چرا اتفاق ورزشگاه پاریس برای ما عجیب است؟

یک بار دیگر عرصه فوتبال درگیر پدیده نژادپرستی شد و شاید یکی از ماندگارترین تصاویر در زمینه مبارزه با این مسئله در ورزشگاه پارک ده پرنس پاریس ثبت شد؛ جایی که یوفا با همه ادعایش برای مبارزه با نژادپرستی روسیاه این عرصه شد و بازیکنان دو تیم باشاک‌شهیر و پاری‌سن‌ژرمن با رفتار درست و مناسبشان درس بزرگی به دنیا دادند.

به گزارش ایسنا، «شرق» در ادامه نوشت: ماجرا از این قرار بود که در هفته پایانی دور گروهی رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا، دو تیم باشاک شهیر ترکیه و پاری‌سن‌ژرمن فرانسه در پاریس به مصاف هم رفتند. در دقیقه ۲۰ بازی پیره وبو، کمک‌مربی کامرونی باشاک شهیر با تصمیم داور از زمین اخراج شد و مکالمه رادیویی داور چهارم با داور وسط درباره «پیره وبو»، اعتراض نیمکت باشاک شهیر را برانگیخت. داور چهارم بازی در این مکالمه رادیویی، «پیره وبو» را «اون سیاهه» خطاب کرد؛ مسئله‌ای که موجب اعتراض بازیکنان و در نهایت نیمه‌کاره‌ماندن بازی شد.

ویدئوی معروفی از لحظات اعتراض بازیکنان منتشر شده که در آن «دمبا با»، مهاجم سنگالی باشاک شهیر، به داور می‌گوید: «شما وقتی می‌خواهید یک بازیکن سفیدپوست را خطاب قرار دهید هیچ‌وقت نمی‌گویید «این فرد سفید» و فقط می‌گویید «این فرد». پس چرا وقتی به یک فرد سیاه‌پوست اشاره می‌کنید باید بگویید این فرد سیاه؟ واقعا من این را نمی‌فهمم».

اعتراض‌‎ها و نیمه‌کاره‌ماندن بازی موجب شد تا نهایتا «سباستین کالتسکیو»، داور چهارم بازی به اتاق VAR انتقال پیدا کند اما این مسئله به‌هیچ‌وجه مورد پذیرش بازیکنان دو تیم نبود و به‌این‌ترتیب این بازی در پاریس نیمه‌کاره تمام شد.

نکته مهم در این زمینه همراهی بازیکنان و مربی‌های تیم پاریسی با رقیبشان بود. میزان حساسیت آنها در برابر پدیده‌ای مانند نژادپرستی با تعریف و تمجیدهای فراوان کاربران توییتری همراه شد؛ رویدادی که بی‌شک از آموزش درست و صحیح بازیکنان ناشی می‌شود. در جایگاهی که یوفا به‌عنوان برگزارکننده رقابت‌ها و مروج فرهنگ مبارزه با نژادپرستی هم استانداردهای پایین‌تری از بازیکنان و باشگاه‌ها دارد.

شاید اتفاق چند شب پیش ورزشگاه پاریس بهانه خوبی باشد برای پرداختن به برخورد ما با پدیده نژادپرستی در ایران؛ در جایی که باشگاه‌های فوتبالش باید پسوند «فرهنگی - ورزشی» را حتما پیش از اسمشان داشته باشند اما نسبتشان با کارهای فرهنگی و آموزش‌دادن بازیکنان و هواداران چنان زیاد است که وقتی رویدادی نژادپرستانه در زمین فوتبال رخ می‌دهد، به‌جای محکوم‌کردن آن در جهت انکار آن تلاش می‌کنند!

در ماجرای عیسی آل‌کثیر، واکنش باشگاه و هواداران و حتی برخی رسانه‌های ایران به‌خوبی نشان داد که چه میزان فاصله میان ما و استانداردهای موجود در این زمینه وجود دارد.

یا همین چند وقت پیش ویدئویی از بهاره رهنما منتشر شد که در آن از الفاظ نامناسبی برای مردم قوم لُر استفاده می‌کند که واکنش‌های زیادی را نیز به همراه داشت؛ مسئله‌ای که به‌وضوح سویه‌های نژادی در آن مشخص است اما نه از سوی یک بازیگر شناخته‌شده و نه از سوی عوامل برنامه قابل درک و تشخیص نیست که یک توهین نژادی در این میان رخ داده است.

مسئله اینجاست که آموزش‌ها چنان در ایران در زمینه نژادپرستی پایین است که گاهی بسیاری از توهین‌‎های نژادی جزئی از فرهنگ گفتاری و رفتاری ماست و حساسیت عمومی به آن چنان پایین است که توقف بازی پاری‌سن‌ژرمن و باشاک شهیر برای خیلی‌ها بی‌معناست.

انتهای پیام