افتخاری برای مسی و آرژانتین؛ قهرمانی مبارک

سپهر ستاری: دوازدهمین گل آلبی‌سلسته در این تورنمنت، تبدیل به اولین و تنها گل آبی‌وسفیدپوشان در این رقابت‌ها شد که لئو هیچ نقشی روی آن نداشت و همین کافی بود تا مسی را به اولین عنوان قهرمانی دوران ملی‌اش در رده بزرگسالان برساند! همان‌طور که آرژانتین هم به اولین قهرمانی خود از سال 1993 میلادی دست یافت.

برتری یک بر صفر آرژانتین مقابل برزیل، ثمره تمایل «لیونل اسکالونی» سرمربی آلبی‌سلسته برای تغییر نگرش در راستای ایجاد ذهنیت یک تیم برنده بود. تیمی که در مرحله نیمه‌نهایی، تیم ملی کلمبیا را به زحمت و در ضربات پنالتی از پیش رو برداشت. اسکالونی در دیدار پایانی اما نسبت به ترکیب بازی با کلمبیا، پنج بازیکن یعنی تقریباً نیمی از ترکیبش را دستخوش دگرگونی نمود. هر دو مدافع کناری آرژانتین در جدال فینال، تغییر کردند که همین امر نشان می‌داد سرمربی آلبی‌سلسته در صدد تزریق خونی تازه به رگ‌های تیم تحت رهبری‌اش در کناره‌ها است.

دو تغییر دیگر اسکالونی در ترکیب آرژانتین، حضور «لئاندرو پاردس» به جای «گیدو رودریگز» به عنوان تدافعی‌ترین هافبک تیم بود که کمی در ابتدا تعجب‌برانگیز به نظر می‌رسید. اسکالونی اما تصمیم گرفت با تبدیل سیستم 3-3-4 به 2-4-4، کمربند میانی تیمش را تقویت کند. ضمن اینکه «نیکولاس گونزالز» در پست وینگر چپ، جای خودش را به «آنخل دی‌ماریا» داد. تغییراتی که حالا می‌توان به وضوح دید که به عنوان برگ‌های برنده اسکالونی ایفای نقش کرده‌اند.

این بهایی بود که باید پرداخته میشد؛ «جیووانی لوسلسو» با فاصله بیشتری نسبت به «لیونل مسی» در سمت چپ به میدان رفت. آرژانتین هم که همیشه در طول این تورنمنت، بازی‌ها را سریع آغاز می‌کرد، اینبار آرام گرفته بود. به جایش در پایان مسابقه، این آرژانتینی‌ها بودند که جشن گرفتند چرا که تفکراتِ هوشمندانه سرمربی‌شان در این شطرنج «قدرت»، آنها را به چیزی که سال‌ها انتظارش را می‌کشیدند، رساند.

«رودریگو دی‌پُل» یکی دیگر از بهترین‌های میدان بود؛ چهره‌ای که یک پاس بلند برای دی‌ماریا فرستاد. «رنان لودی» در همین صحنه موفق به کنترل توپ نشد و آنخل با حضور به موقع در بهترین نقطه، با یک ضربه چیپ تور دروازه ادرسون را به لرزه درآورد تا سرمربی تیم، پاداش شجاعت خود جهت ایجاد تغییرات در تیمش را بگیرد.

«تیته» اما قطعاً حالا از اینکه تیمش را با همان ترکیبِ مسابقه با تیم ملی پرو، در جدال حساس و سرنوشت‌ساز فینال به زمین فرستاده، پشیمان است چرا که تکرار برخی از نواقص و ایراداتِ آن ترکیب، به طور کامل قابل پیشبینی بود. به عنوان مثال در صحنه گل، عدم اجرای پرسینگ صحیح روی مهاجم رقیب – دی‌پل – به شدت توجهات را به خود جلب کرد. نقیصه‌ای که می‌توان آن را مهم‌ترین معضلِ برزیل در این مسابقه دانست. زمانی که «ادر میلیتائو» در خط دفاعی سلسائو قرار می‌گیرد، زردپوشان پرسینگ را به مراتب بهتر و دقیق‌تر انجام می‌دهند اما تیته به استفاده از «تیاگو سیلوا» که سرعتش را از دست داده، به طرز عجیبی اصرار ورزید. اصرار به استفاده از ستاره‌ای که نشان داده تمایل دارد عقب‌تر بازی کند و در نتیجه افزایش فاصله بین خطوط تیم را سبب می‌شود!

سرمربی برزیل که در خط حمله از «اورتون سوارس» دقایق کمی در طول تورنمنت بهره برده بود، اینبار به او در ترکیب اصلی بازی داد! اورتون در «کوپا آمریکا 2019» به عنوان ستاره سلسائو شناخته میشد و حتی کفش طلایی مسابقات را هم به دست آورد اما اخیرا در فرم خوبی قرار نداشت. تیته البته در بین دو نیمه سعی کرد ترکیب هجومی تیم تحت رهبری‌اش را بازسازی کند و از این رو «روبرتو فیرمینو» را راهی میدان نمود. تغییر تاکتیکی که باعث شد مدافعان آرژاتین عقب‌نشینی کنند. به لطف همین امر «نیمار جونیور» در چند نوبت صاحب فضا شد و حتی در یک صحنه «ریچارلسیون» را از سمت راست صاحب موقعیت گلزنی کرد اما این موقعیت‌ها یک بار با بالا رفتن پرچم آفساید و بار دیگر با مهار «امیلیانو مارتینز» به بار ننشست.

آرژانتین در این مسابقه سعی داشت به هر نحو ممکن، نیمار را متوقف کند؛ به روش‌های تاکتیکی یا حتی با خطا. در نهایت هم به چیزی که می‌خواست رسید. تیمی که شاید نمایش زیبا و کلاسیکی را به تصویر نکشیده باشد اما قطعاً در ذهن هواداران پرتعداد آرژانتین جایگاه ویژه‌ای پیدا کرده است. تیمی که به یک انتظار طولانی‌مدت در نهایت پایان داد تا لئو اینبار به چیزی که استحقاقش را داشت، برسد.

نویسنده: تیم ویکری

مترجم: سپهر ستاری

258 251