محمد جواد ظریف با «التماس دعا» نوشت اگر می‌دانست سخنانش در بارۀ قاسم سلیمانی فاش می‌شود، هرگز آن‌ها را بر زبان نمی‌آورد!

تبلیغ بازرگانی

محمد جواد ظریف که فاش شدن سخنان او در گفتگو با سعید لیلاز در هفتۀ گذشته موجی از واکنش‌های گوناگون برانگیخت، بامداد یکشنبه با انتشار یک پست در اینستاگرام با یادآوری اینکه «هیچ‌گونه قصدی برای انتشار وسیع و یا حتی محدود» آن اظهارات وجود نداشته و هدف، چنانکه پیش از این گفته شده بود، «انتقال صادقانه تجربیات به مسئولین آینده» کشور بوده، تاکید کرد که اگر می‌دانست این سخنان «انتشار عمومی» خواهد یافت، از بیان آن خودداری می‌کرد.

محمد جواد ظریف که از هنگام فاش شدن این سخنان، در تلاشِ بست زدن جام شکسته است و کوشش می‌کند با ستایش‌ها و تحسین‌های پیاپی از قاسم سلیمانی، از فشار انتقادات اصولگرایان بکاهد، این بار اظهارات خود را «برداشت و تحلیل تلخ این دانشجوی روابط خارجی از یک برهه تاریخی» توصیف کرده است. با این حال معلوم نیست در چنین صورتی چرا وی تنها از «عمومی شدن» این داوری ناخرسند است و تاکید می‌کند که تنها تصور فاش شدن آن سخنان می‌توانست مانع «بر زبان آوردن» آنها شود.

اختلاف نظر میان دستگاه دیپلماسی ایران و سپاه پاسداران و بویژه سپاه قدس، به رغم تلاش دست اندرکاران در انکار آن، با این حال پدیدۀ پنهانی نیست. سفر رئیس جمهوری سوریه به ایران به ابتکار قاسم سلیمانی و دیدار او با آیت‌الله خامنه‌ای بی آنکه وزیر امور خارجه حتی از آن آگاهی داشته باشد، یکی از اقدامات آشکار به منظور یادآوری تفوق سپاه در ادارۀ مناسبات خارجی جمهوری اسلامی با کشورهای منطقه بود. محمد جواد ظریف ظاهراً آنهنگام برای اعتراض به این اقدام از مقام خود استعفا کرد، اما در این کناره گیری از خود پایداری نشان نداد.

اظهارات و نوشته‌های اخیر محمد جواد ظریف، در پی فاش شدن سخنان او در گفتگو با سعید لیلاز نیز از همان رویکرد حکایت دارد. او در نوشتۀ اینستاگرامی خود به «عظمت شهید سلیمانی» پرداخته و از «نقش بی بدیل او در بازآفرینی امنیت ایران، منطقه و جهان» تمجید کرده و از مردم ایران و «همه عاشقان سردار و به ویژه خانواده بزرگوار سلیمانی عزیز» تقاضای بخشش نموده است.

آنچه محمد جواد ظریف در گفتگوی یاد شده بر زبان آورده، اگر چنانکه خود می‌گوید برای «انتقال صادقانه تجربیات به مسئولین آینده» بوده است، اظهار نظری «خصوصی» نیست بلکه دیدگاه «وزیر امور خارجه» کشور است که البته می‌توان با آن مخالف بود، اما نمی‌توان آن را به سبب ناخرسندی این و آن بازپس گرفت و برای زدودن آن « به عشق و همراهی دیرینم با شهید سلیمانی» و «حمایت و روشنگری‌های او» متوسل شد.

اگر آن داوری محمد جواد ظریف با اتکا به منافع عمومی و برای «انتقال صادقانه تجربیات به مسئولین آینده» بوده است، روی گرداندن از آن تحت فشار جناح رقیب، روی گرداندن از «منافع عمومی» و تسلیم در برابر «منافع جناحی» و حتی «خصوصی» است. آنچه در نوشتۀ محمد جواد ظریف «مزاح تلخی» بیش نیست، بازپس گرفتن سخنانی است که پیش از این نیز بر کسی پوشیده نبوده است و اینک او نه تنها خود را از ابراز آن پشیمان می‌بیند، بلکه با بیان سخنان گزاف دست به انکار آن نیز می‌زند.

وزیر امور خارجۀ ایران با اشاره به «جهان به هم پیوسته کنونی که انتخاب مخاطب را ناممکن ساخته» ظاهراً از اینکه نمی‌توان به آسانی دوگونه سخن گفت، ناخرسند است.

محمد جواد ظریف نوشتۀ خود را با دو بیت از غزلی در دیوان شمس پایان می‌دهد که با «حیلت رها کن عاشقا» آغاز می‌شود و با «ای ناطقه بر بام و در تا کی روی در خانه پر، نطق زبان را ترک کن بی چانه شو، بی چانه شو» پایان می‌یابد.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

آبونه شوید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید