دایی و اورتون، رویایی مثل گل میلان

حتی اگر دایی به اورتون نرود همین موج خبری را نباید رها کرد. همه نتایج فوتبال درون زمین رخ نمی‌دهد. ما به مدیرانی نیاز داریم که زبان بین‌الملل بلد باشند و کمک کنند ما به سطح اول فوتبال دنیا روزنی پیدا کنیم و چه مبارک اتفاقی است اگر این جاده با حضور علی دایی صاف شود که در ۵۱ سالگی و با مدرک از صنعتی‌ شریف گزینه مقبولی در آسیا است؛ حتی اگر برخی در ایران به گویش او بند کنند و ساده‌لوحانه و با حسادت تمام موفقیت‌هایش را «شانسی!» بخوانند.

به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «مهرماه ۱۳۷۸ وقتی هرتابرلین آلمان برای بازی مقابل میلان به ورزشگاه سن‌سیرو رفت ما نیمه‌شب میخ شده بودیم پای تلویزیون که شاید خدا بغل‌مان کند و علی دایی بدرخشد. میلان تیم خوبی داشت. آبیاتی، کاستاکورتا، پائولو مالدینی، آیالا، گاتوسو، آلبرتینی، لئوناردو، بیرهوف، شوچنکو و ... این ور اما جز گابور کرالی با آن شلوار گشادش توی دروازه خبری از ستاره‌ها نبود. توماس هلمر ۳۴ سالش بود، سباستین دایسلر فقط ۱۹ سال داشت و میشائیل پریتز و داریوژ ووژ هم داشتند سال‌های آخر فوتبالشان را می‌گذراندند. برای ما مهم‌ترین ستاره پسر ۳۰ ساله اردبیل بود که پیراهن شماره ۹ را می‌پوشید.

میلان بازی را در اختیار داشت اما دقیقه ۶۹ وقتی دایی استارت زد، آندرس گولی‌مین پیِترو که جای توماس هلوگ دانمارکی به ترکیب اضافه شده بود هر کاری کرد حریفش نشد، خودش را روی شانه‌های او آویزان کرد اما شلیک پای چپ علی دایی تور میلان را لرزاند. باورکردنی نبود. این گل هنوز مهم‌ترین گلی بود که یک بازیکن ایرانی تا آن تاریخ در اروپا به ثمر رسانده بود.

علی دایی شناسنامه فوتبال ایران است حتی اگر از خشمگین شدن او خوشمان نیاید؛ حتی اگر از اعتراض‌هایش به زمین، داور، فدراسیون، کیفیت توپ و ... کلافه شده باشیم. او مهم‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال ماست که مدت‌ها بالاتر از تمام بازیکنان جهان به‌عنوان گلزن‌ترین بازیکن ملی‌پوش شناخته می‌شود؛ رکوردی که احتمالا رونالدو آن را می‌شکند اما همین هم لذت‌بخش است.

دیشب کیکر نوشت که اورتون برای به خدمت گرفتن علی دایی علاقمندی نشان داده است. دایی و اورتون؟ اگر عید بود یا آوریل احتمالاً آن را دروغ تصور می‌کردیم اما کیکر معتبر است و از این شوخی‌ها نمی‌کند. مالک اورتون اردوان فرهاد مشیری است؛ یک مولتی‌میلیاردر ایرانی که در بریتانیا و روسیه در حوزه فولاد و انرژی فعالیت می‌کند. شاید همین نقطه اتصال است.

وقتی از اورتون حرف می‌زنیم از تیمی که قدمتی ۱۴۲ ساله دارد و حالا کارلو آنچلوتی سرمربی‌اش است حرف می‌زنیم؛ تیمی که در تاریخ خود ستارگانی مثل وین رونی، دانکن فرگوسن، گری لینه‌کر، دیکسی دین، گراهام شارپ، تیم هاوارد، فیل نویل، روملو لوکاکو، مایکا آرتتا، مروان فلینی و ... لباس آن را پوشیده‌اند و در حال حاضر خامس رودریگز کلمبیایی را در اختیار دارد.

آنها که آبی‌ها و تافی‌ها (آب‌نبات) شهرت دارند، فصل گذشته در لیگ ۲۰ تیمی انگلستان در رتبه دوازدهم ایستادند اما با ۹ عنوان قهرمانی لیگ انگلستان، ۵ قهرمانی جام حذفی فوتبال انگلستان و یک قهرمانی جام برندگان جام اروپا تیمی پرافتخار به حساب می‌آیند.

برخی احتمال داده‌اند دایی به عنوان عضوی از تیم مدیریتی باشگاه در رده‌های میانی به خدمت گرفته می‌شود چون تصور نشستن او روی نیمکت کنار کارلو آنچلوتی با توجه به مقررات سفت و سخت لیگ برتر جزیره بسیار بعید است و اصولا دایی در عرصه بین‌المللی تجربه مربیگری چندانی ندارد که این توقع از او برود. با این همه و تحت هر عنوان باید از مطرح شدن یک ایرانی آن هم به خوشنامی در دنیای فوتبال خوشحال باشیم.

کشورهای حوزه خلیج‌ فارس در حوزه مدیریت فوتبال سرمایه‌گذاری کرده‌اند و الان در منچسترسیتی، پاری‌سن‌ژرمن و حتی آرسنال نفوذ دارند و اشتهای زیادی برای در اختیار گرفتن تیم‌هایی در لالیگا را از خود نشان داده‌اند و ما با این همه قدمت حسرت فتح چند کُرسی موثر در AFC را داریم تا از حقوق‌مان دفاع کنند و این همه در شبکه‌های اجتماعی ناله نکنیم.

حتی اگر این اتفاق رخ ندهد و دایی به اورتون نرود همین موج خبری را نباید رها کرد. همه نتایج فوتبال درون زمین رخ نمی‌دهد. ما به مدیرانی نیاز داریم که زبان بین‌الملل بلد باشند و کمک کنند ما به سطح اول فوتبال دنیا روزنی پیدا کنیم و چه مبارک اتفاقی است اگر این جاده با حضور علی دایی صاف شود که در ۵۱ سالگی و با مدرک از صنعتی‌ شریف گزینه مقبولی در آسیا است؛ حتی اگر برخی در ایران به گویش او بند کنند و ساده‌لوحانه و با حسادت تمام موفقیت‌هایش را «شانسی!» بخوانند.»