شادی کرم‌رودی از تجربه همکاری‌اش با رامبد جوان در سریال «مردم معمولی» می‌گوید

از نقش‌های جدی با گریم‌های سنگین در سینمای اجتماعی تا یک نقش شیرین در یک سریال کمدی؛ این مسیری‌ست که شادی کرم‌رودی بازیگر سریال «مردم معمولی» در سال‌های اخیر طی کرده است. او که دانش‌آموخته موسیقی و ادبیات نمایشی است و پیش از این در «ماهی و گربه» شهرام مکری، «یک شهروند کاملا معمولی» مجید برزگر، «دارکوب» بهروز شعیبی، «ابلق» نرگس آبیار و «بی‌رویا» آرین وزیردفتری ایفای نقش کرده، این روزها با نقش آوا در سریال نمایش خانگی «مردم معمولی» برای مخاطب عام هم به چهره‌ای شناخته‌شده تبدیل شده است. گفتگویی با این بازیگر داشتیم که می‌خوانید.

از نقش‌های جدی در سینمای جدی و هنری به یک نقش کمدی در یک سریال متفاوت رسیدید. این تغییر تم چگونه بود؟

این تغییر خیلی ناگهانی برای من اتفاق افتاد. خودم هم اوایل متعجب بودم که چه اتفاقی می‌افتد. جلسه اول که رامبد جوان را دیدم، گفتم من تا به حال کمدی بازی نکردم و هر نقشی هم که بازی کردم بسیار تلخ و جدی بوده و هیچ نسبتی با کمدی نداشته، ولی او گفت من در چهره تو می‌بینم که می‌توانی در نقش کمدی هم خوب باشی. من هم به حرف و انتخاب رامبد جوان اطمینان کردم.

این چالش برای خودتان چطور بود و چطور با نقش آوا کنار آمدید؟

درست است که من تا به حال کمدی بازی نکرده بودم، اما خیلی زیاد کمدی تماشا کرده بودم، خیلی طرفدار کمدی هستم و در اوقات فراغتم کمدی می‌بینم. درباره اینکه چه می‌شود کرد، ایده‌هایی داشتم. هرچند چالش بزرگی بود، ولی سعی کردم قبل از اینکه آوا بخواهد طناز باشد، شیرین باشد، بعد کم کم سعی کردم طنز را در او پیدا کنم.

آدم‌هایی شبیه آوا چقدر نمونه خارجی دارند؟

خیلی زیاد. من فکر می‌کنم این بخش زندگی آوا که یک‌باره تصمیم می‌گیرد رشته‌اش را تغییر بدهد و با خانواده به مشکل می‌خورد و... خیلی جدی است و آدم‌های خیلی زیادی می‌توانند با آن هم‌ذات‌پنداری کنند از جمله خود من.

آیا خودتان تجربه مشابه داشتید؟

بله. دیپلم ریاضی گرفتم و سال آخر تصمیم گرفتم هنر بخوانم و همه این تجربه‌ها که رضایت خانواده را جلب و آنها را با خود همراه کنم را از سر گذراندم.

تماشاگرانی که از ابتدا کارهای شادی کرم‌رودی را دنبال می‌کردند که احتمالا تماشاگر سینمای جدی بوده‌اند، چه بازخوردی نسبت به حضورت در یک سریال کمدی داشته‌اند؟

این بازخورد را بیشتر از دوستان و آشنایانم گرفتم که اکثرا برایشان جالب بود که من در این نقش بازی کردم و بیشتر تشویقم کردند. این‌طور بگویم که نمی‌توانستند باور کنند من نقش کمدی بازی کنم و الان که بازی کردم نتیجه کار به نظرشان جالب بوده است.

در تمام کارهایی هم که بازی کردید گریم‌های سنگین داشتید، مثلا در «دارکوب» بهروز شعیبی؛ کدامیک برایتان جذاب‌تر است، اینکه یک نقشی بازی کنید که گریم سنگین داشته باشید یا اینکه نقشی بازی کنید که چهره خودتان باشد و بخواهید با رفتارتان نقش را ایفا کنید؟

هر کارگردان یا تهیه‌کننده‌ای که «دارکوب» را دیده وقتی با من تماس می‌گیرد و برای کار به دفترشان می‌روم، از دیدن چهره خودم متعجب می‌شوند. جذابیت و میزان گریم نقش برایم بستگی به نوع نقش دارد، مثلا نقشم در «دارکوب» یا «ابلق» به این نیاز دارد که طراحی گریم به من در پیدا کردن نقش کمک کند. چون نقش از خودم خیلی دور است. در مورد لباس هم همینطور است، ولی وقتی یک نقش از نظر ظاهری به چهره خودم نزدیک‌تر است و گریم کمتری دارد، باید طور دیگری به آن نزدیک شوم.

از تجربه کار با شهرام مکری بگویید.

کار کردن با هر کدام از کارگردان‌های سینمای جدی برای من تجربه متفاوتی بود؛ مثلا در «ماهی و گربه» شهرام مکری، چالش فیلم نقش نبود، فرم فیلم بود که یک سکانس پلان طولانی بود و من آنجا آخرین بازیگری بودم که جلوی دوربین می‌آمدم. این خیلی برایم سخت بود که ۱۲۰دقیقه تمام فیلم ضبط شده و من در ده دقیقه پایانی وارد شوم زیرا اگر خراب می‌کردم همه‌ چیز باید از اول اتفاق می‌افتاد. «دارکوب» و «ابلق» برای من چالش‌های دیگری داشتند، چون نقش‌ها از من دور بود. تینا در «دارکوب» یک دختر مصرف‌کننده است که در یک پناهگاه خانم‌ها زندگی می‌کند و کم‎‌سن و باردار است. پیدا کردن این نقش برایم خیلی سخت بود، به خصوص که در کنار سارا بهرامی بازی می‌کردم و در عین این‌که هر دو، نقش مصرف‌کننده را بازی می‌کردیم، برای آقای شعیبی مهم بود که متفاوت از هم بازی کنیم و این خیلی سخت بود. ما در آن پروژه فهمیدیم به تعداد آدم‎های مصرف‌کننده می‎شود نقش مصرف‎کننده را ایفا کرد، چون هر کس شبیه خودش است.

برای نزدیک شدن به نقش مصرف‌کننده در فیلم «دارکوب» نمونه‎ واقعی هم داشتید؟

بله. ما تقریبا شش ماه در پیش‌تولید فیلم به مکان‌هایی که این افراد هستند می‌رفتیم و می‌دیدیم‌شان و با آنها معاشرت می‌کردیم و در آن جلسات هر کدام از ما کسانی را که به نقش خودمان نزدیک‌تر بود، پیدا می‌کردیم.

در «ابلق» چطور به نقش فیروزه رسیدید و خانم آبیار چقدر برای رسیدن به این نقش کمک کردند؟

در فیلم خانم آبیار من نقش یک دختر جنوب شهری را بازی می‌کنم که دختر بازیگوشی است و بدجنسی‌ها و شیطنت‌های خاص خودش را دارد. این نقش از هر نظر برایم سخت بود. در آن کار گریم خیلی به من از این نظر کمک کرد و شیطنت و بدجنسی را با کشیدن چشم‌ها به من داده بود.