امیر دژاکام: برای یک سریال، به اندازه ۲۰ سال کار در تئاتر، دستمزد گرفتم

نرگس کیانی: امیر در جست‌وجوی پدرش است. ایوب‌خان نیست و فرقی نمی‌کند آب شده و در زمین فرورفته یا کاه شده و در کاهدان گم شده باشد؛ فرقی نمی‌کند چرا رفته و کجا. چرا فرقی نمی‌کند؟ چون امیرش در طول مسیر پیدا کردن پدر با چنان روایت‌هایی از آدم‌های گوناگون مواجه می‌شود و به سیاحت راه می‌نشاندتان که دیگر مهم نیست ایوب‌خان کجاست.

ستاره گلبافتی، محمود، نصرت‌خانم، آلما، نرگس، سلطان، علی‌تُرکه، زهرا شیری، نبات، ابراهیم‌نپال، رمضون‌گاریچی، خرِ رمضون و کبوتر گوش شنوایی ندارند، حرف‌هایشان روی هم تلنبار شده و غم‌باد گرفته‌اند و امیر که در جست‌وجوی پدر است، سنگ صبور آن‌ها می‌شود، سنگ صبور آدم‌هایی که آن‌قدر زخم دیده و دم نزده‌اند که شنیدن شرح دردشان از تحمل سنگ هم خارج است و این‌ها همه در «ایوب‌خان» می گذرد. نمایشی به نویسندگی و کارگردانی امیر دژاکام.    

«ایوب‌خان» با بازی الهام خضرائی‌منش، حسام شهیدی، نسیم داداشی، طاها عابدی، ماهان عابدی، الناز ملک‌پور، نیوشا امینی، غزل جمشیدآبادی، مهدی حوریه، ندا حسینی، زینب تحقیقی، آرمین خزائلی، شایان انجمنیان و مژده عنایتی تا پانزدهم اسفند هر روز ساعت ۱۸:۳۰ در سالن چهارسو مجموعه تئاتر شهر روی صحنه می‌رود.

آن‌چه در ادامه می‌خوانید، حاصل  میزگرد خبرگزاری خبرآنلاین با امیر دژاکام، شایان انجمنیان، مهدی حوریه، حسام شهیدی و آرمین خزائلی، عوامل نمایش «ایوب‌خان» است.

در مصاحبه‌ای اشاره کرده بودید که از بهمن سال ۹۸ با «ایوب‌خان» هم‌دم شُدید. به عنوان اولین سوال، می‌خواهم برایمان از روند نگارش متن و تمرین در شرایط تحت تاثیر شیوع کرونا بگویید.

امیر دژاکام: «ایوب خان» برای من با یک تصویر آغاز شد؛ تصویر محمود که اکنون حسام شهیدی نقشش را بازی می‌کند.

دی ۱۳۹۸ بود و محمود می‌خواست اسدالله جنی را که دشمن خود می‌پنداشت بکشد و برای پیدا کردن جرات این کار، به مُسکرات متوسل شده بود و خداحافظی با آلما که عاشقش بود را آخرین کار خود در این جهان می‌دانست اما هر سه گزاره توهم بودند! چرا که نه اسدالله جنی دشمن او بود، نه مُسکراتی که خورده بود مُسکرات بود و نمی‌دانست که آب سر کشیده است و نه آلما عاشقش بود. «ایوب‌خان» با دیالوگ محمود در این موقعیت آغاز شد.

        این مطلب را هم بخوانید:

       ◾️«ایوب خان» سر از دریاچه چیتگر درآورد

محمود این‌گونه می‌دید و هرچه جلوتر رفتم متوجه شدم، نبات، آلما، کبوتر، نرگس، زهرا شیری، ستاره گلبافتی، سلطان، نصرت‌خانم، ابراهیم‌نپال، علی‌تُرکه، رمضون و خرِ رمضون هرکدام به گونه‌های دیگری می‌بینند. کاراکترهای دیگری هم بودند و نگاه‌هایی دیگر از جمله اسدالله جنی اما احساس کردم حضور همه آن‌ها روی صحنه، اثر را به نمایشی با زمان بالای ۲ ساعت تبدیل می‌کند. البته که به شرط حیات و اجرای «ایوب‌خان» در سالنی بزرگ‌تر از چهارسو حتما اضافه‌شان خواهم کرد و شاید خودم، بهرام ابراهیمی و چند نفر از قدیمی‌های گروه تئاتر ماهان نیز در آن بازی کنیم.

نوشتن متن همزمان با اوج گرفتن شیوع کرونا، تعطیلی پلاتوها و سالن‌های تئاتر و به‌تبع نبود بازیگری که روی صحنه‌ای برود که نیست و نبود بودجه و تهیه‌کننده‌ای که حامی اثری بشود که بازیگری ندارد تا روی صحنه‌ای برود که وجود ندارد، تمام شد اما آرام‌آرام با توکل به او که رحمان است و رحیم، همه‌چیز را فراهم کردیم و توانستیم امروز در برابر دیدگان شما روی صحنه برویم.   

نمایش «ایوب خان» در سالن چهارسو تئاتر شهر روی صحنه است