نوجوانی که به جای ثبت و ضبط با موبایل، به قلب آتش زد

دوربین‌های موبایل‌ها کمک کار شهروندان شده‌اند تا در فرصتی کوتاه دیگران را در جریان وقایع و اتفاقات قرار دهند. به‌طوری‌که گاهی تصویربرداشتن از وقایع بر امداد و نجات غلبه می‌کند و حتی ممکن است مانع کمک‌رسانی هم بشود.
اتفاق استثنائی وقتی است که نوجوانی بی‌آنکه مانند همگان در پی ثبت و ضبط گزارش خبری از یک واقعه باشد، شجاعانه آستین بالا می‌زند و بدون ذره‌ای تردید به داد همسایه‌ای می‌رسد که فریاد کمک‌خواهی او بی‌جواب مانده است.
«علی لندی»، نوجوان 15ساله ایذه‌ای‌ برای کمک به مادر و دختری گرفتار در شعله‌های آتش متهورانه به خانه همسایه می‌زند تا آنها را نجات دهد؛ اما خود گرفتار شعله‌های آتش می‌شود و 15 روز بعد در بیمارستان جان شیرینش را از دست می‌دهد.

پیش‌ترها چنین رفتاری را بیشتر دیده بودیم. همسایه به داد همسایه می‌رسید و همسایه‌ها می‌دانستند که باید سایه یکدیگر باشند، اما این روزها چنین مفاهیمی کمتر باورپذیر است، بی‌تفاوتی و فردیت در جامعه و احساس تنهایی و غریبگی در مناسبات فی‌مابین غلبه دارد. چندان عجیب نیست اگر کسی حتی برای نجات جان انسان‌ها مرز بگذارد و محاسبات چنین و چنان را معیار قرار دهد. حتی روابط همسایگی را نیز مخدوش کند.

زمانی این فداکاری‌ها در زندگی روزمره شهروندان جاری بود و جلوه‌های مختلف آن را در سختی‌ها و دشواری‌ها، زلزله‌ها و سیل‌ها، آتش‌سوزی‌ها و جنگ‌ها و... مشاهده می‌کردیم، اما نکته مهم این است که حس چنین فداکاری‌هایی تحت تأثیر شرایط اجتماعی حاکم بر آن رخداد طبیعی یا واقعه بزرگ صورت می‌گرفت. همچنان که تبلیغات رسمی، اطلاع‌رسانی‌های پی‌درپی و درخواست‌های مستقیم برای پرداختن به آن حادثه یک حس جمعی مشترک ایجاد می‌کرد، اما مورد فداکاری علی لندی متفاوت از چنین حوادث خاصی در کشور است. او خودش تصمیم گرفت و فداکاری کرد.
کار نوجوان ایذه‌ای محصول تبلیغات و موج اجتماعی نبود، بلکه حاصل شجاعت معصومانه، رفتار پهلوانانه و مسئولیت‌پذیری قهرمانانه او بود. ماجرای علی لندی از جنس گمشده‌های امروز ماست. شجاعتی که توسط مردم دیده شد و مورد تقدیر قرار گرفت. او از دل آتش به دل مردم راه پیدا کرد.

* منتشر شده در روزنامه شرق