چقدر مراقب دلت هستی؟

این پرونده خبرآنلاین، پیشکشی ست به مناسبت روز سیزدهم « ماه » خواندن «او».

«این ماه را، «رمضان» گفتند چراکه خداوند در این ماه، دلهای عارفان را از غیر خود بشوید، پس به مهر خود بسوزد، گاه در آتش دارد، گاه در آب، گاه تشنه، گاه غرقاب، نه غرقه را سیراب، و نه تشنه را خواب، و زبان حال ایشان گوید:

| رشیدالدین میبدی:
در عشق تو بی سریم، سرگشته شده
وز دست امید ما، سر رشته شده

مانند یکی شمع، به هنگام صبوح
بگداخته و سوخته و کشته شده

چهره را با آب می شویند و دل را با «توبه»!

شستشوی با آب، «پاکیزه» می کند، اما تقوا و دین، «پاک» می سازد.

باید بر مراقبت و طهارت درون و برون، از آلودگیهای ظاهری و باطنی تأکید کنیم. حتی پاکیزگی ظاهر را رمزی از طهارت قلبی و درونی قرار دهیم.

به قول بعضی از عارفان، صاحبان بصیرت بدانند که ایمان، با آباد کردن دلها و درون ها ست و سخن پیامبر که فرموده: «طهور، نصف ایمان است»، آنست که: آباد ساختن ظاهر با شستشو و تمیز کردن با ریختن آب، نصف ایمان است، و نصف دیگر، عمارت و آبادی درون است با اعمال شایسته و اخلاق نیکو.

| مولوی:
از بدی چون دل سیاه و تیره شد
فهم کن اینجا نشاید خیره شد