در بوئنوس ‌آیرس از هر تشییع جنازه‌ی دیگری باشکوه‌تر خواهد بود. و جالب اینکه حتا پس از آن نیز مردم باور نخواهند کرد که او مرده است.

مارادونا گر چه در ورزش فوتبال چهره‌ی تراژیکی بود، ولی نابغه‌ای استثنایی به شمار می‌رفت. حتا کسانی که به دلایلی غیرورزشی او را ستایش نمی‌کنند، اذعان می‌کنند که هرگز هیچ کس چون او بر توپ چنین تسلطی نداشته است. باید توجه داشت که مارادونا پیش از آن که یک ورزشکار باشد، یک هنرمند بود.

این نوشته را با نقل‌قولی از اریک کانتونا، بازیکن بزرگ پیشین تیم ملی فرانسه به پایان می‌بریم که معتقد است: «در گذر زمان همه خواهند گفت مارادونا برای فوتبال همان چیزی بود که موتسارت برای موسیقی بوده است.»

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  بیلان پیکارهای آلمان و آرژانتین

  تیم‌های ملی آلمان و آرژانتین تا حال ۲۰ بار به مصاف هم رفته‌اند. ۶ پیروزی برای آلمان، ۹ برد برای آرژانتین و ۵ تساوی حاصل این پیکارها بوده. فینال جام ۲۰۱۴ هفتمین رویارویی ملی‌پوشان دو کشور در چارچوب مسابقات جام جهانی محسوب می‌شود: ۱۹۵۸ (مرحله گروهی)، ۱۹۶۶ (مرحله گروهی)، ۱۹۸۶ (فینال)، ۱۹۹۰ (فینال)، ۲۰۰۶ (یک چهارم نهایی)، ۲۰۱۰ (یک‌چهارم نهایی)، ۲۰۱۴ (فینال). بوخوالد (چپ ) و مارادونا در فینال جام ۱۹۹۰.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  نخستین پیکار • جام جهانی ۱۹۵۸

  در جام جهانی ۱۹۵۸ سوئد بود که ملی‌پوشان آلمان و آرژانتین برای اولین بار رویاروی هم قرار گرفتند. این دیدار در چارچوب مرحله گروهی مسابقات جام جهانی صورت گرفت و با پیروزی ۳ بر یک آلمان خاتمه یافت. صحنه‌ای از پیکار ملی‌پوشان آلمان (پیراهن سفید) و آرژانتین در جام ۱۹۵۸ سوئد.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  دومین پیکار • جام جهانی ۱۹۶۶

  دومین دوئل ملی‌پوشان آلمان و آرژانتین در جام جهانی به رقابت‌های ۱۹۶۶ انگلیس برمی‌گردد. دیدار میان دو تیم که در این بار نیز در مرحله گروهی صورت گرفت با تساوی بدون گل خاتمه یافت. ملی‌پوشان آلمان اگر چه از دقیقه ۲۵ با یک یار بیشتر در میدان حضور داشتند، نتوانستند حریف را شکست دهند. اوه زلر (چپ)، ملی‌پوش آلمان پس از این دیدار از بازی خشن آرژانتینی‌ها و تلاش‌ آنها برای وقت‌کشی سخن گفته بود.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  سومین پیکار • جام جهانی ۱۹۸۶

  در دیدار نهایی جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک تیم‌های ملی آلمان و آرژانتین برای سومین بار در تاریخ رقابت‌های جام جهانی مقابل هم صف‌آرایی کردند. آلمان در دور نیمه‌نهایی فرانسه را شکست داده و آرژانتین نیز از سد بلژیک گذشته بود. تصویر: تلاش لوتار ماتئوس (راست) و کارل هاینس فورستر (چپ)، ملی‌پوشان آلمان برای متوقف کردن دیه‌گو مارادونا در فینال جام جهانی ۱۹۸۶.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  سومین پیکار • جام جهانی ۱۹۸۶

  تیم آرژانتین تا دقیقه ۷۴ بازی با گل‌های براون و والدانو (دقایق ۲۳ و ۵۶) ۲ بر صفر از آلمان جلو بود و به نظر می‌رسید که بازی با همین نتیجه خاتمه یابد که کارل هاینس رومنیگه با باز کردن دروازه آرژانتین امید تازه‌ای به آلمان داد. در دقیقه ۸۱ نیز رودی فولر (دوم از چپ) با زدن گل دوم آلمان بازی را به تساوی کشاند تا به بازی هیجان تازه‌ای ببخشد.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  سومین پیکار • جام جهانی ۱۹۸۶

  شادی ملی‌پوشان آلمان اما دقایقی بیش طول نکشید، چرا که بروچاگا (وسط) در پی دریافت پاسی تماشایی از مارادونا توپ را برای سومین بار به تور دروازه حریف دوخت و قهرمانی آرژانتین در جام ۱۹۸۶ مکزیک را مسجل ساخت.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  سومین پیکار • جام جهانی ۱۹۸۶

  دیه‌گو مارادونا، کاپیتان آرژانتین که چهره‌ی درخشان مسابقات جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک بود، توانست با ارائه‌ی بازی‌ها و گل‌هایی تماشایی کم‌وبیش یکه‌تنه تیم ملی آرژانتین را برای دومین بار در تاریخ فوتبال کشورش به قهرمانی جهان برساند.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  چهارمین پیکار • جام جهانی ۱۹۹۰

  فوتبالدوستان دنیا در جام جهانی ۱۹۹۰ ایتالیا شاهد تکرار فینال ۱۹۸۶ مکزیک بودند. این بار آرژانتین با پیروزی بر ایتالیا، میزبان بازی‌ها بلیت صعود به فینال را گرفته و آلمان نیز با شکست انگلیس به دیدار نهایی رسیده بود. تصویر: صف‌آرایی سفیدپوشان آلمان و آبی‌پوشان آرژانتین پیش از به صدا درآمدن سوت آغاز بازی.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  چهارمین پیکار • جام جهانی ۱۹۹۰

  مصاف آلمان و آرژانتین در فینال جام ۱۹۹۰ در عین حال دوئل لوتار ماتئوس (راست) و دیه‌گو مارادونا، ستارگان شماره ۱۰ دو تیم محسوب می‌شد که با درخشش و قابلیت‌های خود توانسته بودند، ملی‌پوشان کشورشان را به فینال بازی‌ها هدایت کنند.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  چهارمین پیکار • جام جهانی ۱۹۹۰

  ملی‌پوشان آلمان فینال ۱۹۹۰ را با پیروزی یک بر صفر مقابل آرژانتین به پایان بردند و برای سومین بار در تاریخ فوتبال کشورشان قهرمان جهان شدند. تک‌گل این دیدار را آندراس برمه (شماره ۳ در تصویر)، مدافع آلمان در دقیقه ۸۵ از نقطه پنالتی به ثمر رساند.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  چهارمین پیکار • جام جهانی ۱۹۹۰

  دیه‌گو مارادونا، کاپیتان آرژانتین در جام ۱۹۹۰ نتوانست مانند مسابقات ۱۹۸۶ مکزیک خوش بدرخشد و قابلیت‌های خود را به نمایش بگذارد. در دیدار فینال گیدو بوخوالد، ملی‌پوش ألمان مانند سایه به دنبال او بود و مانع شکوفایی ستاره‌ی شماره ۱۰ آرژانتین شد. مارادونا که از روند بازی کلافه شده بود، در این دیدار کارت زرد هم دریافت کرد.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  چهارمین پیکار • جام جهانی ۱۹۹۰

  فرانس بکن‌باوئر (دوم از چپ) که در جام جهانی ۱۹۹۰ سکان کشتی تیم ملی آلمان را برعهده داشت، خود در سال ۱۹۷۴ به عنوان کاپیتان ملی‌پوشان کشورش قهرمان جهان شده بود. او در کنار ماریو زاگالوی برزیلی تنها چهره‌ی عالم فوتبال است که هم به عنوان بازیکن و هم به عنوان سرمربی بر جام جهانی بوسه زده است.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  پنجمین پیکار • جام جهانی ۲۰۰۶

  در جام جهانی ۲۰۰۶ که آلمان میزبان برگزاری آن بود، آرژانتین در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف ملی‌پوشان آلمان رفت. این دیدار در حضور بیش از ۷۲ هزار تماشاگر در ورزشگاه المپیک برلین برگزار شد. تصویر: آرنه فریدریش (چپ)، مدافع آلمان در تلاش متوقف کردن کارلوس توز، مهاجم خطرناک آرژانتین.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  پنجمین پیکار • جام جهانی ۲۰۰۶

  نیمه‌ی نخست دیدار دو تیم با تساوی بدون گل خاتمه یافت. ۴ دقیقه از به صدا درآمدن سوت نیمه‌ی دوم بیش نگذشته بود که روبرتو آیالا، مدافع آرژانتین یکی از ضربات کرنر را با ضربه‌ی سر به تور دروازه آلمان دوخت و تیمش را یک بر صفر جلو انداخت.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  پنجمین پیکار • جام جهانی ۲۰۰۶

  ملی‌پوشان آرژانتین تا دقیقه ۸۰ بازی در حفظ نتیجه یک بر صفر مقابل میزبان موفق بودند، اما میروسلاو کلوزه، مهاجم زهردار آلمان با ضربه‌ی سر توپ را درون دروازه‌ی آرژانتین جای داد تا رویای پیروزی حریف را نقش بر آب کند. دیدار میان دو تیم پس از ۱۲۰ دقیقه وقت قانونی و اضافه با تساوی یک بر یک به پایان رسید و کار به ضربات پنالتی کشیده شد.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  پنجمین پیکار • جام جهانی ۲۰۰۶

  ینس له‌مان، دروازه‌بان آلمان که از مربی خود کاغذی درباره عادات پنالتی‌زنی آرژانتینی‌ها از دریافت کرده بود و پیش از اجرای هر ضربه نگاهی به آن می‌انداخت، با مهارت توانست اطمینان بازیکنان حریف را متزلزل کند و با دفع دو ضربه پنالتی صعود آلمان به مرحله نیمه‌نهایی را مسجل سازد.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  پنجمین پیکار • جام جهانی ۲۰۰۶

  لیونل مسی، کاپیتان کنونی تیم ملی آرژانتین در جام جهانی ۲۰۰۶ نیز ملی‌پوشان کشورش را همراهی کرد، اما بیشتر ذخیره‌نشین بود و نقش چندانی در ترکیب اصلی تیمش ایفا نکرد. مسی در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان هجده سال بیش نداشت.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  ششمین پیکار • جام جهانی ۲۰۱۰

  چهار سال بعد، در جام جهانی ۲۰۱۰ آفریقای جنوبی باز هم دست سرنوشت آلمان و آرژانتین را به مصاف یکدیگر برد. آلمان که با تیمی جوان راهی میدان شده بود، در دور یک‌هشتم نهایی انگلیس را از پیش رو برداشته و آرژانتین نیز مکزیک را شکست داده بود تا در دور یک‌چهارم نهایی رویاروی هم قرار گیرند. این دیدار در حضور ۶۴ هزار تماشاگر برگزار شد. تصویر: نبرد تن‌به‌تن میان کلوزه (چپ)، مهاجم آلمان و دمیکلیس از آرژانتین.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  ششمین پیکار • جام جهانی ۲۰۱۰

  ملی‌پوشان آرژانتین در این دیدار یکی از سنگین‌ترین و تلخ‌ترین شکست‌های خود را تجربه کردند و ۴ بر صفر مغلوب آلمان شدند. هدایت آرژانتین در آن دوره از بازی‌ها را دیه‌گو مارادونا، اسطوره فوتبال این کشور برعهده داشت.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  ششمین پیکار • جام جهانی ۲۰۱۰

  میروسلاو کلوزه، مهاجم دونده و پرتوان آلمان (شماره ۱۱ در تصویر) با زدن ۲ گل از چهار گل تیمش به آرژانتین یکی از چهره‌های درخشان میدان بود.

• دوئل‌های تاریخی آلمان و آرژانتین به روایت تصویر

  آخرین پیکار

  آخرین دیدار میان تیم‌های ملی آلمان (پیراهن سفید) و آرژانتین به ماه اوت سال ۲۰۱۲ برمی‌گردد. این پیکار دوستانه که در فرانکفورت برگزار شد، با پیروزی ۳ بر یک آرژانتین خاتمه یافت. حال باید دید که سرنوشت فینال جام جهانی ۲۰۱۴ به نفع کدامیک از این دو تیم رقم می‌خورد.

  نویسنده: SA