جو علیه جو، سناتور 'شاه‌نشان' این روزهای واشنگتن کیست؟

جو علیه جو، سناتور 'شاه‌نشان' این روزهای واشنگتن کیست؟

• امیر پیام
• بی‌بی‌سی - واشنگتن دی‌سی

۲۳ فروردین ۱۴۰۰ - ۱۲ آوریل ۲۰۲۱

منبع تصویر، The Politico

توضیح تصویر،

نشریه پولتیکو پروفایل کاملی از جو منشن منتشر کرده است

در حومه واشنگتن، پایتخت آمریکا، مجموعه رستوران‌های جدیدی در چند سال گذشته رونق گرفته که نامش این است "این جو با بقیه فرق داره!" (Not Your Average Joe). نام این رستوران-میکده حالا مصداق طنزی شده که از روز پنجم ژانویه پایتخت آمریکا را مشغول کرده است.

در حقیقت جو بایدن فقط در حد فاصل روز انتخابات، ششم نوامبر تا پنجم ژانویه (۶۰ روز) مهمترین "جو" آمریکا بود.

در آن روز - ۵ ژانویه- با پیروزی هر دو نامزد دموکرات‌ها در انتخابات سنا ایالت جورجیا، مشخص شد که کرسی‌های دور جدید این مجلس به طور مساوی میان دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه تقسیم خواهد شد و این ۵۰-۵۰ به آن معنا بود که دموکرات‌ها تنها با تکیه به رای کامالا هریس، معاون رئیس‌جمهوری، که قانونا ریاست سنا را هم بر عهده دارد، اکثریت هر دو مجلس کنگره را در دست خواهند گرفت - هر چند اکثریتی بسیار شکننده؛ چرا که دست کم دو سناتور در جمع دموکرات‌ها حضور دارند که رای آنها به طرح‌های دموکرات‌ها همیشه "تضمین شده" نبوده و نیست؛ سناتور کریستن سینما از ایالت آریزونا و جو منشن ( Joe Manchin) سناتور ویرجینیای غربی.

از میان این دو، سناتور جو منشن، خیلی زود لقب "شاه‌نشان" ( Kingmaker) گرفت. چرا که او اگر چه با برچسب دموکرات در انتخابات ایالت خود پیروز شده بود اما در همین انتخابات نوامبر گذشته دونالد ترامپ توانست با کسب بیش از ۷۰ درصد آرا در ویرجینیای غربی، شهرت خود در ایالت را به رخ همگان بکشد و ویرجینیای غربی را به عنوان یکی از پایگاه‌های نسبتا تازه اما به شدت وفادار به جمهوری‌خواهان حفظ کند.

مشخصاتی که درباره سناتور کریستن سینما به طور کامل صدق نمی‌کند. اگر چه او هم از ایالت آریزونا است که جایگاه اصیل جمهوری‌خواهان است اما دست کم در انتخابات نوامبر گذشته، مردم آریزونا هم به جو بایدن رای دادند و هم هر دو سناتور ایالت خود را از حزب دموکرات به کنگره فرستادند. در حقیقت دو سناتور قبلی آریزونا، یعنی جان مک کین فقید و جف بلیک هم با وجود جمهوری‌خواه بودن از مخالفان جدی دونالد ترامپ بودند به طوری که جان مک‌کین حتی آقای ترامپ را از حضور در مراسم تدفین‌اش منع کرده بود و جف بلیک هم هنگام استعفاء از کرسی خود در مجلس سنا علت مخالفتش را "انحراف" ارزش‌های اصول‌گرایی در حزب جمهوری‌خواهِ "تحت سیطره ترامپ" عنوان کرد.

جدا از اختلافات درون حزبی کریتسین سینما با دموکرات‌ها، خبر داغ و اضطراب‌آور این روزها در پایتخت آمریکا، گرفتن امضا از سناتور جو منشن است. این موضوع به قدری برای دموکرات‌ها حساس شده که کافی است آقای منشن به یک طرح پیشنهادی دموکرات‎‌ها "چپ‌چپ نگاه کند" تا دست کم نیمی از واشنگتن به علاوه کاخ‌سفید دست و پای خود را گم ‌کنند؛ چرا که بدون چرخش قلم جو منشن، دموکرات‌ها اکثریت سنا را با یک "شلیک به خودی" از دست می‌دهند.

دو نمونه اخیر آن یکی مخالفت جو منشن با افزایش حداقل دستمزدها به ساعتی ۱۵ دلار بود که باعث شد دموکرات‌ها آن را از بسته ۱.۹ تریلیون دلاری برای مبارزه با کرونا حذف کنند و برنی سندرز حسابی حرص بخورد ودومی هم مخالفت سناتور منشن با طرح دموکرات‌ها با افزایش محدودیت‌ها برای خرید و مالکیت سلاح‎‌های جنگی است که مجلس نمایندگان آن را همزمان با دو کشتار یک ماه گذشته در آتلانتا (جورجیا) و بولدور (کلورادو) تصویب کرد اما جو منشن حتی قبل از طرح آن در سنا با اعلام مخالفت خود دموکرات‌ها را مایوس کرد.

از ابتدای ماه آوریل هم که جو بایدن با سفرهای ایالتی مختلف برای همراه کردن اذهان عمومی با طرح ۲۰۰۰ میلیارد دلاری خود برای بازسازی زیرساخت‌های اقتصادی و اجتماعی می‌کوشد، باز هم هر یک خط در میان نام جو منشن به گوش می‌رسد که گفته با بخش‌های متعددی از این طرح عظیم "مشکل" دارد و مخالف جدی افزایش مالیات بنگاه‌های اقتصادی با هدف تامین بودجه طرح بایدن است.

جو منچن کیست؟

جو منشن (با نام شناسنامه‌ای جوزف منشن سوم) از آن جمله سیاست‌مدارانی است که پله‌های ترقی را "دو تا یکی و یک شبه" نگذرانده بلکه برای رسیدن به جایگاه امروزی خود ۴۰ سال تلاش کرده است.

او که متولد ۲۴ اوت ۱۹۴۷ در شهر فارمینگتون ویرجینیای غربی است ابتدا شانس خود را برای فوتبالیست شدن امتحان کرد و آن قدر خوب بود که توانست با کسب بورس تحصیلی در همین رشته وارد دانشگاه شود اما از آنجا که فوتبال آمریکایی ورزشی بسیار فیزیکی و پربرخورد است، جو منشن جوان در همان سال‌های نخست دانشگاه به علت مصدومیت ناچار به کنار گذاشتن این رویای خود شد. با این حال او توانست خود را جمع و جور کند و در سال ۱۹۷۰ با با لیسانس اقتصاد، از دانشگاه ایالت خود فارغ التحصیل شد.

پدر جو منشن یک مغازه فروش مبلمان داشت و جو منشن هم بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه مدتی به کار و کاسبی خانوادگی کمک کرد اما بعد مدیریت یک مغازه فرش و موکت فروشی را در دست گرفت و پس از آن دلال فروش ذغال سنگ شد؛ متاعی که استخراج آن صنعت اصلی ویرجینیای غربی در قرن بیستم بود و همچنان هم یکی از حساس‌ترین موضوعات اقتصادی-سیاسی این ایالت است.

منبع تصویر، The Politico

توضیح تصویر،

جو منشن از سال ۱۹۸۲ وارد دنیای سیاست شد

ورود به سیاست

جو منشن در سال ۱۹۸۲ موفق شد در انتخابات مجلس نمایندگان ایالت خود پیروز شود و در سن ۳۵ سالگی برای نخستین بار در قامت یک سیاست‌مدار به چارلستون، پایتخت ویرجینیای غربی، گام گذاشت.

او چهار سال بعد (۱۹۸۶) به مجلس سنای ایالتی راه یافت و برای ۱۰ سال در سنا باقی ماند.

در سال ۱۹۹۶ جو منشن که دیگر سناتوری سرشناس در ایالت خود بود کارزاری برای کسب پست فرمانداری ویرجینیای غربی به راه انداخت. او در این انتخابات شکست خورد اما چهار سال بعد، یعنی در سال ۲۰۰۰ موفق شده به مقام وزیر داخلی ایالت خود برسد؛ مقامی که یکی از مسئولیت‌های اصلی آن برگزاری انتخابات ایالتی است.

او در سال ۲۰۰۴ یک بار دیگر نامزد انتخابات فرمانداری شد و این بار پیروز شد. جو منشن از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۰ به عنوان فرماندار ویرجینیای غربی با کاخ‌سفید مستقیما در ارتباط بود و اختلاف نظر او با باراک اوباما و جو بایدن (معاون وقت ریاست‌جمهوری) در همان سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ هم تا حدودی خبرساز شد.

در سال ۲۰۱۰، سناتور رابرت سی. بیرد، سناتور سرشناس دموکرات در سن ۹۳ سالگی درگذشت و جو منشن که فرماندار بود موفق شد در انتخابات ویژه پر کردن کرسی خالی سناتور بیرد، پیروز شود. این پیروزی در حالی روی داد که دموکرات‌ها در انتخابات میان دوره‌ای کنگره آن سال شکست سنگینی از جمهوری‌خواهان خوردند اما جو منشن توانست کرسی ایالت خود را که برای ۵۱ سال در دست سناتور بیرد بود برای حزب دموکرات حفظ کند.

'جمهوری‌خواه‌ترین دموکرات سنا'

کریستوفر جی. ریگان، قائم مقام سابق حزب دموکرات در ویرجینیای غربی، در یادداشتی که ماه پیش برای نشریه آتلانتیک نوشته، جو منشن را چنین توصیف کرده است:

"در سال ۲۰۰۵، من و چند نفر از وکلای حقوقی ایالت در کنفرانس سالانه‌ای در چارلستون، پایتخت ایالت، دور هم جمع شده بودیم. بعد از سمینار، مطابق معمول در اتاق و سالن محل اقامت دور هم جمع شدیم و ویسکی نوشیدیم و گپ خودمانی زدیم. آن شب از هر در که سخن می‌گفتیم، موضوع بحث به فرماندار تازه انتخاب شده ایالت (جو منشن) باز می‌گشت؛ چرا که همه می‌دانستیم با وجود حمایت ما از او در جریان انتخابات، باید منتظر باشیم که به زودی مشتی حواله فک ما کند".

آقای ریگان که می‌گوید در ۲۰ سال گذشته، هم در مقام مخالف جو منشن و هم به عنوان حامی و هم‌حزبی با او کار کرده، علت این پیش‌داوری او و وکلای دیگر این است که "سناتور منشن مانند برنی سندرز (دموکرات) یا راند پال (جمهوری‌خواه) از ایدئولوژی خاصی پیروی و دفاع نمی‌کند... بلکه بیشتر به محبوب یا پرطرفدار بودن یک طرح یا لایحه توجه می‌کند و تنها بر همین اساس (و نه بر مبنای حزبی) به آن رای مثبت یا منفی می‌دهد".

این نظر را مایکل کروس و بورس ایورت، گزارشگران ارشد نشریه پولیتیکو هم تایید می‌کنند. این دو که پروفایل اختصاصی برای جو منشن در پولتیکو تهیه کرده‌اند معتقدند:

"بسیاری از حامیان جو منشن علت این رفتار او را اعتقادش به عملگرایی (پراگماتیسم) می‌دانند اما همزمان بسیاری از منتقدان او می‌گویند جو منشن به این علت گاه آبی (دموکرات) و گاه قرمز (جمهوری‌خواه) می‌شود که بر اساس غریزه ذاتی خود برای بقا و ماندن در صحنه عمل می‌کند. و البته هر دو گروه درست می‌گویند... منشن با ترجیح دادن عملگرایی بر آرمان‌گرایی در سال ۲۰۰۵ به فرماندار دموکراتی بدل شد که هم مخالف سقط جنین بود و هم حامی آزادی مالکیت اسلحه و هم مدافع کاهش مالیات - مشخصاتی که همچنان نیمرخ شخصیت سیاسی او را ترسیم می‌کنند و تا امروز تغییر زیادی نکرده".

منبع تصویر، NRSC / 100daysinappalachia.com

توضیح تصویر،

این قایق اقامتی جو منشن است که در واشنگتن دی‌سی پهلو گرفته و 'خانه روی آب' این سناتور کنگره در ۱۱ سال گذشته بوده است. در سال ۲۰۱۸ جمهوری خواهان با انتشار این آگهی که حاوی اطلاعات نادرستی است، تلاش کردند جو منشن را در ویرجینیای غربی شکست دهند

میانه‌رویی مصمم با خانه‌ای روی آب!

در دفاع از رویکرد سیاسی خود در مجلس سنا، جو منشن معتقد است که با اصرار بر میانه‌روی تلاش دارد دو سوی طیف سیاسی غالب در آمریکا را به هم نزدیک کند و همچنین سنگ محک خود برای رای دادن در سنا را متمرکز بر محتوای طرح‌ها و ادراک خود از آنها کند نه این که چون فلان طرح را فلان حزب آورده باید به آن رای مثبت یا منفی داد.

احتمالا مهمترین ادله جو منشن برای اثبات این ادعای او، قایق-خانه‌ای است که به واشنگتن آورده و در او زندگی می‌کند؛ بله درست متوجه شدید، جو منشن در ۱۱ سال گذشته که به عنوان سناتور ویرجینیای غربی به واشنگتن دی‌سی آمده، هیچ‌گاه خانه‌ای را روی خاک این شهر به عنوان محل سکونت خود انتخاب نکرده و همیشه در قایق تفریحی نه چندان مجلل خود که در آب‌های پایتخت "لنگر انداخته" اقامت کرده است.

در حقیقت قایق-خانه آقای منچن که نام "تقریبا بهشت" ( Almost Heaven) را به آن داده، یکی از پاتوق‌های همیشگی سناتورها و اهالی کنگره است. جو منشن به دعوت از نمایندگان دو حزب برای نوشیدن و گپ زدن در این قایق شهرت دارد. هم تد کروز- سناتور تندرو جمهوری‌خواه تگزاسی آنجا آبجو می‌نوشد، هم چاک شومر - رهبر دموکرات سنا از نیویورک آن را "قایق خود" خوانده بود.

در جریان انتخابات میان دوره‌ای سال ۲۰۱۸ جمهوری‌خواهان که امیدوار بودند کرسی جو منشن دموکرات را در ویرجینیای غربی از چنگ او درآورند، آگهی را با عکس همین قایق منتشر کردند که روی آن نوشته شده بود "جو منشن و قایق لوکس تفریحی ۷۰۰ هزار دلاری او".

آگهی که محتوای آن حاوی اطلاعات نادرست بود. بهای این قایق که محل اقامت فعلی جو منشن است حدود ۲۵۰ هزار دلار ارزش‌گذاری شده که از ارزان‌ترین آپارتمان‌های زیر پله محله‌های اطراف کنگره در واشنگتن دی‌سی هم ارزان‌تر است.

دلیل "ماندن در قایق" آقای منشن هم احتمالا در این جمله او نهفته است که در وصف "نفرت" خود از فضای سیاسی واشنگتن گفته: "بدترین روز من به عنوان فرماندار - ایالت ویرجینای غربی- بهتر از بهترین روزم به عنوان سناتور در اینجا بوده".

'بندبازی و هفت‌تیر کشی' برای نسلی که رو به انقراض است

مایکل کروس و بورس ایورت، گزارشگران ارشد نشریه پولیتیکو در گزارش مفصلی که به پروفایل شخصی و سیاسی آقای منشن پرداخته می‌نویسند: "تلاش جو منشن برای واسطه‌گری و نزدیک کردن دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان تاکنون توفیقی در بر نداشته چرا که اکنون شاهد حزبی‌ترین و جناحی‌ترین کنگره در تاریخ معاصر هستیم و خط و خطوط جناحی هم از هر زمان دیگری پر رنگ‌تر شده است. نسل سناتورهایی که حاضر به عبور از این خط و خطوط و دست دراز کردن به سوی جناح رقیب بودند هم روز به روز به سوی انقضاء می‌رود. در این میان، تلاش فراحزبی جو منشن در یک سال و نیم گذشته بیشتر و بیشتر به قدم برداشتن روی طناب بندبازی شبیه شده است".

با این حال، این دو گزارشگر ارشد پولتیکو در پاسخ به این سوال که آیا می‌توان همچنان جو منشن را یک دموکرات محسوب کرد و یا این که آیا در چادر حزب دموکرات هنوز جایی برای جو منشن باقی‌مانده می‌نویسند: "برای دموکرات‌ها بهتر است که جای جو منشن را محفوظ بدارند" چرا که در صورت دورشدن او از حزب دموکرات، سنایی که ۱۰۰ کرسی آن ۵۰-۵۰ تقسیم شده به کابوس جو بایدن بدل خواهد شد".

با این همه، برخی از سناتورها چون برنی سندرز در چند هفته اخیر با انتقاد آشکار از جو منشن او را به پشت کردن به حزب دموکرات و مطالبات مردمی متهم کرده‌اند.

برنی سندرز - که خود او هم در قامت یک سناتور مستقل به اردوی دموکرات‌ها پیوسته و در بسیاری از موارد ساز مخالفت با آنها سر داده - روز پنجم آوریل گفت ابایی از رویارویی مستقیم با جو منشن ندارد و حاضر است برای دفاع از طرح‌های خود چون افزایش حداقل دستمزد فدرال به ۱۵ دلار - که سال‌هاست برای تصویب آن تلاش می‌کند- شخصا به ویرجینیای غربی سفر کند و با مردم این منطقه حرف بزند و آنها را برای فشار بر جو منشن بسیج کند.

برنی سندرز گفته: "افزایش سطح دستمزدها به حداقل ۱۵ دلار در ساعت خواسته من نیست، بلکه مطالبه اکثریت مردم کشور است. این که بیمه درمانی بخشی از حقوق بشر است و این که بنگاه‌های بزرگ اقتصادی و تجاری باید سهم عادلانه‌ای در پرداخت مالیات داشته باشند... اینها حرف من نیست، مطالبات جامعه است... من ابایی از این که برای بسیج کردن مردم در ویرجینیای غربی به آنجا بروم، ندارم تا جنبش‌های برخاسته از بطن مردم این ایالت برای جو منشن، و دیگر سناتورهای کنگره - از جمله جمهوری‌خواهان - مشخص کنند که مطالبت ترقی‌خواهانه خواست جامعه امریکاست".

تهدیدی مستقیم که ممکن است جو منشن را برای مخالفت با جزییات طرح عظیم "بازسازی زیربناهای آمریکا" از سوی جو بایدن جریح‌تر کند و یا با متمایل شدن بیشتر اذهان عمومی در ویرجینیای غربی با این طرح، او را ناچار به بر سر گذاشتن کلاه "عمل‌گرایی" کند.

در همین حال، کسانی چون کریستوفر جی. ریگان، قائم مقام سابق حزب دموکرات در ویرجینیای غربی که سابقه همکاری با جو منشن را داشته معتقدند نباید مهارت این سیاست‌مدار کهنه‌کار در تبدیل کردن چالش به فرصت را دست کم گرفت.

نمونه بارز این مدعی آگهی جنجالی است که جو منچن در سال ۲۰۱۸ همزمان با کارزار انتخاباتی خود برای ماندن در سنا منتشر کرد و در آن آقای منشن با تفنگ شکاری خود به یکی از لایحه‌های اصلی دوران باراک اوباما شلیک می‌کند تا نشان دهد که با وجود یدک کشیدن نام دموکرات، وقتی پای حوزه انتخاباتی خودش به میان کشیده می‌شود، از 'چرخاندن اسلحه' به سوی هر کدام از دانه درشت‌های واشنگتن ابایی ندارد.