تاثیر کرونا بر زندگی کودکان؛ بچه‌های ده ساله‌ای که دست به خودکشی می‌زنند

تاثیر کرونا بر زندگی کودکان؛ بچه‌های ده ساله‌ای که دست به خودکشی می‌زنند۲ ساعت پیش

منبع تصویر، Getty Images

توضیح تصویر،

دست باند‌پیچی‌شدهٔ کودک (عکس آرشیوی)

کرونا و قرنطینه چه تاثیری روی زندگی کودکان گذاشته است؟

دکتر جان رایت از بیمارستان "رویال اینفرمری" در شهر برادفورد بریتانیا می‌گوید همه‌گیری تأثیر شدیدی بر کودکان گذاشته است، روز به روز تعداد بیشتری از کودکان در سنین کم به دلیل خود‌آسیبی یا مصرف بیش‌از حد دارو به بخش اورژانس بیمارستان مراجعه می‌کنند.

بچه‌ها در دوران همه‌گیری وضعیتی مانند قبیلهٔ سرگردان دارند، با اینکه (بیشتر آنها) به طور حیرت‌انگیزی از عوارض بیماری کوویدـ۱۹ ایمن هستند اما زندگی و روال روزانهٔ آنها زیر و رو شده است.

بر مبنای نظر‌سنجی‌ها و مصاحبه‌هایی که با خانوادهٔ بچه‌های متولد‌شده در بیمارستان برادفورد انجام شده است مشاهده شد که این بچه‌ها که حالا بین ۱۰ تا ۱۳ سال دارند، نگران و مضطرب و تنها و بی‌حوصله هستند و این بیمارستان فقط شاهد نوک این کوه یخ عدم سلامت روانی بوده است.

• با کسی که به خودکشی فکر می‌کند چطور حرف بزنیم
• قصه‌هایی در دوران کرونا؛ داستان‌های آموزنده برای کودکان
• ۱۲ نکته درباره تاثیر روانی کرونا؛ چه باید کرد؟
• ویروس کرونا: چگونه سلامت روانی خود را حفظ کنیم؟
• ۵ دلیل اینکه چرا شناخت احساسات مهم است

بچه‌هایی با بحران‌های سلامت روانی معمولاً دو بار در هفته به بخش اورژانس بیمارستان مراجعه می‌کردند. از تابستان مراجعات به یکی دو بار در روز رسیده است. بچه‌های ده‌‌ساله‌ای که خودزنی کرده‌اند، خودشان را خفه کرده‌اند یا بیش‌از حد دارو مصرف کرده‌اند.

در این بین حتی یک بچهٔ هشت‌ساله هم بود.

دِیو گرین‌هورن مشاور بخش اورژانس می‌گوید:"دوران قرنطینه به طور گسترده مشکلات سلامت روانی افراد را تشدید می‌کند: ترس‌ها، نگرانی‌ها، احساس جدایی و انزوا و تنهایی خود را نشان می‌دهد".

افزایش قابل‌توجهی در موارد مشکلات مربوط به سلامت روانی در سایر مناطق بریتانیا گزارش شده است، در میان همهٔ گروه‌های سنی، هم بچه‌ها و هم بزرگ‌تر‌ها.

روث تولی، سرپرست بخش کودکان بیمارستان، جایی که اگر بچه‌‌ای در خانه احساس امنیت نکند او را آنجا نگه می‌دارند، می‌گوید:"خود‌آسیبی معمولاً ذهنیت نوجوانان است اما می‌بینیم که حالا بچه‌ها هم چنین کارهایی می‌کنند".

گاه نیاز به همکاری مشترک چندین پرستار است تا جلوی خود‌آسیبی کودکان بستری در بیمارستان را بگیرند.

در این میان ناهنجاری‌های تغذیه‌ای هم رو به افزایش است. هم‌چنین مصرف بیش‌از حد دارو‌ها، بچه‌ها دارو‌های بزرگ‌تر‌ها یا دارو‌های خودشان را بیش‌ از اندازه مصرف می‌کنند و بعد از خانه بیرون می‌زنند و رفتار‌های بی‌پروا و خطرناکی در خیابان دارند.

یک روان‌شناس کودک که با بخش خدمات بهداشت روانی کودکان و بزرگسالان برادفورد همکاری می‌کند، می‌گوید:"چنین مواردی در ابتدای همه‌گیری اوج گرفت اما بعد به سطح معمولی برگشت" آنچه نظر او را جلب کرده است نه کمیت این موارد بلکه شدت چنین مواردی بوده است. "ما شاهد پریشانی‌های شدید‌تری هستیم، بچه‌ها در شرایط بدتری نسبت به روال معمول قرار دارند".

دیو گرین‌هورن، مشاور، تجربهٔ یکی از شب‌های خود را در بخش اورژانس تعریف می‌کند. شب شلوغی بود، ۹۴ نفر در بخش بودند، از جمله پسرک رنگ‌پریدهٔ نوجوانی که آرام روی تختش دراز کشیده بود.

دیو از او احوال‌پرسی کرد اما پسر نه جوابی داد و نه حتی او را نگاه کرد.

اطلاعات بیمار نشان می‌داد که او دو هفته پیش هم چند بار به بخش اورژانس مراجعه کرده بود. این بار به دلیل مصرف بیش از حد دارو آنجا بود و می‌گفت دلش می‌خواهد بمیرد. مشاور کودک و بزرگسال و همکاران مشاور دیگر همراه او بودند اما هیچ نشانه‌ای برای تشخیص بیماری روانی در او نبود.

یکی از مشکلات این است که دوران قرنطینه باعث شده است افراد به روش‌های معمول تخلیهٔ روحی خود دسترسی نداشته باشند. این پسر قبلاً به ما گفته بود که چقدر دلش برای بیرون رفتن با دوستانش تنگ شده است. حالا در خانه همراه با بقیهٔ اعضای خانواده اسیر شده بود و نمی‌توانست برای چند ساعت آرامش بیرون بزند، مادرش می‌گوید خود او هم از این وضع جانش به لبش رسیده است و نمی‌تواند دیگر با پسرش در خانه سر‌و‌کله بزند.

تلاش‌های دیو برای به حرف آوردن پسر بی‌نتیجه بود، برای پسر کمی آب‌میوه و ساندویچ آورد و از پرستاران خواست هر زمان فرصت کردند سری به او بزنند و حواس‌شان به او باشد، هر چند بعید بود چنین فرصتی پیدا کنند.

در مراجعات قبلی بخش کودکان بیمارستان به سختی حاضر به پذیرش او شده بود، از این رو تصمیم گرفته شد که او را به آنجا نفرستند اما دیو نمی‌خواست به بخش بزرگسالان برود. در نهایت آن شب را در همان بخش اورژانس ماند.

همه‌گیری نشان داده که چقدر مدرسه برای بچه‌ها مهم است. یادگیری و تحصیل فقط بخشی از آن است. بچه‌ها از زندگی اجتماعی و روال مرسوم و حد و مرز‌ها و رفتار بزرگسالان خارج از خانه هم تأثیر می‌گیرند.

معلم‌ها در یافتن مشکلاتی مانند اضطراب و خود‌آسیبی که در خانه رخ داده باشد هم مهارت دارند. خیلی از موارد از همین طریق شناسایی و درمان می‌شود.

برای بچه‌های بزرگ‌تر مدرسه درگاهی است که آنها را به دانشگاه و کار در اجتماع می‌رساند و هر کدام برای به‌دست آوردن جایگاه خود تلاش می‌کنند.