هوتن شکیبا از رکورددار ایرانی گینس می‌گوید که در گمنامی درگذشت

سینما که فقط با بازیگران ستاره‌اش، کارگردان‌های کاربلد ، نویسندگان چیره دست یا با عوامل فنی توانمندش زنده نیست، حیات سینما به خیلی افراد دیگر وابسته است، آدم‌هایی که حتی اگر نام‌شان در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده باشد، شاید ناشناس باشند اما کسانی می‌دانند که نفس همین آدم‌ها مُمِد حیات سینما بوده است؛ حاج محمدعلی عباس میرزایی هم یکی از همین‌هاست.

به تازگی آگهی ترحیم این عاشق رکورددار در صفحه شخصی هوتن شکیبا (بازیگر) منتشر شد و برای یافتن نام و نشانی از او، سراغ این بازیگر رفتیم.

 آن‌چه در ادامه می‌خوانید، نگاهی است گذرا به زندگی این مرد که برغم گمنامی، نامش در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده است.

هوتن شکیبا، قوم و خویش سنندجی خود را این گونه توصیف می‌کند: «از بچگی عاشق سینما بوده و جالب است بدانید در همان دوران کودکی و نوجوانی یک دستگاه آپارات درست کرده بود که با آن حتی فیلم‌های انیمیشن هم نمایش می‌داد.»

او ادامه می‌دهد: «وقتی می‌گویم دوران کودکی، نباید فراموش کنیم که صحبت از مردی است که ۶۰ سال پیش کودکی کرده، آن هم در شهری مانند سنندج. طبیعتا مانند کودکان امروز ابزار تکنولوژیک در دست و بالش نبوده و اینجاست که ارزش ساخت آن آپارات ، اهمیتی دو چندان پیدا می‌کند.»

این عشق آن گونه که شکیبا می‌گوید، دست از سر این مرد بر نمی‌دارد و سبب می‌شود در دوران بزرگسالی، سینمای روبازی در سنندج بسازد؛ در پارک زیبای آبیدر که یک پارک کوهستانی است.

شکیبا توضیح می‌دهد که محمد لی عباس میرزایی، با شوقی هرچه تمام‌تر بر همه مراحل ساخت و ساز این سینما نظارت داشته و پرده بزرگ آن را هم خود نصب کرده است. دیوار پشت بام را سفید کرده و سینمای تابستانی دائر کرده بود و برای اهل محل اکران فیلم می‌کرد. فیلم‌های کهنه ومصرف شده را با تیغ شفاف می‌کرد و خود فریم‌های متعددی نقاشی می‌کرد و انیمیشن نمایش می‌داد. 
این بازیگر تاکید دارد که ارزش آقای عباس میرزایی بیشتر از هر چیز ، اقدامات و ابتکاراتی بود که قبلاً زمینه‌اش در سنندج وجود نداشت.

به گفته او،  این سینما که بزرگ‌ترین سینمای روباز در دنیاست، در دهه هفتاد فعال بوده و مردمان در پارک زیبای آبیدر به تماشای فیلم می‌نشسته‌اند و برایشان هم فال بوده و هم تماشا.

اما عمر این سینما هم بعد از مدتی به سر می‌آید و حالا هوتن شکیبا، بازیگر تئاتر و سینما که خود زاده سنندج است، تاسف و شگفتی خود را از چنین اتفاقی در شهر هنر و موسیقی ، این گونه بیان می‌کند: «سنندج شهری فرهنگی است که به عنوان شهر موسیقی هم ثبت شده است. راه‌اندازی سینمایی روباز در این شهر ایده‌ای خلاقانه و جای خوشوقتی بوده که دهه هفتاد چنین امکانی در این شهر ایجاد شده ولی تعطیل کردن آن جای تعجب و تاسف دارد. مثل بسیاری از اقدام‌های خوب که بعد از مدتی ناکار می‌شوند.»

او ابراز تاسف می‌کند که اگر این سینما همچنان فعال می‌بود، می‌توانست امکان خوبی باشد برای دوران کرونا که نفس سینماها به شماره افتاده است.

محمدعلی عباس میرزایی‌، زاده سال ۱۳۲۰ است که در همان اوان کودکی عشق به سینما را در وجود خود می‌یابد. این کودک کنجکاو که شیفته کشف تازه‌ها بوده است، در همان کودکی دست به کار ساخت یک دستگاه آپارات می‌شود و بعدتر به توصیه دوستانش آپاراتی دیگر می‌سازد؛ برای نمایش فیلم و هم انیمیشنو در دوره بزرگسالی بزرگ‌ترین سینمای روباز جهان را می‌سازد، سینمایی که ساخت و سازش اواخر سال ۷۳ آغاز می‌شود و اوایل سال ۷۴ شروع به کار می‌کند. نام این سینما به عنوان بزرگ‌ترین سینمای روباز جهان در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده است.

او به تازگی درگذشته و در قطعه هنرمندان آرامگاه سنندج به خاک سپرده شده است.

۵۷۵۷