روز جهانی قدس؛ راهبردی تاریخی برای یادآوری مسئله فلسطین

به گزارش ایرنا، هفتاد سال پس از بی تدبیری نظام بین المللی و تصمیمات نادرست نظام ملل متحد راجع به اراضی فلسطین، کماکان چنگال استعمارگر غرب در قلب ملت رنج دیده فلسطین فرو مانده و آلام مردمان این خطه از جهان پایان نیافته است.

جامعه بین المللی با علم و آگاهی کامل به تداوم ظلم و ستم رژیم اشغالگر قدس هنوز اقدام موثری در این زمینه انجام نداده است. رژیم صهیونیستی نه تنها دست از اشغالگری خود برنداشته بلکه پیوسته با نقض قوانین و مقررات بین المللی، از طریق گسترش مناطق اشغالی؛ شهرک سازی ها، کشتار مردم بی گناه فلسطین و به اسارت درآوردن آن ها بر فهرست جنایات بشری خود افزوده است.   

روز جهانی قدس، از تاریخی ترین راهبردهای حضرت امام خمینی(ره) است که برای نخستین بار در ۱۶ مرداد ۱۳۵۸ هجری شمسی از سوی بنیانگذار انقلاب اسلامی ایران مطرح و خطر رژیم صهیونیستی غاصب به مسلمانان جهان گوشزد شد.

روز قدس فرصتی است تا فریاد مظلومیت مردم بی گناه فلسطین که سال هاست در بند رژیم کودک کش صهیونیست گرفتار آمده اند، به جهانیان و به ویژه نسل های جدیدی که از پیشینه مساله فلسطین آگاه نیستند، منعکس کرده و آن را موضوعی دارای اهمیت بسیار برای جامعه بین المللی معرفی نماید.   

ریشه های تاریخی اشغالگری رژیم صهیونیستی؛ رد پای بیش از یک قرن نظریه پردازی

صد و سی و پنج سال پیش، روزنامه نگار اتریشی به نام  «تئودور هرتزل»، مشهور به پدر صهیونیسم،  ایده ایجاد دولت یهود و طرح ایجاد خانه ای برای یهودیان از سوی اروپایی ها را مطرح کرد. فروپاشی امپراطوری عثمانی، این فرصت تاریخی را برای دول استعمارگر فراهم ساخت. پس از فروپاشی امپراطوری عثمانی، قیمومت بریتانیا بر فلسطین تا سال ۱۹۴۸ میلادی ادامه یافت؛ سازمان ملل متحد از رهگذر قطعنامه­ ۱۸۱ مجمع عمومی مورخ ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ طرح تجزیه فلسطین را مطرح ساخت که به نتیجه نرسید و متعاقب آن در سال­ ۱۹۶۷ با وقوع جنگ شش روزه و شکست اعراب، رژیم صهیونیستی مناطق وسیعی را تحت اشغال خود درآورد. هر چند شورای امنیت سازمان ملل متحد با صدور قطعنامه ­هایی همچون قطعنامه ۲۵۲ مورخ ۱۹۶۸ الحاق سرزمین از طریق نظامی را نامعتبر اعلام و در قطعنامه­۴۹۷ مورخ ۱۷ دسامبر ۱۹۸۲ رژیم صهیونیستی را رژیمی اشغالگر توصیف و اقدام وی را مغایر با موازین بین ­المللی دانست اما از آن زمان تاکنون این رژیم با زیر پا گذاردن حقوق بین ­الملل و قطعنامه­ های صادره­، با تداوم اشغالگری خود همواره حقوق ملت فلسطین را نقض کرده و جنایات بسیاری علیه آن­ها مرتکب شده است.

جنایت صبرا و شتیلا در اردوگاه فلسطینیان؛ فاجعه­ نسل کشی قانا؛ دستگیری و کشتن مردم بی ­گناه غزه؛ ساخت غیرقانونی دیوار حائل؛ شهرک­ سازی و ...  بخشی از فجایعی است که هرگز از خاطر وجدان­ های بیدار مردم جهان زدوده نخواهد شد. در سال ۲۰۰۴ میلادی دیوان بین ­المللی دادگستری به عنوان تنها رکن قضائی سازمان ملل متحد در نظریه­ مشورتی خود راجع به دیوار حائل صراحتاً رژیم صهیونیستی را اشغالگر توصیف کرده و این رژیم را ملزم به رعایت حقوق مربوط به دوران اشغال دانست ضمن آن­که ساخت دیوار را نامشروع اعلام و از تمامی دولت ­ها خواست این اقدام رژیم صهیونیستی را مورد شناسایی قرار ندهند.

مجمع عمومی سازمان ملل متحد نیز در طی این سال­ ها همواره قطعنامه­ هایی را تصویب کرده است که موید وصف اشغالگری رژیم صهیونیستی و به رسمیت شناختن حق تعیین سرنوشت ملت فلسطین است. برای نمونه کمیته­ چهارم مجمع عمومی سازمان ملل متحد سال گذشته تنها در یک روز با تصویب قاطع هشت قطعنامه­ ضد اسرائیلی، ‌اقدامات این رژیم در نقض سیستماتیک حقوق بشر مردم فلسطین و کاربرد زور علیه شهروندان فلسطینی به ویژه ساکنان نوار غزه در کشته و زخمی شدن غیرنظامیان و نیز شهرک­ سازی­ های غیرقانونی در سرزمین های اشغالی از جمله قدس شرقی و جولان اشغالی را محکوم کرده است.

طرح اسرائیلی-آمریکایی الحاق بخش‌هایی از کرانه باختری به فلسطین اشغالی نیز چندی پیش بعد از اعلان معامله قرن از سوی واشنگتن مطرح شد و سران تل‌آویو با وجود مخالفت‌های گسترده جهانی و منطقه‌ای اصرار دارند با نادیده گرفتن حق کامل فلسطینی‌ها و زیر پا گذاشتن قوانین و قطعنامه‌های سازمان ملل در این خصوص، آن را به مرحله اجرا برسانند. این در حالی است که بر اساس حقوق بین­ الملل مشروعیت الحاق تنها زمانی می ­تواند مطرح شود که از رهگذر قرارداد صلح و البته متعاقب برگزاری یک رفراندوم و در چارچوب «حق تعیین سرنوشت» صورت گرفته باشد. دولت­ های ثالث نیز هرگز نمی ­توانند الحاق غیرقانونی سرزمین را به رسمیت شناخته و قوای اشغالگر را در تداوم اشغال یا الحاق یاری کنند. بدین ترتیب انعقاد هرگونه موافقت­نامه با قوای اشغالگر که به طور صریح یا ضمنی الحاق سرزمین را به رسمیت بشناسد، فاقد وجاهت قانونی است.

اگرچه رژیم صهیونیستی همواره تلاش کرده تا از طریق گسترش اراضی اشغالی و شهرک­ سازی خود، اراضی بیشتری را تحت اشغال خود درآورد اما بر اساس قوانین بین ­المللی این شهرک سازی­ ها صراحتاً مغایر با بند (۶) ماده (۴۹) کنوانسیون چهارم ژنو ۱۹۴۹ میلادی است که اشعار می­ دارد: ‌ «قوای اشغالگر نمی‌تواند به نقل مکان یا انتقال قسمتی از نفوس خود به اراضی که اشغال کرده است مبادرت نماید».

در حال حاضر نه تنها بسیاری از کشورهای جهان بلکه اسناد بین ­المللی نظیر قطعنامه­ ۶۷/۱۹ مورخ ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲ میلادی مجمع عمومی سازمان ملل متحد، «تا حدودی» وضعیت فلسطین را به عنوان دولت به رسمیت شناخته و بدین ترتیب زمینه­ پیوستن فلسطین به برخی کنوانسیون­ های بین­ المللی را فراهم کردند، اما متاسفانه فلسطین به رغم دارا بودن تمامی مولفه­ های یک دولت کامل بر اساس کنوانسیون مونته ویدئو مورخ ۱۹۳۳ (جمعیت دائمی؛ سرزمین معین؛ حکومت و اهلیت ورود به روابط با سایر دولت ­ها) که مورد شناسایی اکثر کشورهای جهان قرار گرفته هنوز نتوانسته از اشغالگری رژیم صهیونیستی رهایی یافته و حق قاطع مردم فلسطین در تعیین حق سرنوشت به ویژه در بعد خارجی آن­ (حق استقلال و تشکیل دولت در مورد ملل تحت استعمار و سلطه بیگانه) کاملاً تحقق یابد.

موارد فوق تنها گوشه ای از جنایات رژیم اشغالگر قدس در اراضی فلسطین را بازگو می کند؛ امری که صلح و امنیت بین المللی را به مخاطره افکنده و ابداً نباید صرفاً موضوعی منطقه ای و محصور در خاورمیانه تلقی گردد بلکه فلسطین یکی از موضوعات مهم بین المللی است که نظام ملل متحد باید آن را در صدر مسائل و مشکلاتی قرار دهد که باید برطرف گردد.