تصمیمات آنی در «آنی‌تایم»!

مبارزه با امپریالیسم از خوردن ته‌دیگ مارکارونی هم دلچسب‌تر است اما فرق ته دیگ ماکارونی با ماکارنی ته‌گرفته از اینجا تا «آرزواینا» هست! اما... 

جان‌به جان‌مان کنند و جان به جان هم تسلیم کنیم؛ جو گیریم ...

خیلی زود در استایوم منقلب می‌شویم در سفارت مسخر  می‌شویم در کرونا با روغن بنفشه مکتشف می‌شویم و با یک مهندسی معکوس صنعت آمریکا و اروپا را متصرف می‌شویم و در دفاع هوایی هم ... بگذریم! اما در مجلس که آخر ذوق مرگی ماست با تصمیمات آنی در«آنی‌تایم» متحول و متهور می‌شویم! خلاصه عاشق میان‌بریم و واکنش سریع! آنقدر نخودی‌ها شعار می‌دهند که نخود تو دهن‌ خودی‌ها هم نمی‌خیسد!

اگر بحرانی پا داد تا آن را با تیپا و هوار و داد«حرمان» نکنیم «آروم نمی‌گیگریم» ! سه‌سوته اقدام متقابل می‌کنیم  و  سه‌فوریتی پروتکلی را هوا می‌کنیم! پر استرس و دائم الدواپسیم!

هنوز علت بیش فعالی‌ ما خصوصا در نمایندگان عزیزمان مشخص نیست! آیا همان جریانی که در نیمکت مدارس است در سایر صندلی‌ها از جمله نشیمن‌گاه‌های مجلس هم، صادق است؟ الله و اعلم! حتی وقتی کارشناسان برای کنترل هیجانات کاذب، رنگ قرمز مجلس را سبز کردند؛ انگار آب در هاون کوبیدند چون وقایع در آنجا به گونه‌ای پیش رفت که انگار علم روانشناسی رنگ‌ها را قهوه‌ای کردند!

آخر چرا نمایندگان عزیزمان؛ اینقدر دوست دارند در «خانه ما» تظاهرات و داد بیداد کنند؟ مگر خودشان خانه و زندگی ندارند؟ خب؛ بروند آنجا قشقرق کنند و بساط کارهای خطرناکی مثل آتش‌زدن پرچم را همانجا علم کنند؟ اصلا چرا باید در جیب نمایندگان مجلس کبریت باشد!!؟ نمی‌گویند شاید در همسایگی خانه بهارستان،بیمارستان باشد؟ نمی‌گویند اهالی قرنطینه‌نشین خانه‌های دور و برنشین، ممکن است مریض و بستری و سرنشین داشته باشند؟ اصلا مگر ثابت شده که غرش نمایندگان با لرزش پشت دشمنان نسبت مستقیم دارد که اینهمه کج خلقی در دستور کار مجلس قرار دارد؟ به این مو قسم فقط در آرامش است که می‌شود به این جایی که هستیم نرسیم و به حساب دشمن برسیم!

   خداوکیلی عصبانیت ما، دشمن‌شاد ‌مان  می‌کند یا کله‌پای‌شان؟ فکر نمی‌کنید هیجان زدگی از دوست ناباب هم برای جامعه بدتر است؟ مگر تا همین دیروز به دشمنان پیشنهاد نمی‌کردیم: آنقدر عصبانی شوند که بمیرند؟! حالا مبادا با این اصاب‌مصابی که نداریم و حرص و جوشی که داریم -زبان مان‌لال- خودمان شهید گل به خودی شویم؟ آنقدر زود به جتایت‌کار پکری می‌زنیم که فرصت محکومیت یک حرکت تروریستی را هم به مجامع بین‌المللی نمی‌دهیم! اصولا اعتقادی به راه حل‌های دیپلماتیک و قراردادها و قوانین بین‌المللی نداریم؛ قیصروار خودمان می‌بریم و می‌دوزیم! نمونه‌اش در فوتبال که آرزو به دل ماندیم یکبار طرف مفت‌خور و نفت‌خور مقابل‌مان بیاید و بابت 3 روز همکاری با یک تیم؛ 100 میلیارد شیرین به جیب نزند و تازه ادعای خسارت هم نکند! چرا؟ چون در زمان عقد قرارداد مشغول های و هوی بودیم و تخلیه احساسات تند و تیز و  وقت نکردیم مثل فرم‌های وام بانکی قراردادها را نخوانده امضا کردیم!     

در دوره‌های آمورشی کمکهای اولیه توصیه می‌شود باید پیش از هر اقدامی آرامش خود را حفظ کرد چرا در هیچ بحرانی تنها چیزی که دیده نمی‌شود آرامش توام با تدبیر است؟ تا کی باید آرزو به دل بمانیم که در یک اتفاق خاص؛ مردم و مسئولین در کمال خونسردی، اتاق فکری تشکیل دهند تا از دل آن، یک پاسخ‌دندان‌شکن جانانه در وقت مقتضی به دشمن دربیاید؟ خدایا به ما بفهمان تاریخ مصرف«وقت مقتضی» هم، به این زودی‌ها منقضی نمی‌شود و لزومی ندارد اقدامات مقتضی در کسری از روز و ساعت داده شود؟ شاید به خاطر همین هیجانات است که از این پاسخ‌های چزاننده دل خنک کننده کمتر می‌بینیم! چون در همان چند روز اول، انرژی‌مان در راه انتقام سخت و نرم تخلیه می‌شود و برای اقدامات فکورانه‌تر رمقی نمی‌ماند ... خدایا ما را حالی کن گره‌های ما با مشت‌های گره کرده باز نمی‌شوند دردهای ما با تصویب چند قانون درست و درمان؛ درمان می شوند!

چقدر حیف که یکسال پیش در چنین روزهایی بجای اینکه مراسم تشیع جنازه شیک و مجلسی یکی از بزرگترین سرداران ایرانی را ببینیم می‌بایست شاهد مرگ ذوق‌مرگانی در روی زمین و حاصل ذوق مرگی‌هایی در روی هوا  می‌بودیم!  چقدر حیف هزینه‌هایی که برای تسخیر سفارت‌ها دادیم و چقدر حیف که ما در یکی از امن‌ترین کشورهای جهان بیشتر به فکر انتقام باید باشیم! به جایی رسیده‌ایم که حتی کاری از دست حمیدرضا پگاه هم ساخته نیست!

 روح پر فتوح شهید دانشمند هسته‌ای اخیر شاد و انشاالله همانگونه که گفته شد در وقت مقتضی خیلی ارام و خونسرد حق تروریست های بین المللی و حکومتی را کف دست شان خواهیم گذاشت دست‌هایی که با صابون نه در 20 ثانیه و نه در 20 قرن  شسته نخواهند شد!