مخابره خبر با سنگ قبر و حجله قبل از عروسی!

کمی انصاف بخرج دهید و بگویید تیشه زدن به سنگ، سخت‌تر است یا ضربه زدن به «کی‌بورد» برای مخابره اینهمه خبرِ کی بُرد و کی مُرد؟! بخدا قسم؛ سختی انتشار یک ریز خبرهای بد در این سرزمین عجایب، از درآوردن هر پولی که زیر هزار من سنگ است؛ بیشتر است!

 فقط با کمی دقت دستت می‌آید که در این فرآیند غم و بی‌مسئولیتی‌های پر از ضعف، چه دستاوردهایی را خیلی شیک و قشنگ از دست می‌دهی! می‌فهمی اگر حکم زمانه قرار بر «دست‌انداز» و «از دست‌دادن‌« باشد حتی وقتی «جانمی‌جان‌گویان» برای ثبت دستاوردی هم که بروی، باز ممکن است در راه، چیزی مثل جانت را از دست بدهی! ای جانم به قربان آنهایی که جان به جان تسلیم کردند تا بفهمانند اگر فعلا مانده‌ایم چون استاد جان‌بدربردنیم و سخت جان، نه به دلیل وفق بودن اوضاع! می‌فهمی همه روزهای این کشورِ بیش فعالِ مملو از اتفاق با مسئولین ماجراجو و لبریز از خطا، 17 مرداد هستند و مستعد برای نامیدن روز خبر و خبرنگار!

حتی خبرنگارانی که خود، استاد به راه انداختن گرد و خاکند حالا برای بازتاب این روزهای گرد و غبار گرفته کم آورده‌اند و مدام در عذابند!

راستی ... برای خبرنگار که بی‌خود و بی‌جهت حتی تا حد یک ماشین چپرچلاق خرج نمی‌شود! حتما مسئولی خواسته به شکل ناخواسته خبرنگاران را دورِ افتخاری که داشته، جمع کند و در حضورشان دور افتخار بزند! حتما خواسته بجای سلفی، با دوربین آنها از پروژه‌اش عکس «همین الان یکهویی» بیندازد و بعد هم حلقه گلی بر گردن بیندازد ...

 اما خبرنگاران قبل از رسیدن به این «گلدسته» به دلیل دسته گلی که مسئول دیگری در راه به آب داده، دچار دست‌چین دست تقدیر شده و پرپر می‌شوند! حالا باید افتتاحیه باشکوه را ول کرد و چسبید به آن افتضاحیه‌هایی که طبق روال معمول بوده و هست.

البته بازهم و به مانند همیشه سر هر کسی (مثل راننده) بعنوان مقصر پای‌دار می‌رود اما سر هیچ مسئول دلسوزی بالای دار نمی‌رود! امان از این خطاهای انسانی برای فرار از موقعیت‌های بحرانی!

  با همه این حال و احوال خبرنگاران همچنان کم نمی‌آورند...

 یکی با نصب حجله‌ مرگ چند روز قبل از حجله عروسیش  و دیگری با سنگ قبرش که گفت: بجای عکس گل؛ عکس خودم را بر مزارم بزنید... بله آنها اینگونه بعد از مرگشان هم کلی خبر به همه ما مخابره کردند و چقدر هم گل کردند...

روحشان شاد 

* منتشر شده در خبرگزاری ایسنا