نگاهی به مسیر موسیقیایی خواننده قطعه «ناصریا»

خبرگزاری میزان - ۲۹ آذر ماه هر سال مصادف با سالروز درگذشت ناصر عبدالهی خواننده محبوب معاصر ایرانی است که خیلی زود با دنیای موسیقی خداحافظی کرد.

ناصر عبداللهی در دهمین روز از دی ماه سال ۱۳۴۹ در محله سیدکامل شهر بندرعباس زاده شد. پدرش عبدالرحمن عبداللهی کارگر بازنشسته بود و مادرش مهرنگار بندری نیایی خانه‌دار است. از ۱۳ سالگی به موسیقی علاقه‌مند شد. فعالیت‌های هنری خود را از سال‌های نوجوانی در صدا و سیما و حوزه هنری سازمان تبلیغات اسلامی استان هرمزگان آغاز کرد.

• بیشتر بخوانید:
• برای مشاهده آخرین خبرها از جشنواره موسیقی فجر اینجا کلیک کنید

وی کار حرفه‌ای را به‌طور جدی از سال ۱۳۷۴ خورشیدی آغاز کرد. در سال ۱۳۷۵ همراه با همسرش به تهران آمد. محمدعلی بهمنی وی را به انتشارات دارینوش معرفی کرد. پس از آن آلبوم‌های عشق است و دوستت دارم ناصر را این انتشارات ضبط و منتشر کرد. ناصر با انتشارات فوق دچار اختلافاتی شد.

پس از آن آلبوم‌های بوی شرجی توسط انتشارات شمیم جنوب، هوای حوا و ماندگار توسط انتشارات آوای نکیسا و پس از مرگ او، آلبوم رخصت توسط انتشارات آوای مهر میهن به بازار روانه شد.

بیشتر اشعار ترانه‌های آغازین او از سروده‌های محمدعلی بهمنی بود. در کار موسیقی به گفته خود وی تحت‌تأثیر سبک موسیقی ابراهیم منصفی بود. طوری‌که در سال‌های آغازین کار هنری ترانه‌های منصفی را بازخوانی می‌کرد.

ترانه‌های مورد انتخاب وی در آلبوم‌هایش عمدتاً دارای مفاهیم اجتماعی و حماسی (مانند ترانه‌های «یادم باشد»، «کودکان خیابانی»، «سربلند» و «شیوهٔ ما»)، مذهبی (مانند ترانه‌های «مهر علی و زهرا»، «احمد ثانی»، «یا فاطمه» و «مهر دلبر») و عاشقانه (مانند ترانه‌های «تو‌ای عشق»، «ماه من»، «بهت نگفتم» و «راز») بودند.

پس از ارائه ترانه ناصریا منتقدان عبداللهی گفتند که این کاری اسپانیایی است و از ملودی‌های جیپسی کینگ برگرفته شده‌است، اما وی معتقد بود که چنین نیست، و این کار ریتم عربی دارد، ریتمی که بار‌ها با ساز‌های دیگری نظیر عود، دهل، و دف نواخته شده‌بود. اما تاکنون هرگز با گیتار نواخته نشده‌بود، اما عبداللهی این کار را انجام داد.

ملودی ترانهٔ ناصریا سال ۱۳۷۶ ساخته شد. شعر این آهنگ به گویش بندری است و به گفته عبداللهی هدف از ساخت آن اعتراض ضد ظلم در جهان و نیز همدردی با ستمدیدگان جهان بوده‌است. بر اساس متن شعر ناصریا اگر کسی قصد یاری مظلومی را داشته‌باشد پس از تحمل سختی بسیار و دشواری‌های این راه در پایان پیروز خواهد شد.

ناصر عبداللهی در سوم آذرماه ۱۳۸۵ در بندرعباس بی‌هوش شد و به کما رفت.  او پس از گذراندن ۲۶ روز در کما سرانجام روز ۲۹ آذر ۱۳۸۵ و در ۳۵ سالگی در بیمارستان هاشمی‌نژاد تهران درگذشت و در زادگاه‌اش بندرعباس به خاک سپرده شد.

انتهای پیام/