اولین شب آرامش/ نقشی که برازنده پرویز پورحسینی بود

جلال شایان (پرویز پورحسینی) در «اولین شب آرامش» بعد از آن همه اتفاق و حادثه، خسته و نفس بریده به نظر می‌رسید. وکیل دنیا دیده و موقری که از همان آغاز فهمیده بود عشق نوشین (یکتا ناصر) به علیرضا فهیم (مهدی پاکدل) بوی خون می‌دهد، برای رفتن آماده می‌شد. برای دل کندن. رفتن قریب الوقوع او در پایان آن عاشقانه تراژیک، مثل شنیدن خبر درگذشتش در این جمعه دلگیر، تلخ بود.  
 

«اولین شب آرامش» (احمد امینی) یکی از بهترین‌های تلویزیون در دهه هشتاد هنوز هم دیدنی است، بخشی از این جذابیت مرهون حضور پورحسینی است. جلال شایان نقشی بود به اندازه توانایی، وقار و آرامشی که پورحسینی همیشه داشت و معمولا در دوره‌ای زیر سایه نقش‌های منفی که بازی می‌کرد دیده نمی‌شد یا کمتر به چشم می‌آمد. آن صورت استخوانی و اندام لاغر، او را کمی عصبی و خشن نشان می‌داد. اما هر چه سالخورده‌تر شد چهره‌اش مهربان‌تر شد و نقش‌ها هم مثبت تر شدند. 

پورحسینی که دانش آموخته تئاتر بود، پس از پیروزی انقلاب در سینما پرکارتر شد. اغلب در نقش‌های مکمل بازی کرد و در بعضی از آنها مانند نقش‌های منفی که در «طلسم» (داریوش فرهنگ) یا «ایستگاه» (یدالله صمدی) تجربه کرد، خیره کننده بود. آمیزه‌ای از پیچیدگی، تلخی و خشونت را در هر دو فیلم به نمایش گذاشت و شخصیت‌هایی خاص و قابل باور خلق کرد. پدر در «باشو غریبه کوچک» (بهرام بیضایی) حضوری اندک در فیلم دارد، اما حضورش سنگین و اثرگذار است. تلخی وضعیت پدر که در سکوت، خسته و ناامید به خانه بازگشته در چهره رنج کشیده پورحسینی متبلور است. 

با آغاز کم‌کاری در سینما، او در تلویزیون پرکارتر شد. اینجا که کمتر خبری از دوبلورها بود، و با رونق صدابرداری سر صحنه، صدای خوب و پخته‌اش بخشی از شخصیت و بازی‌اش شد. آرامش جلال شایان و پختگی توام با آگاهی و دانشش را بدون صدای پورحسینی نمی‌شد تصور کرد. پورحسینی با انتخاب هایش در تلویزیون، که اغلب آثاری باکیفیت بودند دوران میانسالی را با اعتبار رقم زد. اگرچه از تئاتر و سینما دور مانده بود و به خاطر سنش، کمتر نقش اول به او پیشنهاد می‌شد اما قادر بود نقش‌های مکمل خوب نوشته شده را به بهترین شکل بازی کند و در آثاری که درجه یک نبودند، همیشه سر و گردنی بالاتر از بقیه بود. مثل هر بازیگر خوب دیگری، حضور و نامش به کارها اعتبار می‌افزود. حضورش در سریال «بیداری»، «میکائیل» و «نشانی» به یادماندنی است و انبوهی نقش در کارنامه دارد که همه به اندازه و درست بازی شده‌اند.

او که در سینما اقبال همکاری با کارگردان‌های شاخص را داشت، با «قاتل اهلی» در دهه هشتم عمر درخشید. نقش حاج آقا نوربخش با سن و سال او همخوانی داشت و تجربه و تسلط به نقش، باعث شده بود دیالوگ‌های خاص کیمیایی را دلنشین بگوید و همسو با نگاه و سلیقه او اما بدور از تصنع و اغراق نقشش را بازی کند. 

پرویز پورحسینی بازیگری درجه یک بود، شاید این را کمتر درباره‌اش گفته باشند. اما این موضوع از اعتبار او کم نمی‌کند. بازیگری بی‌حاشیه که کارش را با کیفیت بالا انجام می‌داد. یک حرفه‌ای تمام عیار که اهالی رسانه شخصیت محترم و مودبش را در کنار بازی‌های خوبش به یاد دارند. رفتن او در این روزهای سخت دور از انتظار و ناراحت کننده و جایش تا همیشه خالی است.

۲۵۸۲۵۸