روشنی هزاران‌ساله را دیگرگون پاس بداریم

سالِ صفرِ قرن نداریم؛ این را تقویم‌نویس‌ها می‌گویند و اضافه می‌کنند که سالنامه‌ها از ۱/۱/۱ شروع می‌شود پس امسال آخرین سال قرن نیست و سال ۱۴۰۱ را باید آخرین سال سده خورشیدی به حساب آورد.

این شاید پاسخی باشد به یک حسرت؛ یلدای امسال آخرین یلدای سده خورشیدی نیست. پس فرصتی باقی می‌ماند که آخرین یلدای قرن را پرمهرتر از همیشه برگزار کنیم شاید به اندازه تمام یلداهای عمرمان که اکنون برایمان از آن‌ها یک یاد باقی‌مانده و اشتیاق برای تکرارشان.

این اشتیاق با امید برای افتادن کلاه از سر ویروس تاجدار در هم آمیخته تا شاید از پایان بهار که می‌گویند پادتن کرونا خواهد آمد، گشایشی در کار بسته بشر و گرفتاری‌هایش به واسطه این بیماری جهانگیر پدید آید.

با این حال آنچه می‌دانیم آنکه یلدای امسال با همه یلداهای قبل و حتی بعد متفاوت خواهد بود.

«کوثر شیخ نجدی» نویسنده و کارشناس مسائل آموزشی در متنی که در اختیار ایرنا قرار داده طولانی‌ترین شب امسال را این‌چنین توصیف کرده است؛

یلدا، شب زایش خورشید است در منتهای سیاهی. شبی که اورمزد بر اهریمن تاریکی پیروز می‌گردد. شبی مقدس در ایران باستان که پس از گذشت سه هزاره هنوز در حوزه ایران بزرگ زنده است. از خراسان تا افغانستان، از کشمیر تا پاکستان و شمال هندوستان.

برخی محققان معتقدند که حتی جشن کریسمس مسیحیان با تمامی تزئینات و مراسم شام و شیرینی و دید و بازدید متاثر از جشن تولد میترای (مهر) ایرانیان است.

بی‌سبب نیست که این سرزمین هزاران سال است انبوه سیاهی‌ و انواع چپاول‌، ظلم و بی‌عدالتی حاکمان و ستم طبیعت را تاب آورده و استوار باقی مانده است. ما ایرانیان در خرد جمعی خود آموخته‌ایم که باید آتشی افروخت؛ آنجا که تاریکی و سرمای زمستان بر خرمن امید چنبره می‌زند. آتش گرمی که به گردش جمع شویم، یگانه شویم و رقص‌کنان و هم آواز، شکفتن چشمه‌ی صبح را انتظار بکشیم.

ما ایرانیان به میلاد خورشید باور داریم در پس «شب‌ِ سردِ زمستانی». و چه عزیزانی! چه پدران و مادران و دوستان و خویشانی که امسال به گرد آتش امیدمان نیستند و حسرت نبودنشان را به دقت درد می‌کشیم.

با این وجود امسال نیز به سیاق هزاران ساله‌ی پاسداشت نور، اما به شیوه‌ای نو، به گرد هم جمع خواهیم شد. دل به دل هم خواهیم داد تا از این سیاهی نیز بگذریم. از اهریمن کرونا و دیگر اهریمنان پلیدی که به تاریخ خواهند پیوست.

می‌دانیم و هشیاریم که جان‌های عزیز بسیاری هنوز در کنارمان زنده‌اند. و سلامت خواهند ماند اگر عزم کنیم که روشنی و گرمی هزاران ساله را به اقتضای زمان، دیگرگون پاس‌ بداریم.

ما که چنین به مادر میهن و سنت‌های باستانی و نجات بخش و شادی آفرینش عشق می‌ورزیم، چگونه ممکن است قواعد بازی با اهریمن بیماری را از یاد ببریم؟ آیا ممکن است با بی‌توجهی سبب آسیب به هموطن‌ یا عزیزان خود شویم؟

امید که یلدای ۱۴۰۰ به شکرانه‌ی شعور و آگاهی، میلاد نور را در کنار یکان یکان ایرانیان جشن بگیریم.