زیستن در غیاب حقیقت/ این عالم، حقیقتی دارد

به گزارش خبرنگار مهر، نصرالله حکمت استاد فلسفه و عرفان اسلامی دانشگاه شهید بهشتی به مناسبت میلاد امام زمان (عج) در یادداشتی به زیستن در عصر غیبت پرداخته است:

غیبت امام زمان (درود بر او)، بدین معناست که ما امروز در «غیاب حقیقت» زیست می‌کنیم؛ و غیاب حقیقت، مشتمل بر دو معنای درهم‌تنیده است و این دو معنا، همدل و هم زبان، ما را در باب دو مهلکهٔ هولناک این دوران، هشدار می‌دهد.

آن دو معنا این است که:

۱ . جهان امروزِ بشری گرچه ‌در اکثر  اضلاع خود ، به سطح آمده و در وضعیت انحطاط به سر می‌برد اما بشر همچنان در جهانِ مخلوق خدا زیست می‌کند و از همان خدایی که می‌گریزد، هر لحظه با او مواجهه دارد. پس این عالم، حقیقتی دارد و فاقد حقیقت نیست.

۲. این حقیقت اما غایب است و ظهور ندارد. حضوری کامل و فراگیر دارد اما ظهور، نه.

آن دو مهلکهٔ هولناک از این قرار است:

۱. پوچ‌گرائی (نیهیلیزم): در انتهایِ _ تقریبا_ همهٔ اندیشه‌های فلسفیِ این دوران، شکلی از پوچی و پوچ‌گرائی، و تهی‌بودن هستی از حقیقت، ظهوری جلی یا خفی دارد.

۲. حقیقت فروشی: در برابر پوچ‌گرائی و پوچ‌گرایان، ماجرای پیچیده و پُرشکنج «حقیقت فروشی» و «حقیقت‌فروشان» قرار دارد. اینان به نام حقیقت و به اسم معنویت، دنیای خود را آباد می‌کنند.

هر دو دسته، در این نقطه اشتراک دارند که «آدم‌خوارند» و انسان را به مصرف می‌رسانند و «به مصرف می‌رسانند»، یعنی انسان را نخست تبدیل به «مصرف‌کننده» سپس تبدیل به «مصرف شونده» می‌کنند. آنک انسان، «شئِ مصرفی» است و البته «یکبار مصرف»، و پس از آن باید به دورش انداخت؛ چرا که دیگر به کار نمی‌آید.

اکنون ایمان به «غیاب حقیقت» می‌تواند ما را از این دو مهلکهٔ هولناکی که در همهٔ سطوح زندگی بشری، حضوری سرنوشت‌ساز دارد برهاند؛ یعنی هم به ما می‌گوید که در این عالم همچنان حقیقتی هست که نه «آدم‌خوار» بلکه «غمخوار آدمی» است و دلش شور انسان را، و آزادی را، و عدالت را می‌زند؛ و هم به ما می‌گوید که آن حقیقت، ظهور ندارد و غایب است. پس اگر کسی به هر شکلی کوشید تا خود را ظهوری از حقیقتِ در احتجاب نشان دهد، و به دیگران، حقیقت بفروشد و از این راه، به جاه و مقام و ثروت و قدرت رسد، بدانید که دروغ می‌گوید و از اعوان شیطان است.