مردم خوب ایران

لفــــظ مردم چه لفظ پرمعنــا است متن آن هم به پاکی دریـــــا است

گر چه الفـــــاظ خوب کم نبــــوَد لفـــــظ مردم قشنگتر و زیبـا است

کم بگفتنـــــد ز ارزش مــــــــردم گر ادیب است یا که از شعـرا است

بایــــد از وصف مــردمی می گفت حافــظ و مولوی، یا نیمـــــــا است

بدی مـــــردمان ز بد مسئـــــولان مَثَلش همچو پیـــــروی ز آبـــاست

هر چه آن مردمــی است خوب بُوَد خــوبی آن به وسعـــت دنیــاست

همـــه آن را کننـــد دستـــــــاویز هر که او مردمی است یا ز اعداست

چونکه مســـرف بگوید «وای مردم» یحتمل گفته اش ز روی ریــــا است

سنـــــگ مردم کسی به سینـه زند کــه تلاشش به خدمت آنهــــاست

همـــه بهـــر رهــــــایی مـــــردم وه چه فـــریادها و چه غوغـــا است

شده معیــــــار بهر صدق حــدیث چونکه اصلی شریف و بی همتا است

هر که خــــواهد سعـــــادت دنیــا یا که طـــالب به شوکت عقبــا است،

بایدش رو به متـــــــن مــردم کرد چـون رضـــــایش رضایتِ الله است

مــــــردمان را به کــــار می گیـرد هـر که طــالب به عزت فــردا است

گر که مــردم به کار خوانده شــوند اندرآن شور و شـادی و گرمــاست

ور نخـــوانی به کــار، مــــــردم را اندر آن یأس و عُسرت و سرماست

مـــردمان چون جــواهرند به کــار گو که جنسش حــریر یا دیبـا است

مَثَــــل مردمی مثـــــــال هـوا است مثلش بی نظیــــر و هم بی تــا است

تا که هستنـــد قدرشان مخفی است چون کننــد پشت، اول دعوا است

مـــردم اند کو کننـــد به عدل قیام به توانمنــدی آن تک و تنها است

هر که بی جا سخن ز مـــردم گفت سخنش بی اسـاس، و باد هوا است

بی خـــــلایق سخن ز اصلاحــات سخنی نـادرست و بس بی جــاست

چون سخـــن از دمــوکراسی آید دیده هـــــا رو به صنـــدوق آراست

انتخـــــابات بیست هشت خـرداد معــــرکه بود چون خدا با مــــاست

باطـــل السحر شد به یاوه ســـــرا آنــکه می گفت رأی تو به خطـاست

منتخــَــب، رو رضــایتــش می جو که رضــــای خدا در آن پیـــداست

ای «رضــــا» گو ز خوبی مــــردم بحث آن هر زمـــانه روح افزا است