نوشابه امیری؛ خشونت و ترس را در مصاحبه با خمینی تجربه کردم - Gooya News

نیلوفر رستمی - ایران وایر، «نوشابه امیری»، با بیش از ۴ دهه سابقه فعالیت در عرصه روزنامه‌نگاری در این روزهای کرونازده در پاریس مشغول نوشتن سومین رمانش، «روزی که مهاجر شدم»، است. او روزنامه‌نگاری را در اواخر دهه ۱۳۵۰ در روزنامه «کیهان» آغاز کرد و یک سال پس از روی کار آمدن انقلاب، شغل خود را مانند بسیاری از همکارانش از دست داد، شاهد اعدام «رحمان هاتفی»، سردبیرش، و بازداشت و اعدام دیگر دوستان و همکاران و همسرش بود. در کارنامه مطبوعاتی نوشابه امیری گفت‌وگوهای زیادی با شخصیت‌های مهم سیاسی دیده می‌شود. او تنها زن روزنامه‌نگار ایرانی است که با آیت‌الله «خمینی» گفت‌وگو کرده است. به مناسبت روز جهانی زن پای صحبت‌های این روزنامه‌نگار پیشکسوت نشسته‌ایم. او در بخشی از این گفت‌وگو، فضای حاکم بر مصاحبه‌‌اش با بنیانگذار جمهوری اسلامی را ترسیم می‌کند و وحشت و خشونتی را که همان زمان تجربه کرده است، به یاد می‌آورد.

-چطور کار با روزنامه کیهان را شروع کردید؟ در آن سال‌ها روزنامه‌نگاران زن زیادی در رسانه‌ها مشغول بودند؟

من ۱۹ سالم بود و سال اول دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی بودم که دکتر «صدرالدین الهی»، استاد روزنامه‌نگاری ما در دانشکده، من را به همراه سه همکلاسی دختر و پسر به روزنامه کیهان معرفی کرد. موسس این دانشکده دکتر «مصطفی مصباح‌زاده»، صاحب‌امتیاز روزنامه کیهان، بود که در آن زمان به این شکل روزنامه‌نگاران جوان را برای کار تربیت می‌کرد. دانشکده علوم ارتباطات در آن دوران به صورت پنجاه پنجاه دانشجوی دختر و پسر می‌گرفت.

👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر

در آن دوران روزنامه‌نگاران زن سرشناسی از جمله «منصوره پیرنیا» در «زن روز» و روزنامه کیهان، «پری اباصلتی»، سردبیر «اطلاعات بانوان»، و «سیما دبیرمنش»، خبرنگار سیاسی روزنامه «اطلاعات»، در جامعه مطبوعاتی سرشناس بودند. «ثریا صدر» و «هما سرشار» نیز بیشتر در بخش ترجمه مطبوعات فعال بودند. در آن سال‌ها خبرنگاران زن کم بودند. مثلا تحریریه ۱۰۰ نفره کیهان، ۵ یا شاید ۶ خبرنگار زن داشت و در کیهان انگلیسی هم دو سه نفری بودند. اگرچه تعدادشان زیاد نبود، اما کارشان جدی گرفته می‌شد. من وقتی به روزنامه کیهان رفتم، کار در سرویس سیاسی را آغاز کردم که همزمان با سردبیری آقای «امیر طاهری» بود و تنها زن خبرنگار سرویس بودم.