وقتی نفتالی مشتعل شد

به گزارش تابناک به نقل از ایسنا، خورشید مجیدیان‌فر، روزنامه نگار در یادداشتی با عنوان "وقتی نفتالی مشتعل شد" نوشت: نفتالی بنت، نخست وزیر رژیم صهیونیستی عصر دوشنبه به وقت تهران در مجمع عمومی سازمان ملل سخنرانی کرد. پس از دوازده سال کسی غیر از بینیامین نتانیاهو به نمایندگی از غاصبان قدس پشت تریبون سازمان ملل قرار گرفت. سلف نفتالی بنت بخش بزرگتری از فرصت حضور در نیویورک را به دیدار با محافل مخفی و علنی در ایالات متحده صرف می کرد، سابقه و روابط او به سبب حضور دیرپا در صفحه ی سیاست این رژیم مجعول امکان پروپاگاندا و معصوم نمایی و تمارض به مظلومیت را برای نتانیاهو فراهم تر می کرد.

نفتالی بنت اما در سیاست رژیم اشغالگر قدس اشتهار بی بی را ندارد و روابط گسترده تر او در درون ساختار ایالات متحده را نیز دارا نمی باشد. به همین دلیل در اولین سفرش در قالب نخست وزیر به نیویورک سعی کرد با بیانی اغراق شده و پشت سرنهادن نتانیاهو در ابراز دشمنی و خشم نسبت به جمهوری اسلامی ایران خود را عرضه نماید و کلید واقعی نخست وزیری رژیم اشغالگر قدس را به نام خود سند بزند.

سخنان نفتالی بنت را می توان در محورهای زیر تحلیل و تبیین نمود:
-قدرت علمی جمهوری اسلامی ایران یک حقیقت غیرقابل انکار و تردید در عرصه ی جهانی گشته است.نمود مشخص آن برنامه ی صلح آمیز هسته ای کشور با تکیه بر دانش بومی دانشمندان ایرانی است. سالها قبل باراک اوباما رئیس جمهور اسبق ایالات متحده در بیانی گفته بود که اگر می توانست تا پیچ و مهره های صنعت هسته ای ایران را نیز باز می کرد!

از مهم ترین عواملی که برنامه ی صلح امیز کشورمان را به نقطه ی بی بازگشت رسانیده و امکان به نقطه ی صفر رسانیدن آن را زایل کرده است بومی و درون زا بودن آن است. این دانش در میان دانشمندان ایرانی نهادینه و منتقل شده است و تجربه نشان داد که تحریم،خرابکاری و ترور دانشمندان شاید در مقطعی دست اندازهایی در روند توسعه ی برنامه ی هسته ای کشور ایجاد کند اما هرگز آن را متوقف نخواهد کرد.

منشه امیر(منوچهر ساچمه چی) گوینده ی سابق رادیو رژیم صهیونیستی شامگاه چهارشنبه در گفتگویی بر همین نکته انگشت گذاشت که دانشمندان ایرانی به دانش هسته ای دست یافته اند و اقداماتی نظیر اوسیراک در عراق و ترور دانشمندان مصری دیگر راه حل نیست، این یک حقیقت است که نفتالی بنت را به خشم آورده است.

سخنان ضد ایرانی بنت بیشتر برای آن بود تا مگر باز با همان مظلوم نمایی همیشگی و قرینه سازی ها از تاریخ ادعایی(مجعول و مخدوش) از متحدان غربی اش استمداد بطلبد تا شاید در مذاکرات احتمالی احیای برجام در برابر ایران موضع سخت تری اتخاذ کنند و گرنه از حقیقت ماجرا این نورسیده بهتر از سلف خود آگاه است.
-نتانیاهو در حضورهای متوالی اش پشت تریبون سازمان ملل از ترکیب شعبده و سیاست و البته مقداری هل من مبارز طلبی استفاده می کرد. نفتالی بنت اما که با سختی و اختلافی ناچیز و شکننده بر نتانیاهو فائق آمده و نفس های اوا را در قامت اپوزیسیون در پشت درب اتاق کارش احساس می کند همواره خواسته خود را متفاوت و البته سرسخت تر از نتانیاهو در مواجهه با ایران نشان بدهد.

اگر نتانیاهو روزی با آهن پاره و زمانی با ماکت و مقوا به اجرا در پشت تریبون می پرداخت، نفتالی بنت سعی در ارائه ی سیمایی جدی،خشمگین و مصمم داشت تا نشان دهد که مرد مبارزه است! البته فقط نشان بدهد! چون توان این رژیم در مواجهه اخیر با جنبش حماس بیشتر از هر زمانی عیارسنجی شده است و البته نفتکش های ایرانی این روزها پیش چشم نفتالی،سوخت ایرانی را وارد بنادر لبنان می کنند.

حقیقت شکنندگی دولت ها در رژیم اشغالگر قدس که حکایت از چندپارگی و شکاف های درونی این جامعه دارد همیشه در سیاست خارجی و اقدامات دولتداران وقت این رژیم نمود تام دارد و مصرف داخلی از مهم ترین کاربردهای نمود و نمایش های رهبران رژیم اشغالگر است.
دست آخر این که تغییر توجه ایالات متحده از خاورمیانه به سمت مواجهه و محاجه با چین رژیم صهیونیستی را نگران کرده است که بدون حمایت های پدرخوانده کدامین سرنوشت را خواهد یافت؟ سران این رژیم در تلاش اند تا ابزار نرم و سخت برای متحدان غربی شان ایجاد انگیزه کنند تا توجه و امکان و امکانات بیشتری برای این رژیم فراهم کنند.

تاکید نخست وزیر رژیم صهیونیستی بر پیمان صلح آبراهام و یافتن دوستان و متحدان جدید در منطقه را نیز نمی توان چندان جدی گرفت چرا که کسانی که امنیت خود را از دیگران و قدرت های فرامنطقه ای می طلبند و می خرند نمی توانند برای رژیم صهیونیستی امنیت و اطمینان به بار بیاورند.