۶ نوآوری و اختراع جنگ جهانی دوم که زندگی روزمره را تغییر داد

به گزارش خبرنگار حوزه دریچه فناوری گروه فضای مجازی باشگاه خبرنگاران جوان، به نقل از هیستوری، یکی از بدنام‌ترین اختراعات جنگ جهانی دوم بمب اتم است. در آگوست ۱۹۴۵، ایالات متحده آمریکا در پی حملات هسته‌ای خود به هیروشیما و ناکازاکی، بین ۱۱۰ تا ۲۱۰ هزار نفر (فقط در آن زمان و بدون تلفات جانبی بعدی) را کشت. در حالی که این بمب به دلیل تاثیر مخرب خود بسیار برجسته است، اما جالب است بدانید بسیاری از اختراعات دیگر نیز در طول جنگ جهانی دوم در زمینه‌های پزشکی و فناوری وجود داشت که جهان را به شدت تغییر داده است. در ادامه شش نوآوری که در جنگ جهانی دوم رخ داد، آمده است.

رایانه‌های الکترونیکی

در دهه ۱۹۴۰، کلمه "computers" به افرادی (عمدتا زنان) نسبت داده می‌شد که محاسبات پیچیده‌ای را با دست انجام می‌دادند. در طول جنگ جهانی دوم، ایالات متحده شروع به توسعه ماشین‌های جدید برای محاسبه مسیر‌های بالستیک کرد و کسانی که محاسبات را با دست انجام می‌دادند، برنامه نویسی این ماشین‌ها را انجام دادند.

برنامه نویسانی که روی دستگاه ENIAC دانشگاه پنسیلوانیا کار می‌کردند شامل ژان جنینگز بارتیک (که در توسعه ذخیره سازی و حافظه کامپیوتر پیشرو بود) و فرانسیس الیزابت بتی هولبرتون (که اولین برنامه نرم افزاری را ایجاد کرد) بودند. ستوان گریس هاپر (که بعد‌ها دریاسالار نیروی دریایی ایالات متحده شد) نیز در طول جنگ ماشین "Mark I" را در دانشگاه هاروارد برنامه ریزی کرد و اولین زبان برنامه نویسی رایانه‌ای را توسعه داد.

در بریتانیا، آلن تورینگ یک دستگاه الکترومکانیکی به نام Bombe اختراع کرد که به شکستن رمز Enigma آلمان کمک کرد. از نظر فنی آنچه ما اکنون آن را "رایانه یا کامپیوتر" می‌نامیم، همان بمب پیشگام ماشین‌های Colossus، مجموعه‌ای از رایانه‌های الکترونیکی انگلیسی است. در طول جنگ نیز، برنامه نویسانی مانند دوروتی دو بوسان و السی بوکر از دستگاه‌های Colossus برای شکستن پیام‌های رمزگذاری شده با رمز لورنز آلمانی استفاده کردند.

رادار

اولین سیستم راداری عملی در سال ۱۹۳۵ توسط فیزیکدان انگلیسی رابرت واتسون وات تولید شد و تا سال ۱۹۳۹ انگلیس شبکه‌ای از ایستگاه‌های راداری در امتداد سواحل جنوبی و شرقی خود ایجاد کرده بود. "آزمایشگاه Rad"، نقش بزرگی در پیشرفت فناوری رادار در دهه ۱۹۴۰ ایفا کرد. با این حال، هدف اصلی آزمایشگاه، استفاده از تشعشعات الکترومغناطیسی به عنوان سلاح بود، نه نوعی تشخیص دهنده که امروزه از آن استفاده می‌شود.

اولین ایده آن‌ها این بود که اگر بتوان یک پرتو انرژی الکترومغناطیسی را به هواپیما فرستاد، شاید بتوان با "پختن" آن‌ها یا چیز دیگری، خلبان را کشت. اولی کار نکرد، اما آن‌ها فهمیدند که می‌توانند از تابش الکترومغناطیسی استفاده کنند؛ بنابراین آن‌ها کار روی رادار را آغاز کردند.

رادار به نیرو‌های متفقین در تشخیص کشتی‌ها و هواپیما‌های دشمن کمک کرد. بعد‌ها ثابت شد که کاربرد‌های غیر نظامی زیادی نیز دارد، از جمله هدایت صنایع دستی غیرنظامی و تشخیص حوادث آب و هوایی مهم مانند طوفان.

پنی سیلین

قبل از استفاده گسترده از آنتی بیوتیک‌ها مانند پنی سیلین، حتی بریدگی و خراش‌های کوچک می‌توانست منجر به عفونت‌های کشنده شود. الکساندر فلمینگ دانشمند اسکاتلندی در سال ۱۹۲۸ پنی سیلین را کشف کرد، اما ایالات متحده تا جنگ جهانی دوم تولید انبوه آن را به عنوان یک درمان پزشکی آغاز نکرد.

اما بعدا تولید پنی سیلین برای سربازان یک اولویت اصلی برای وزارت جنگ ایالات متحده بود، تا حدی که این تلاش را در یک پوستر به عنوان "مسابقه با مرگ" معرفی کرد. جراحان نظامی از اینکه چگونه این دارو درد را کاهش می‌دهد، شانس زنده ماندن را افزایش می‌دهد و مراقبت از سربازان در میدان جنگ را برای پرستاران و پزشکان آسان می‌کند، شگفت زده شده بودند.

موتور‌های جت

فرانک ویتل یک مهندس انگلیسی در نیروی هوایی انگلیس، اولین حق ثبت اختراع موتور جت را در سال ۱۹۳۰ ثبت کرد. اما اولین کشوری که با هواپیمای موتور جت پرواز کرد آلمان بود که در ۲۷ آگوست ۱۹۳۹ پرواز آزمایشی مدل خود را انجام داد.

راب والاس، متخصص آموزش STEM در موزه ملی جنگ جهانی دوم در نیواورلئان می‌گوید: "آلمان و ژاپن تقریباً برای یک دهه آماده جنگ جهانی دوم شده بودند. "

با شروع جنگ، دولت انگلیس هواپیما‌هایی را براساس طرح ویتل توسعه داد. اولین هواپیمای متفقین که از پیشرانه جت استفاده کرد در ۱۵ می سال ۱۹۴۱ پرواز کرد. هواپیما‌های جت می‌توانستند سریع‌تر از هواپیما‌های ملخی حرکت کنند، البته در عین حال به سوخت بسیار بیشتری نیاز داشتند و کار با آن‌ها دشوارتر بود. اگرچه آن‌ها هیچ تاثیری در جنگ نداشتند (چون هنوز در مراحل اولیه توسعه خود بودند)، اما موتور‌های جت بعداً حمل و نقل نظامی و غیرنظامی را متحول کردند.

انتقال پلاسمای خون

در طول جنگ جهانی دوم، یک جراح آمریکایی به نام چارلز درو تولید پلاسمای خون را برای مصارف پزشکی استاندارد کرد. بر خلاف خون کامل، پلاسما را می‌توان بدون در نظر گرفتن گروه خونی فرد به هرکسی داد، بنابراین استفاده از آن در میدان جنگ آسان‌تر بود.

واکسن آنفولانزا

همه گیری آنفولانزا در سال‌های ۱۹۱۸ و ۱۹۱۹ تأثیر زیادی بر جنگ جهانی اول داشت و این امر انگیزه‌ای را برای ارتش ایالات متحده ایجاد کرد تا اولین واکسن آنفولانزا را تولید کند. دانشمندان در دهه ۱۹۳۰ شروع به جداسازی ویروس‌های آنفولانزا کردند و در دهه ۱۹۴۰، ارتش ایالات متحده به حمایت از توسعه واکسن کمک کرد.

ایالات متحده اولین واکسن آنفولانزا را برای استفاده نظامی در سال ۱۹۴۵ و برای استفاده غیرنظامی در سال ۱۹۴۶ تأیید کرد. یکی از محققان اصلی این پروژه، یوناس سالک، دانشمند آمریکایی بود که بعداً واکسن فلج اطفال را توسعه داد.

گزارش از سید حسین موسوی

بیشتر بخوانید

• تشخیص سریع سرطان ریه به کمک هوش مصنوعی

انتهای پیام/