قهرمانی ۴ دقیقه و ۳۸ ثانیه‌ای شالکه در بوندس‌لیگا؛ 'ایمانم را به خدای فوتبال از دست دادم'
بی بی سی فارسی
- رون اولریخ
- بی‌بی‌سی
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،شالکه ۴ دقیقه و ۳۸ ثانیه قهرمان بوندس لیگا بود
باید در آنجا اتفاق می‌افتاد، در پارک‌اشتادیون، ورزشگاه قدیمی شالکه که بارها رویدادهای هیجان‌انگیز و رسوایی‌های این تیم را به خود دیده بود. پرده آخر نمایش هم متفاوت با کل داستان نبود.
پارک‌اشتادیون ۳۸ سال خانه شالکه بود. این ورزشگاه بازی‌های سرنوشت‌ساز زیادی را به چشم دیده بود و شاهد سقوط این تیم به دسته دوم هم بود. چارلی نئومان، مسئول پرسابقه تیم و از شخصیت‌های مهم باشگاه یک بار گفت، گاهی اوقات پیش می‌آمد که "پول کافی برای خرید پودر رخت‌شویی هم نداشتند".
در سکوهای بخش شمالی ورزشگاه که جایگاه هواداران دو آتشه تیم است، مردی با ریش خاکستری و موهای بلند می‌ایستاد. او گفت: "همیشه آنجا می‌ایستادم. بچه‌های زیادی کنار من روی این سکوها بزرگ شدند و بعدتر با بچه‌های خودشان آنجا ایستادند."
- زک ایستر؛ جوانی که مغزش را اهدا کرد تا دیگران دچار سرنوشت او نشوند
- بیگ داگ؛ سخت‌ترین و عجیب‌ترین مسابقه‌ای که تصور می‌کنید
- جام جهانی ۲۰۲۶؛ آیا آمریکا در زمین خود می‌درخشد؟
- رکسانا بیگم؛ سفر شگفت‌انگیز زنی که اجازه نداشت باشگاه برود اما قهرمان جهان شد
آخرین بازی در ورزشگاه قدیمی پارک‌اشتادیون، یکی از دراماتیک‌ترین مسابقه‌های تاریخ فوتبال آلمان بود. اتفاقات آن روز بعدازظهر، به موضوع بحث همیشگی هواداران شالکه تبدیل شد؛ این نقطه تلاقی داستان زندگی همه آنها بود. همه ۴ دقیقه و ۳۸ ثانیه‌ای که این تیم قهرمان بوندس‌لیگا بود را به یاد دارند.
۱۹ ماه مه ۲۰۰۱، ساعت ۱۵:۲۵ دقیقه
این آخرین مسابقه پیش از تعطیلی ورزشگاه بود؛ یک استادیوم مدرن و کاملا جدید انتظار شالکه‌ای را می‌کشید که برای رسیدن به قهرمانی آلمان با بایرن مونیخ رقابت می‌کرد.
از زمان تشکیل بوندس‌لیگا در سال ۱۹۶۳، شالکه حتی یک بار هم قهرمان نشده بود. عنوانی که دست‌کم در آخرین روز فصل می‌توانست از آن این تیم شود. آنها سه امتیاز از رقیب عقب بودند اما تفاضل گل بهتری داشتند.
روزنامه‌ها به ماجراهای هفته پیش از آن لقب "۷ ثانیه شوک" را داده بودند. شالکه به عنوان صدرنشین به بازی ماقبل آخر لیگ مقابل اشتوتگارت پا گذاشت اما با گل دقیقه آخر حریف، بازی را واگذار کرد و ۷ ثانیه بعد، بایرن مونیخ به کایزرسلاترن گل زد تا جای شالکه را در صدر جدول بگیرد.
زیبایی قهرمانی به این سرعت از این تیم روی برگردانده بود. اما هواداران شالکه در روز آخر لیگ همچنان امیدوار بودند. خورشید در آسمان می‌درخشید و معلوم نبود صورت هواداران به خاطر استرس قرمز شده یا به دلیل گرمای زیاد. طبق گزارش‌های رسمی ۶۵ هزار نفر تماشاچی در ورزشگاه بودند اما فقط کسانی این عدد را باور می‌کنند که خودشان آنجا نبوده‌اند. استادیوم غبار‌آلود پارک‌اشتادیون حتی بیشتر از ظرفیتش پر بود و همه این حس را داشتند که اتفاقی در شرف رخ دادن است.
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،رودی آسوئر اواخر عمر خود به آلزایمر مبتلا شد. او سال ۲۰۱۹ در سن ۷۴ سالگی درگذشت
رودی آسوئر، مدیر کل باشگاه بسیار غمگین به نظر می‌رسید. کنار نیمکت ذخیرها ایستاده بود و در حالی که سیگاری در یک دست داشت، با دست دیگر اشک‌هایش را از روی گونه‌هایش پاک می‌کرد. مانی بروکمن، گزارشگر رادیویی برای آخرین بار در جایگاه مخصوص خود نشست که سال‌های سال بازی‌ها را در آن گزارش کرده بود. او به یاد می‌آورد: "جو آرام به نظر می‌رسید و هیچ نشانه‌ای نبود که اتفاقی دراماتیک در شرف رخ دادن است."
نیمه اول بازی بسیار هیجان‌انگیز بود. اونترهاخینگ، در دقیقه ۲۷ بازی با ۲ گل جلو افتاد اما شالکه به بازی برگشت و پیش از پایان این نیمه نتیجه را ۲-۲ مساوی کرد.
بین دو نیمه هواداران در کنار غرفه‌های فروش آبجو از خودشان می‌پرسیدند: "مشکل کجا بود؟" عده‌ای از آنها شروع به تشویق سرگئی باربارز، مهاجم هامبورگ کردند. او در طول فصل ۲۱ گل زده بود و شالکه امیدوار بود در بازی مقابل بایرن مونیخ هم پایش به گل باز شود. اما نیمه اول بازی در هامبورگ با تساوی بدون گل به پایان رسیده بود و همه چیز از یک قهرمانی دیگر برای باوارایی‌ها خبر می‌داد.
یک خبرنگار تلویزیونی از آسوئر پرسید: "نمی‌خواهید قهرمانی را به بایرن تبریک بگویید؟" او هم در جواب گفت: "نه، هنوز هر اتفاقی ممکن است در فوتبال بیفتد."
۱۶:۵۸
دقیقه ۷۳ بازی، پارک‌اشتادیون در سکوت فرو رفته بود. اونترهاخینگ ۳-۲ جلو افتاده بود و قهرمانی برای شالکه از دست رفته به نظر می‌رسید.
ضربه ایستگاهی که یورگ بومه از فاصله حدود ۱۸ متری برای شالکه زد، بعد از عبور از زیر پای مدافعان حریف وارد دروازه شد و بازی به تساوی ۳-۳ کشید.
۸۰ ثانیه بعد، همین بازیکن که لقب "مرد دیوانه" را به او داده بودند، توپ را به گوشه دروازه چسباند تا شالکه ۳-۴ جلو بیفتد. هواداران غرق در شادی شروع به بالا رفتن از حصارها کردند و صدای شعارهایشان در ورزشگاه طنین‌انداز شد.
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،ابه ساند کمی بعد از این عکس، غمگین و دل‌شکسته روی زمین رختکن افتاده بود
در دقیقه ۹۰ بازی ابه ساند، مهاجم شالکه، بازی را ۳-۵ کرد تا صدای فریاد هواداران دوباره در استادیوم بپیچد. آنها حالا شعار "هامبورگ، هامبورگ، هامبورگ" سر داده بودند. آندریاس مولر، بازیکن پیشین تیم در حالی که پیراهن هامبورگ به تن داشت در جایگاه اصلی ورزشگاه می‌دوید.
او گفت: "احساس می‌کردم این اتفاق خواهد افتاد." پیش‌‌بینی‌اش ظاهرا درست از آب درآمده بود. ناگهان صدایی بسیار بلند از بلندگوی ورزشگاه به گوش رسید.
در هامبورگ اتفاقی در حال رخ دادن بود.
۱۷:۱۶، پایان بازی
تماشاچیان مثل ماهی که در خاک افتاده باشد، بی‌تاب بودند. سرها به همه جهت می‌چرخید و از گوشه و کنار ورزشگاه صدای تشویق‌های پراکنده شنیده میشد. آن‌هایی که رادیو داشتند، آن را از گوش‌های خود دور نمی‌کردند. دست کم ۸۰ هزار نفر تماشاچی حاضر در ورزشگاه مثل موج این طرف و آن‌طرف می‌رفتند؛ شماری از خبر مطلع بودند و عده‌ای دیگر، خبری را که دهان به دهان در ورزشگاه پخش میشد، باور نداشتند.
- نگاهی به فوق ستاره بسکتبال جهان، لبرون جیمز چگونه پادشاه شد؟
- ادن آزار؛ رئال مادرید می‌تواند از 'بازیکن شیشه‌ای' ۱۵۰ میلیون پوندی‌اش استفاده کند؟
- متیو میچام؛ اولین ورزشکار دگرباش که طلای المپیک گرفت
- لیونل مسی؛ آینده کاپیتان بارسلونا تا آخر فصل مشخص خواهد شد؟
در سکوی شمالی باشگاه یک نفر که موبایل به دست داشت، بلند شد و ایستاد. هواداران با التماس از او پرسیدند: "آنجا چه خبر است؟" او لب‌هایش را به هم فشرد و تقریبا زمزمه‌کنان گفت "حقیقت دارد. یک- هیچ به نفع هامبورگ."
سرگئی باربارز در دقیقه ۹۰ تیمش را جلو انداخته بود. زمزمه‌ها هر لحظه بلندتر میشد و کمی بعد صدای تشویق‌های پراکنده به فریادی دسته‌جمعی تبدیل شد. همه در پارک‌اشتادیون می‌دانستند شالکه، قهرمان آلمان خواهد شد. غ
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،تصویری از آسوئر (با کت‌وشلوار تیره در وسط عکس) در حال جشن گرفتن روی نیمکت شالکه
وقتی امید جای خود را به یقین داد، استادیوم منفجر شد. در جایگاه جنوبی هواداران با خوشحالی به حصارها فشار می‌آوردند. عده‌ای با دست‌های لرزان سرهای خود را گرفته بودند. احساسات آنها ترکیبی از بهت و هیستری بود.
توماس اشپیگل یکی از اعضای باشگاه گفت: "مردم حس می‌کردند ورزشگاه به لرزه افتاده است. استادیوم مثل دروازه‌ای به سوی رستگاری بود."
دوستش، مایکل نیکر روی شانه‌اش پرید و در آن لحظه یاد مکالمه‌‌شان قبل از شروع بازی افتاد.
"امروز صبح به خدا گفتم: اگر قهرمان شویم می‌تواند جان من را بگیرد." اما چیزی یک یک شوخی به نظر می‌رسید حالا به نظر شکلی جدی‌تر به خود گرفته بود، آن هم برای مردی که یک سال پیش از آن سکته مغزی را از سر گذرانده بود.
آنها به تلویزیون جایگاه خبرنگاران که بازی هامبورگ از آن پخش میشد، خیره شده بودند و با خود فکر می‌کردند: "امیدوارم خداوند به این قرارداد پایبند نماند."
اشپیگل گفت: فلج شده بود. مثل کسی که عقلش را از دست داده باشد، تمام مدت سه کلمه را تکرار می‌کردم: "بازی را تمام کنید! بازی را تمام کنید! بازی را تمام کنید!"
۱۷:۱۸
هاب استیونس، مربی شالکه که مقابل نیمکت ذخیره‌‌ها ایستاده بود، بازیکنان را به رختکن فرستاد اما عده‌ای از آنها در کنار آسوئر، مولر و یورگن مولمان، از اعضای هیات مدیره باشگاه در زمین باقی ماندند.
حالا همه هوش و حواس هزاران نفر در استادیوم فقط به حرف‌های دو مرد بود که یکی از آنها میان خودشان نشسته بود. بروکمن، گزارشگر بازی گفت: "بازی در شالکه تمام شد. ما منتظر خبر هستیم."
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،تصویری از مولمان، مربی شالکه ( با لباس زرد در وسط تصویر) در میان هواداران تیم در حالی که سعی دارد بفهمد تیمش قهرمان شده یا نه
در ورزشگاه این شایعه پخش شده بود که بازی در هامبورگ تمام شده است. بروکمن بارها از تماشاچیان خواست آرامش خود را حفظ کنند. او در این باره گفت: "آنها در هامبورگ همچنان در حال بازی کردن بودند و من تنها کسی بودم که این را می دانستم. شرایط مضحکی بود."
کمی بعد از سوت پایان مسابقه در شالکه، عده‌ای می‌گفتند بازی در هامبورگ هم به پایان رسیده است. اما وقتی آسوئر رو به نیکو فان کرکهوفن، مدافع تیم فریاد زد "هنوز کار تمام نشده"، هیاهوی استادیوم به سرعت آرام شد. عده‌ای زیادی از تماشاچیان در ورزشگاه به مدیرکل باشگاه چشم دوخته بودند. به او خبر دادند، بازی در هامبورگ به پایان رسیده و او هم مثل بوکسورها یک آپرکات در هوا زد.
مراسم آتش‌بازی که برای بزرگداشت آخرین بازی تیم در پارک‌اشتادیون برنامه‌ریزی شده بود، آغاز شد اما آن هم در میان هیاهوی هواداران گم شده بود. آنها به سوی زمین هجوم بردند. دیگر نمی‌شد شایعه را مهار کرد.
درست در همین لحظه، نمایشگر غول‌آسای جایگاه جنوبی به کار افتاد تا آخرین دقایق بازی هامبورگ را به طور مستقیم پخش کند. این اتفاق باید بلافاصله بعد از پایان بازی شالکه می‌افتاد اما به دلیل اشکال فنی با تاخیر همراه شد؛ هر چند نتوانست جلوی جنون حاکم بر ورزشگاه را بگیرد.
بسیاری تصور می‌کردند تصاویر بازی تکراری هستند و حتی رولف فورمن، گزارشگر کنار زمین در حالی که از نمایشگر پشت سرش بازی هامبورگ پخش میشد، قهرمانی را به مولر تبریک گفت: "بازی در هامبورگ تمام شده، شما قهرمان هستید!" و بعد هم یک لیوان بزرگ آبجو به مولر داده شد.
مولر بعدا گفت: "پس از آن روز هر بار فورمن را دیده‌ام از من عذرخواهی کرده است، او واقعا بابت این کار شرمنده است." در حالی که عده‌ای از حاضرین در ورزشگاه در حال جشن گرفتن قهرمانی بودند، برخی دیگر که چشم‌شان به نمایشگر بود، متوجه شدند تصاویر تکراری نیستند.
- استفانوس سیتسی‌پاس؛ تنیس‌بازی که مرگ را دید و تغییر کرد
- فیودور چرنکوف؛ جهان هرگز نابغه فوتبال شوروی را نشناخت
- سرخیو راموس؛ چرا رئال مادرید با کاپیتانش به 'بن‌بست' رسیده؟
- اسطوره بارسلونا و رئال مادرید که سرمربی تیم صدام حسین شد
یکی از هواداران گفت مثل این بود که داری "خاکسپاری" خودت را تماشا می‌کنی. در رختکن در حالی که بازیکنان دقایق پایانی دیدار هامبورگ را دنبال می‌کردند، اولیور رک، دروازه‌بان تیم زیر نیمکت دراز کشیده بود.
او به مولر گفت: "هنوز هم ممکن است اتفاقی بیفتد. می‌دانم. وای خدای من. "
وقتی از توماس واولدوخ کاپیتان تیم خواستند برود با رسانه‌ها صحبت کند، رک بازویش را گرفت و به او گفت: "تامی، کار هنوز تمام نشده."
۱۷:۲۰
در دقیقه ۹۴ بازی پاتریک اندرسون، مدافع بایرن مونیخ از روی یک ضربه ایستگاهی گل زد و نتیجه بازی را یک - یک کرد. حالا دیگر بایرن قهرمان بود.
در سکوهای جنوبی پارک‌اشتادیون، مردی سالخورده با ناامیدی گفت: "من فقط می‌خواستم برای یک بار هم که شده قهرمان شویم. "
آسوئر، به سمت تونل ورزشگاه دوید. در زمین بازی، بسیاری از هواداران ضجه می‌زدند و برخی دیگر حتی توان گریه کردن نداشتند. زمان از حرکت باز‌ایستاده و سکوت ورزشگاه را فرا گرفته بود. تنها صدای انفجار مداوم ترقه‌ها شنیده میشد، درست مثل گروه ارکستری که حتی موقع غرق شدن کشتی تایتانیک هم دست از نواختن برنداشت.
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،تصویری از هواداران در هم شکسته شالکه بعد از این که فهمیدند بایرن با غلبه بر هامبورگ، قهرمان بوندس‌لیگاه شده است
استفن کوپتزکی، نویسنده آلمانی و از طرفداران بایرن مونیخ بعدها در هفته‌نامه دی‌زایت نوشت: "به عنوان هوادار بایرن، هیچ‌گاه به اندازه این لحظه احساس تنهایی و ناامیدی نکرده بودم. "
۱۷:۲۵
در زمین بازی، هواداران سوگواری می‌کردند. در اتاق‌های رختکن هم در حالی که ابه ساند روی زمین افتاده بود، از بالای سرش بطری و صندلی به این طرف و آن‌طرف پرتاب میشد. مارکو فن هوگدالم، مدافع تیم گفت: "نیمکت، در، تلویزیون هیچ چیز سالم باقی نماند. شانس آوردیم کسی برایمان قبض نفرستاد."
یوری مولدر، مهاجم تیم بی‌دلیل می‌خندید. او می‌گوید: "گاهی اوقات دوچرخه‌سوارها گاهی اوقات که با سرعت مسیر سرپایینی را می‌روند خنده‌شان می‌گیرد چون به شدت هیجان‌زده هستند و کنترلی روی احساسات خود ندارند. من هم در آن لحظات دقیقا چنین حسی داشتم."
منبع تصویر، Getty Images
توضیح تصویر،شالکه هرگز تا این حد به قهرمانی در بوندس‌لیگا نزدیک نشد. آخرین قهرمانی آنها در این رقابت‌ها به ۱۹۵۸ باز می‌گردد
بومه سیگاری روشن کرد. آسوئر و استیونس هم سعی داشتند بازیکنان را آرام کنند که بی‌نتیجه بود. آسوئر چند دقیقه بعد در کنفرانس خبری گفت: "دیگر به من نگویید فوتبالیست‌ها احساس ندارند." بعد این جمله معروف را به زبان آورد: "من ایمانم را به خدای فوتبال از دست دادم. "
هاب استیونس بازیکنان را دور هم جمع کرد تا بابت عملکردشان در فصلی که گذشت به آنها تبریک بگوید. او همچنین به آنها یادآوری کرد شنبه آینده فینال جام حذفی را در پیش دارند و هنوز یک جام برای بردن باقی مانده است.
بعد آنها را به درون زمین و میان هوادارانی که هنوز آنجا بودند، فرستاد. در آن سکوت، یکی از هواداران فریاد زد: "شااااااالکه." او به فریاد زدن ادامه داد و به تدریج عده بیشتری به او پیوستند. در حالی که سرود "تو هرگز تنها قدم نخواهی زد "در استادیوم پخش میشد، بازیکنان تیم بی‌حرکت ایستادند و استیونس هم دیگر نتوانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد.
حدود ۲۰۰ نفر از هواداران همچنان بی هدف در زمین این طرف و آن طرف می‌رفتند. آنها نمی‌خواستند به خانه بازگردند. آسوئر از دفترش بیرون آمد و روی بالکن برای حاضرین سخنرانی کرد. دوشنبه صبح ۱۵ هزار هوادار در ورزشگاه رفتند تا آخرین تمرین تیم پیش از فینال جام حذفی را از نزدیک ببیند.
شنبه هفته بعد، شالکه ۲ بر صفر یونیون برلین را شکست داد و قهرمان جام حذفی آلمان شد. در جایگاه هواداران شالکه در استادیوم المپیک برلین، روی یک پرچم نوشته شده: "همه چیز درست خواهد شد. "
شالکه از سال ۱۹۵۸، طعم قهرمانی در بوندس‌لیگا را نچشیده و این فصل را هم در قعر جدول به پایان رساند.
بعد از اتفاقات سال ۲۰۰۱ چارلی نیومن، اسطوره باشگاه گفت: "امیدوارم خداوند به من اجازه دهد یک بار دیگر جام قهرمانی را به ورزشگاه بیاورم.:"
سال ۲۰۰۰، شالکه یک بار دیگر تا چند قدمی قهرمانی پیش رفت اما در بازی مقابل حریف قدیمی خود بوروسیا دورتموند، شکست خورد و این فرصت را از دست داد. نیومن که آن زمان ۸۵ سال داشت و به شدت بیمار بود اصرار کرد او را به جایگاه هواداران شالکه ببرند.
هواداران در سراسر ورزشگاه ابتدا به آرامی و بعد با صدای بلندتر با فریادهای "چارلی، چارلی" او را تشویق کردند. نیومن روز ۱۱ نوامبر ۲۰۰۸ پیش از آن که دعای آخرش برآورده شود، از دنیا رفت.
منبع خبر: بی بی سی فارسی 
اخبار مرتبط: قهرمانی ۴ دقیقه و ۳۸ ثانیه‌ای شالکه در بوندس‌لیگا؛ 'ایمانم را به خدای فوتبال از دست دادم'
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران
