«محمود منصور»؛ چهره ماندگار روانشناسی و استاد دانشگاه درگذشت

به گزارش خبرگزاری مهر، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران در پیامی درگذشت دکتر محمود منصور را تسلیت گفت.

متن این پیام به شرح زیر است:

انا لله و انا الیه راجعون

با کمال تأسف و تالم درگذشت استاد و دانشمند فرهیخته و چهره ماندگار در عرصه‌ی روان شناسی ایران جناب آقای دکتر محمود منصور را به جامعه علمی کشور و خانواده محترم آن مرحوم تسلیت عرض کرده و از درگاه حق برای آن مرحوم علو درجات را مسالت داریم.

مراسم ترحیم بزرگداشت استاد پیشکسوت دانشگاه تهران، چهره ماندگار روان‌شناسی ایران (دکتر محمود منصور) روز سه شنبه ۲۵/‏۳/‏۱۴۰۰‬ از ساعت ۱۸ الی ۱۹:۳۰ به صورت مجازی برگزار خواهد شد.

دکتر «محمود منصور» در سال ۱۳۰۹ شمسی در اراک به دنیا آمد و بعد از گذراندن تحصیلات ابتدایی و متوسطه و اخذ درجه لیسانس در رشته روانشناسی و فوق لیسانس در رشته روانشناسی بالینی برای ادامه تحصیل عازم سوئیس و از دانشگاه ژنو در رشته روانشناسی ژنتیک و بالینی موفق به دریافت درجه دکترا شد. او رساله خود را زیر نظر ژان پیاژه نوشته است. موضوع پایان نامه منصور، روانشناسی تحولی و بالینی بود. او روش بالینی را برای تحول جنبه‌های هوش و ادراک به کار می‌برد.

محمود منصور تحصیلات عالی خود را زیر نظر بزرگ‌ترین روانشناسان بالینی اروپا که همه استادان بنام در زمان خود بودند، به پایان رسانید. همانند ژان پیاژه (استاد راهنما)، پروفسور آندره‌ری و پروفسور لوزلی اوستری. دکتر منصور ابتدا در کلینیک کانون هدایت کودک و مرکز مشاوره روانی، در حدود ۸-۷ سال به فعالیت تشخیص و درمان روانی مشغول بود و به موازات آن از سال ۱۳۴۴ وارد دانشگاه تهران شد. وی تا سال ۱۳۶۹ در سمت‌های استادیاری و دانشیاری و مدیریت گروه مبانی روانی مشغول به خدمت بود و ‌اکنون استاد دانشگاه تهران است.

تدریس در دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران از جمله فعالیت‌های آموزشی دکتر محمود منصور بود.

کتاب‌های «روانشناسی ژنتیک: تحول روانی از تولد تا پیری» و «ساخت، پدیدآیی، تحول شخصیت» محمود منصور به ترتیب در دوره‌های هشتم و هجدهم کتاب سال جمهوری اسلامی ایران از طرف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزیده شدند. اولین کتابی که محمود منصور دست به ترجمه آن زد «پیشرفت مدارس در پرتو روش‌های آموزش و پرورش» است که در سال ۱۳۳۵ منتشر و برنده جایزه شد، لیکن فعالیت اصلی و مستمر وی از سال ۱۳۴۰ شروع شد. به دنبال آن اولین کتاب تألیفی او که «احساس کهتری» نام دارد در سال ۱۳۴۳ منتشر شد. آرا و گرایش‌های خاص او به روانشناسی تحولی و بالینی بود.