بیانیه جمعی از فعالین سیاسی و اجتماعی؛ بهنام محجوبی به ‌دلیل عدم‌ رسیدگی پزشکی در اغما جان ‌سپرد

خبرگزاری هرانا – در پی مرگ بهنام محجوبی، درویش گنابادی زندانی که چندی پیش به دنبال مسمومیت دارویی از زندان اوین به بیمارستان منتقل و نهایتا روز یکشنبه ۳ اسفندماه در بیمارستان لقمان تهران جان سپرد، جمعی از فعالان سیاسی، اجتماعی، مدنی و حقوق بشری٬ طی بیانیه ای ضمن اعتراض به روند درمان بهنام محجوبی و جان سپردن وی، با تاکید بر “اسفبار بودن وضعیت دستگاه قضایی ایران”، نگهداری این درویش گنابادی در زندان علی‌رغم حال نامساعد جسمانی وی و نهایتا جان سپردن او در پی عدم رسیدگی های پزشکی را محکوم کردند. در بخشی از این بیانیه آمده است: «بهنام محجوبی که علی‌رغم گزارش پزشکی قانونی مبنی بر عدم امکان تحمّل کیفر در زندان، همچنان در حبس نگاه ‌داشته ‌شد تا اکنون که در بیمارستان در اغماء، جان ‌به‌لب شد و حیات را وداع گفت. تلخی این فاجعه هرگز از یادها نخواهد رفت و برگ ‌دیگری به پرونده‌ی مرگ‌های در زندان خواهد افزود.» همچنین امضا کنندگان این بیانیه ضمن اشاره به اسامی متعددی از زندانیان عقیدتی و سیاسی که قربانی اعتصابات غذا، عدم رسیدگی های پزشکی و شکنجه و ضرب و شتم حتی در ایام بیماری شده اند، اراده‌ی منسجم انسان‌های آگاه برای نقد خطاها و فسادها را که در مراجع قضایی به عناوین اتهامی غیر مرتبط تعمیم داده می شوند را محکوم کردند.

به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از زیتون، جمعی از فعالان سیاسی، اجتماعی، مدنی و حقوق بشری٬ طی بیانیه ای مرگ بهنام محجوبی درویش گنابادی زندانی که در سایه عدم رسیدگی های پزشکی و دخالت ‌های امنیتی در روند درمانش، مورخ یکشنبه ۳ اسفند ماه در بیمارستان لقمان تهران جان سپرد را محکوم کردند.

متن کامل این بیانیه در پی می‌آید:

“مساله‌ی بهنام محجوبی، زندانی سیاسی و از دراویش گنابادی، که به ‌دلیل عدم‌ رسیدگی پزشکی در اغماء جان ‌سپرد، بار دیگر وضع أسفبار دستگاه قضایی ایران را برجسته ‌تر ساخت. این موضوعِ امروز ما نیست. تقریباً از ابتدای پیروزی انقلاب به‌تدریج، “دستگاه قضایی” و “زندان” به ماشین‌ های بازدارنده‌ی ابراز عقیده و سرکوبِ آزادی بیان تبدیل شدند و در حول آنها مجموعه‌ای از “پلیس‌ و قاضی‌ سیاسی” نیز شکل گرفت که در حال ‌حاضر این “پلیس‌ سیاسی” است که تحت ‌عناوین گوناگونِ “نهاد های امنیتی” در میان آنها دست بالا را دارد و بیش از هر سازوکار دیگری بر سرنوشت انسان‌ها سیطره پیدا کرده ‌است. “قاضی‌سیاسی” نیز چیزی بیش‌ از نوعی ماشین امضای احکامِ از پیش ‌تعیین شده نیست که ماهیتاً مفهوم “استقلال قضایی” را به‌سخره گرفته ‌است.

فهرست زندانیان عقیدتی و سیاسی که جملگی با نام “محکومان امنیتی” در دستگاه قضایی شناخته‌ می‌شوند، طولانی است و هریک با اتّهامات بی ‌مسمّایی همچون تشکیل گروه غیرقانونی، تشویش اذهان عمومی، اقدام علیه امنیت، شرکت در تجمّعات غیرقانونی و..، در زندان بسر می‌برند و مجموعه‌ی قانون‌گذاری ایران نیز به‌تناسب نیازهای پلیس‌ و قاضی‌ سیاسی، و با جعل یک‌ نظام واژگان حقوقیِ منحصر به ‌فرد، به‌کمک آنها و تحت همین عناوین، تمامیِ آزادی‌های اساسی را مخدوش ساخته‌است.

تأسف‌بارتر آن‌که با همه محدودیت‌های سیستماتیک که به‌طور شبانه‌روزی و درهمه ‌جا اعمال می‌شود، زندانیان سیاسی از امتیازات اندکی که در ذیل همین قوانین وجود دارند نیز محروم می‌شوند. آخرین و تلخ‌ترین این نمونه‌ها، بهنام محجوبی است که علی‌رغم گزارش پزشکی قانونی مبنی بر عدم امکان تحمّل کیفر در زندان، هم‌چنان در حبس نگاه ‌داشته ‌شد تا اکنون که در بیمارستان در اغماء، جان ‌به‌لب شد و حیات را وداع گفت. تلخی این فاجعه هرگز از یادها نخواهد رفت و برگ ‌دیگری به پرونده‌ی مرگ‌های در زندان خواهد افزود.

امّا ناروایی‌ها تنها به همین یک‌مورد محدود نمی‌شود. در دوّم ‌تیرماه ۱۳۸۲ زهرا کاظمی هنگام تهیّه عکس و گزارش، درمقابل زندان اوین بازداشت و زندانی شد و ۱۸ روز بعد در بیستم تیر به ‌علّت ضرب‌دیدگی جمجمه درگذشت. نهادهای «جمهوری اسلامی» هرگز قاتل زهرا کاظمی را معرفی نکردند و تنها متّهمِ این پرونده که کارمند وزارت اطّلاعات بود نیز سرانجام از اتّهام قتل غیرعمد تبرئه شد. اکبر محمّدی از فعّالان اعتراضات دانشجوییِ تیرماه ۷۸ در هشتم مرداد ۸۵ پس‌ از چندروز اعتصاب درگذشت و به ‌روایت هم‌بندیانش طی این مدّت بارها مورد ضرب ‌و شتم قرار گرفت. درجریان جنبش اعتراضی سال ۸۸ بازداشتگاه کهریزک قتل‌گاه جمعی از جوانان بی‌گناه شد و به‌شکلی دردناک محسن روح‌الامینی، محمّد کامرانی، امیر جوادی‌فر، رامین قهرمانی و احمد نجاتی‌کارگر در نتیجه ضرب‌وشتم و شکنجه جان خویش را از دست دادند و اندکی بعد رامین پوراندرجانی پزشک این بازداشتگاه نیز به‌طرزی مشکوک جان‌باخت. محسن دگمه‌چی در فروردین سال ۱۳۹۰ پس‌از تحمّل یک سال‌نیم حبس، به‌دلیل عارضه‌ی سرطان در زندان بدرود حیات گفت بی‌آن‌که به بیماری او ترتیب اثری داده ‌شود و اجازه دهند که مسیر درمان را در بیرون از زندان طی‌کند. در ۱۲ خرداد همان سال هدی صابر در حالی‌که در اوین زندانی بود، در اعتراض به مرگ هاله سحابی به‌دست نیروهای امنیتی و در مراسم تشییع جنازه پدرش عزت‌الله سحابی، اعتصاب غذای خود را آغاز کرد که سلامتی وی در هشتمین روز اعتصابش به ‌مخاطره افتاد ولی به‌ جای رسیدگی پزشکی مورد ضرب‌ و شتم ماموران زندان قرار گرفت و پس از انتقال از زندان به بیمارستان مدرس بر اثر نارسایی قلبی درگذشت. یک سال بعد در آبان ۱۳۹۱ ستّار بهشتی در نتیجه‌ی شکنجه‌های ماموران پلیس جان خویش را از دست داد. هم‌بندیان ستّار بهشتی طی دو روزی که او در زندان‌ اوین بود، وجود آثار شکنجه را در تمامی بدن او گواهی دادند. سه سال پیش نیز در بهمن ۹۶ کاووس سیدامامی، فعّال محیط زیست، در بند دو الف سازمان اطلاعات سپاه جان ‌سپرد. مسئولان این سازمان مدّعی هستند که سید امامی در زندان خودکشی کرده ‌است. کمتر از یک سال بعد، وحید صیّادی ‌نصیری در۲۱ مهرماه ۱۳۹۷ درپی اعتراض به عدم ‌رعایت اصل تفکیک جرائم در زندان لنگرود قم و اعتصاب غذای طولانی، در بیمارستان درگذشت. علیرضا شیرمحمّدعلی، جوان ۲۲ ساله و زندانی عقیدتی‌سیاسی نیز در۲۰ خرداد ۱۳۹۸ در زندان فشافوییه، به‌دست دو نفر از زندانیان عمومی، با بیش ‌از ۳۰ضربه چاقو سلّاخی شد.

امّا اکنون کیوان صمیمی، مبارز قدیمی و زندانیِ پیش و پس ‌از انقلاب نیز با ۷۲ سال سن و انواع بیماری‌ها، بار دیگر ماه‌هاست که در زندان بسر می‌برد و اخیراً به‌دلیل انتشار مطالبی در مورد جنبش ‌‌اجتماعی از تلفن و ملاقات محروم شده ‌است. حکومتی که خویش را میراث‌دار انقلابی می‌داند که در نتیجه‌‌ی یک جنبش‌اجتماعی گسترده به پیروزی رسید، اکنون به‌گونه‌ای تراژیک، نوشتن از جنبش را برنمی‌تابد و آن ‌را تحریک مردم به شورش معنا می‌کند؛ و اراده‌ی منسجم انسان‌های آگاه برای نقد خطاها و فسادها را تشکیل گروه غیرقانونی؛ و حضور در خیابان‌ها را برای احقاق حقوق از دست‌رفته‌ی محرومان و مظلومان، تجمعّات نامشروع و…

درنسل‌های متوالی و در هر محرّم و عاشورا این‌پیام خوش‌نوای پیشگامان‌ آزادی و قیام علیه بردگی و عبودیت شنیده‌‌ شده‌ است که “اگر دین ندارید، مردمانی آزاده باشید”. تاریخ ما البتّه اثبات نموده ‌است که پاسخ مثبت به چنین درخواستی تا چه ‌حد دشوار و‌ مخاطره‌آمیز و پرآسیب است. امّا حصارهای قانون‌ و‌ محکمه و زندان که خندق‌های عمیقِ محافظت از قلعه و حصار حکومت‌ها هستند، هیچ‌گاه پایداری ابدی از خویش نشان نداده‌اند.

۵ اسفند ۹۹″

اسامی امضاء کننده این بیانیه در ادامه می‌آیند:

زهرا آقاخانی، رضا آقاخانی ، هاشم آقاجری ، مجید الهامی، محمد ابراهیم زاده، هادی احتظاظی، حسن اسدی زید آبادی، پروین اسفندیاری، فرزانه افشاری، قربان بهزادیان نژاد، علیرضا بهشتی شیرازی، مصطفی تاجزاده، حسین ثاقب، مهرداد حجّتی، رضا حسینی، بهزاد حق پناه، امیر خرم، ابراهیم خوش سیرت، رضا دبیر، محمود درد کشان، محمد جواد دردکشان، خسرو دلیرثانی، معصومه دهقان، زهرا ربانی املشی، صادق ربانی، علیرضا رجایی، بهمن رضاخانی، سعید رضوی فقیه، کمال رضوی، حسین رفیعی، رضا رئیس طوسی، رقیه زارع پورحیدری، مرتضی سالم، عبدالفتاح سلطانی، پروین سلیمی، سید محمد سیف زاده، علی شاهزیدی، احسان شریعتی، فیروزه صابر، احمدصیامپور، طاهره طالقانی، احد عبدالحسینوند، روئین عطوفت، سید ابوذر علوی، سیده سمیه علوی، سیده لیلا علوی، سیده مینا علوی، محمدعلی عمویی، نسرین غلامحسینزاده، فاطمه فرهنگ خواه، حسین فلاح، عزیز قاسم زاده، ابوالفضل قدیانی، نظام الدین قهاری، رحمان کارگشا، محمد کارخانه چین، حسین کشوردوست کلتی، الناز کیانی، فاطمه گوارایی، حسین گودرزی، عباس لطیف پناه، فخرالسادات محتشمی پور، حمیدرضا محمدنژاد، محمد محمدی اردهالی، علی محمدی، نرگس محمدی، مهدی محمودیان، سعید مدنی، فرید مرجایی، احمد معصومی، ابراهیم ملکی، احمد منتظری، سعیده منتظری، سیدعبدالرسول موسوی، عبدالله مومنی، محمد هادی مهرانی، فرشاد نوروزیان، مصطفی نیلی، محمود وجدانی، صدیقه وسمقی

گفتنی است، بهنام محجوبی روز شنبه ۲۵ بهمن‌ماه، در پی مسمومیت دارویی از زندان اوین به بیمارستان منتقل شد. با وجود اعلام خبر درگذشت این زندانی توسط نزدیکان او در بیمارستان لقمان تهران، سازمان کل زندانها در اطلاعیه ای مدعی شد که آقای محجوبی کماکان “تحت مراقبت های ویژه پزشکی” قرار دارد، تا اینکه روز یکشنبه ۳ اسفندماه نزدیکان وی مرگ آقای محجوبی در بیمارستان لقمان تهران را تایید کردند.

همسر بهنام محجوبی، درویش گنابادی زندانی پیش از مرگ وی با انتشار ویدیویی در فضای مجازی در خصوص آخرین وضعیت این زندانی گفت: بهنام ریه هایش مسدود شده و به کمک دستگاه تنفس می کند. همچنین معده و کلیه هایش نیز دچار مشکل شده است.

بهنام محجوبی در زمستان ۹۶ در جریان حوادث گلستان هفتم توسط نیروهای امنیتی بازداشت و در تاریخ ۲۷ مردادماه ۹۸ توسط شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب تهران از بابت اتهام “اجتماع و تبانی علیه امنیت کشور از طریق ارتباط گیری با سایرین و فراهم ساختن تجمع غیرقانونی” به تحمل ۲ سال حبس تعزیری و دو سال ممنوعیت از عضویت در احزاب، گروه ها و دسته جات سیاسی یا اجتماعی محکوم شد.

آقای محجوبی در تاریخ ۳۱ خرداد ۹۹ پس از حضور در واحد اجرای احکام دادسرای اوین بازداشت و جهت تحمل دوران محکومیت خود به زندان اوین منتقل شد. بازداشت وی در حالی بود که این درویش گنابادی تحت نظر روانپزشک قرار داشته و پزشکی قانونی تشخیص به عدم تحمل کیفر برای وی داده است.

بهنام محجوبی، فرزند علی و متولد ۱۳۶۶ است.