صادق صفایی؛ نهنگی که ناچار بود در حوضِ ماهی شنا کند

نرگس کیانی: «...این پاسخ من است؟... خموشی، خموشی. به اسپند که برف زمستان بر خاک می‌نشیند، گاه چیست؟ مادر می‌داند... آن‌گاه بر گیسوانت گل سپید خواهم نشاند و به آیین دیرین تو را سوار بر اسپ همراهی خواهم کرد و همه خواهند دید که پیمان پاک ما... چه شده؟ دستانت به کار نیست، چون چشمانت، رنگی که بر دستانت خواهی نهاد و نقشی که خواهی زد، از هم‌اکنون... این دستان باید که پنبه دانه از غوزه بیرون کشند، نه دل از سینه، هی [...] هی، این برف زمستانی آب می‌شود، آب می‌شود، خواهی دید.»

این بخشی از نمایشنامه «اَشاگیتا» است به قلم مردی که در نخستین ساعت‌های روز جمعه ۵ شهریور، در خانه خود بر اثر ایست قلبی، چشم از جهان فرو بست؛ صادق صفایی، مدرس دانشگاه و عضو هیات‌علمی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، بازیگرِ فیلم‌هایی چون «از کرخه تا راینِ» ابراهیم حاتمی‌کیا و نمایش‌هایی مانند «دایره گچی قفقازیِ» حمید سمندریان، نمایشنامه‌نویس، فیلمنامه‌نویس و عکاس.   

(به ترتیب الفبا) رحمت امینی، فرشاد فرشته‌حکمت و آزاده گنجه، هنرمندان و مدرسان دانشگاه و اعضای هیات‌علمی دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، کسانی بودند که در گفت‌وگو با خبرآنلاین از جای خالی صادق صفایی گفتند.

اندوه رحمت امینی در فقدانِ صادقِ اهلِ صفا

رحمت امینی با اشاره به این که صادق صفایی را به شوخی و جدی، صادقِ اهلِ صفا صدا می‌زده است، در فقدان دوست و همکار قدیمی‌اش می‌گوید: «او انسانی صادق و به تعبیر من، اهل صفا بود. دوست‌داشتنی و اهل مطایبه که این اواخر و پس از عمل قلب، ناچار شد بسیاری از کارهایی را که می‌کرد کنار بگذارد و از این موضوع رنج بسیار می‌برد. به گمان من صادق، به آن‌چه لیاقتش را داشت، نرسید و چه در عرصه هنر و چه در حوزه دانشگاه باید جایی بیش از این می‌داشت و متاسفم که در نهایت نیز، در تنهایی درگذشت. تنهایی‌ای که در وقوع این فاجعه و آوار این مصیبت بر سر ما، سهیم بود.»

مدیرگروه نمایش دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران ادامه می‌دهد: «کمتر از ۲۴ ساعت قبل از این اتفاق دردناک، به من پیام صوتی داده و برای ترم آینده درخواست مرخصی کرده بود. چون معتقد بود کلاس‌های بازیگری و کارگردانی را نمی‌توان بیش از این به صورت آنلاین و در غیاب حضور فیزیکی دانشجو پیش برد و حرفش این بود که اگر واکسیناسیون دانشجویان انجام شده بود و سر کلاس می‌آمدند، من هم می‌آمدم. نامه درخواست مرخصی‌اش را هم برای من ارسال کرد و متاسف و اندوهگینم که این مرخصی همیشگی شد.»

رحمت امینی: صادق صفایی را به شوخی و جدی، صادقِ اهلِ صفا صدا می‌زدم، چرا که انسانی صادق و به تعبیر من، اهل صفا بود