زنگ‌ها در ایران برای که به صدا در می‌آیند؟

در ایران باید روح ملیت دوستی به گونه ای باشد تا قلب مردم و به ویژه مدعیان روشنفکری و مردم خواهی نسبت به افرادی که برای وطن تلاش و مجاهدت کرده اند بطپد و منظور از به صدا در آمدن زنگ استعاره ای است برای اینکه نسبت به آنها ابراز احساسات کنند، برایشان داستان بنویسند، فیلم و نمایشنامه بسازند، یا دست کم نامی به نیکی از آنها ببرند. ما در ایران چقدر افراد فداکار و از جان گذشته داریم که می­توانند همانند آن جوان فداکار مورد تجلیل قرار گیرند تا بگوییم زنگها برای آنها به صدا در می­آید و نویسندگان ما رمانهایی جهانی یا هنر­های دیگر خلق ­کنند. اما برخلاف انتظار:

بعضی از روشنفکران و نویسندگان ما گاهی اظهار نظر نمی­کنند و سکوت می­کنند و با سکوت خود این حوادث غرور انگیز را نادیده می­گیرند.

گاهی اظهارنظر می­کنند اما آنها را کمرنگ جلوه می­دهند گویی اتفاق مهمی نیفتاده است،

گاهی ضمن تأیید به انتقاد می­پردازند و سعی می­کنند جنبه­های منفی را پر رنگ ترکنند،

گاهی در مقابل از دشمن و مکائد او سخن می­گویند و هشدار از اینکه حواستان جمع باشد قدرت دشمن خیلی بزرگ است؛ به این معنا که فردی که باید از او تقدیر شود نمی بایست خود را به هلاکت می انداخت،

گاهی اصلاً موضوع فرعی دیگری را مطرح و آن را بزرگ می­کنند تا این مسئله به حاشیه رود،

گاهی از جوّی که در جامعه وجود دارد یا به وجود آورده اند، یا مشاهدة اقتصاد شکست خورده ای که گریبانگیر همه شده است با آنکه قلباً به اظهار نظر تمایل دارند، می­ترسند و دچار خودسانسوری می­شوند.

گاهی می­گویند درست، اما ما هم... و با همین جمله کمرنگ کردن آن حادثه اتفاق می­افتد،

و گاهی هم طرف مقابل  برایش بت شده است و به هیچ­وجه نمی­خواهد آن را کوچک کند.

رفتار غلط مدیران اجرایی، فرهنگی و مذهبی مزید بر علت می­شود و عده ای را برای حمله و عده ای را برای عقب نشینی آماده می­کند.

این هرگز به این معنا نیست که ما خطا نداشته یا نداریم و نباید در باره آن حرف بزنیم. اما سخن در این است که اهمیت تلاشهای آنهایی که خالصانه هستی خود را در طبق اخلاص می­گذارند را قدر بدانیم.

اگر بخواهیم خسارات را هم احصا کنیم کم نیست ولی برای هر کس یا هر ملت آرمانهایی است که برایش تلاش می­کند و در مجموع در سطح شخصی، ملی و بین المللی وقتی ارزیابی شود یا موجب افتخار می­شود یا دست کم سر افکنده نیست.

ما در این چهل و اندی ساله موارد استثنایی فراوانی داشته ایم و می­توان میزان نوشته­ها یا گفته­های نویسندگان و قلم به دستان را دراین موارد احصا کرد، آنوقت معلوم می­شود ما در این باره چقدر کار کرده ایم، چه تعداد مقاله یا مقاله کوتاه نوشته ایم، تا چه میزان رمانی، فیلمی، نمایشنامه ای ساخته ایم، و هکذا. موارد استثنایی در کشور زیاد بوده که من به بعضی­ها اشاره می­کنم:

خود انقلاب اسلامی کم حادثه ای نبود. سبک جدیدی از حکومت بوده و هست؛ اما با بدعمل کردن بعضی­ها کار  به جایی رسیده که بعضی روشنفکران، یا به ظاهر روشنفکران به جای آنکه در مقام اصلاح بر آیند تیشه به ریشه می­زنند و آن را ناکار آمد جلوه می­دهند.

مقاومت و پایداری ملت در برابر این همه توطئه جهانی و به ویژه در جنگ هشت ساله اتفاقی ساده نیست و به نسبت به بزرگی آن و معرفی جلوه هایی از آن به نسل فعلی و آتی و حهانی کم بر روی آن کار شده ،

پایین کشیدن سالم پهباد امریکایی، حادثه ای بی­نظیر بود چرا نباید درایران توسط روشنفکران مورد بررسی قرار گیرد،

شخصیت شهید سلیمانی بی شک تأثیر فراوانی در منطقه و جهان داشته است؛ آنهم در شرایطی که عده ای، همنوا با دشمنان خارجی از تضعیف و تخریب حکومت اسلامی لذت می­برند،

ترور او توسط اولین فرد جهانی یعنی رئیس جمهور امریکا حادثه ای بسیار بزرگ بود. معلوم می­شود چقدراین شخصیت برای او یا آنها مهم بوده که خود شخصاً دست به کار شده و قبل از اینکه دیگران ادعا کنند قتل او را به عهده گرفته است،

موشک­باران پایگاه عین الاسد در عراق حادثه ویژه ای بود؛ هم به لحاظ نظامی و هم شکستن هیمنه امریکا برای اولین بار و در برابر ناباوری دنیا و عدم پاسخگویی امریکا در برابر این جسارت بزرگ! البته حادثه همزمان انفجار هواپیما کمی آن را به حاشیه برد در حالیکه هر چیز به جای خود باید مورد توجه قرار گیرد،

ساختن موشک­های دور برد نقطه زن کم دستاوردی نیست آنهم برای ملتی که در جنگ تحمیلی سیم خاردار نداشته و به او نمی فروخته اند!

به اسارت گرفتن سربازان امریکایی درخلیج فارس کم اتفاقی نبود، توقیف کشتی انگلیسی را هم به آن اضافه کنید، دریانوردی ایران در آبهای بین المللی در میان بیم و امید را هم به یاد دارید، پرتاب ماهواره به فضا هم از اتفاقات بزرگ بود، ساختن واکسن ملی هم یکی از افتخارات بزرگی است که در عین تحریم صورت می­گیرد و خدا کند به نتیجة کاملاً مطلوب برسد.

اینها همه در ابعاد بین المللی و خارجی است که غرورآفرین است، در مسائل علمی و نیز ابعاد داخلی هم فراوان مواردیست که قابل تقدیر و بزرگداشت است

همچنین در مقابل اعتراض گسترده و سراسری سیاهان در امریکا کم حادثه ای نبود و اگر چه به ما مربوط نیست ولی می­توانست سوژه ای برای نویسندگان ما باشد تا بر روی آن کار کنند همچنانکه آنها با هر حادثه ای در ایران مقالات می­نویسند و گزارشها تهیه می­کنند و ...

خروج امریکا از برجام و بد عهدی آن حادثه ای منحصر به فرد بود و ما می­توانستیم در باره آن بحث ها داشته باشیم،

افزایش تحریم­های امریکا حتی دارو از دید روشنفکران نباید در حاشیه قرار می­گرفت،

تسخیر کنگره در امریکا توسط امریکاییان نشان از افول جدی قدرت امریکا دارد چرا کمتر به آن پرداخته می­شود،

انزوای ترامپ و اینکه دست انتقام گریبانش را گرفت باز حادثه ای بزرگ است اگر چه نمونه آن در  باره صدام و قذافی اتفاق افتاد.

اگر چین از نظر اقتصادی امریکا را به چالش کشیده است ایران از نظرحیثیت و آبرو امریکا را به مبارزه طلبیده و قدرتنمایی کرده است و پیروز هم شده است. اگر از نظر اقتصادی مشکلات داریم قابل بحث است و باید جداگانه آن را مورد بحث قرار داد.

من نمی­گویم ایران گل و بلبل است و اشکالاتی در آن نیست که هست و فراوان هم هست باید نویسندگان در باره آن داد سخن دهند اما فرق است بین آنکه مستقیماً وارد نقاط منفی می­شود و اصلاً ذکری از اتفاقات مثبت نمی­کند، گویی که کاری صورت نگرفته است با آنکسی که منصفانه خوب و بد را در کنار هم می­بیند. این برای علاقمندان به وطن ناخوشایند است که عده ای فقط نگاه به غرب داشته باشند، آنچه را آنها می پسندند پسند کنند و آنچه آنها نمی پسندند را خوش نداشته باشند؛ با آنکه با چشم عیان می­بینند که اتفاقاتی بزرگ افتاده که قابل انکار نیست.

حادثة به وجود آمده در امریکا که نشانگر اختلاف نظر شدید در بین مردم و مسئولان است اگر چه مخالفان عده ای نژاد پرستند ولی قطعاً با دموکراسی ادعایی آنها نمی­خواند، آیا سکوت در برابر این زیاده­خواهی­ها جایز است؟

حتماً پس از  فروکش کردن مسایل باز عده ای نحوه رفتار آنان را عین دموکراسی و آزادی تلقی، و نقاط منفی آنها را کوچک و نقاط مثبت آنان را بیش از همه بزرگ خواهند کرد و به رخ مردم ما خواهند کشاند.