بن‌مایه‌های باورشناختی چهارشنبه‌سوری در فرهنگ ایرانی پیشینه کهن دارد

استاد میر جلال‌الدین کزازی روز سه‌شنبه در ‌گفت وگو با خبرنگار اجتماعی ایرنا در باره آیین چهارشنبه‌سوری در ایران باستان اظهار داشت: جشن و آیین چهارشنبه‌سوری از دید من آیین و جشنی است که بیشتر کاربرد مردمی داشته است. جشنی دیوانی شمرده نمی‌شده است، از همین روی در آبشخورهای کهن سخنی از آن نرفته است.

وی افزود: با این همه بن مایه‌هایی باورشناختی و نمادشناسانه که در جشن و آیین مردمی چهارشنبه سوری می‌بینیم، در فرهنگ ایرانی پیشینه‌ای کهن دارد.

استاد کزازی تصریح کرد: برای نمونه آن چه این جشن بر آن بنیاد گرفته است: آتش، نمادی است که در فرهنگ و تاریخ ایران کارکردی دیرینه و گسترده داشته است و هنوز نیز دارد.

وی ادامه داد: ایرانیان روشنایی و گرما و روز را بسیار گرامی می‌داشته‌اند آنها را پدیده‌هایی اهورایی می‌دانسته‌اند.

نویسنده کتاب «رؤیا، حماسه، اسطوره» افزود: به همان سان که سرما و تاریکی و شب را ناخوشایند، زیان‌بار، گجسته می‌شمرده‌اند و آنها را پدیده‌هایی اهریمنی می‌انگاشته‌اند.

وی ادامه داد: آتش در جشن و آیین چهارشنبه‌سوری کاربردی بنیادین دارد. در این جشن اگر آتش افروخته نشود، جشنی در کار نخواهد بود.

استاد کزازی خاطرنشان کرد: از این دید این جشن می‌تواند پیشینه‌ای کهن داشته باشد. اما بدان سان که گفته آمد، از آن روی که جشنی مردمی بوده است، در نوشته‌ها و سروده‌های کهن چندان یادی از آن برده نشده است مانند جشن‌های بزرگ ایران زمین، جشن‌هایی مانند نوروز و سده و مهرگان و بهمنگان.