مرثیه‌ی حذف یک مصلح | «پشیمان نیستم» - Gooya News

انصاف نیوز - دکتر «ابوالفضل فاتح» رییس تبلیغات و رسانه ستاد میرحسین موسوی در انتخابات سال ۸۸ در یادداشتی به مناسبت سالگرد دفاع مقدس نوشت:

بسمه تعالی

این سال ها، جریانی با شعبده، «سالگرد دفاع مقدس» را به «سالگرد تحریف دفاع مقدس» بدل ساخته اند.
جریانی که از ابتدا با حاکمیت مردم، ارزش های مردمی انقلاب و دفاع مقدس الفتی نداشت و نان خود را در تنور منفی بافی، اختلاف افکنی و فرصت طلبی می پخت، پس از امام، در غفلت و شکاف و اشتباه نسل اول، روز بروز فربه تر شد و با دو شیوه تخریب و تحریف، حد اکثر تلاش خود را به کار بست که از یک سو افتخارآفرینان آن دوران را تخریب کند و از سوی دیگر با تحریف، افتخارات آن دوران را به نام خود مصادره نماید. از جمله اقدامات این جریان، تلاش برای انحراف انقلاب از مسیر اصلی خود با تضعیف ارزش های بنیادی، حقوق اساسی و جمهوریت به همراه تحریف گفتمان یا انکار نقش آفرینی های موسسان انقلاب از جمله آیت الله شهید بهشتی، آیت الله شهید مطهری و آیت الله هاشمی رفسنجانی و .... بود. اما ظلم مضاعف دیگر این جریان به دولت دفاع مقدس و نخست وزیر آن صورت می پذیرد که متاسفانه، به دلیل حاکمیت فضای رعب و تحفظ و مصلحت اندیشی های شخصی واکنشی هم نسبت به این ظلم غم انگیز مشاهده نمی شود. پرداختن به این موضوع علاوه بر سکوت نکردن در برابر یک ناروایی بیّن، از آن جهت اهمیت دارد که می تواند به عنوان یک نمونه از تبار شناسی تحریف و انحراف و پرده کشیدن بر حقائق در دل انقلاب اسلامی بیانجامد.

پرده اول؛
کیست که نداند، آقای میرحسین موسوی یکی از مردمی ترین مسئولان چهل ساله اخیر و یکی از امین ترین کارگزاران «مورد علاقه و حمایت امام در طول دوران تصدی پست نخست‌وزیری در حساس‌ترین و دشوارترین مراحل تاریخ بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بود». امام با کسی تعارف نداشت و در مسائل انقلاب اهل رفاقت یا رودربایستی یا خط و خط بازی های رایج این روزها نبود. حیات کشور و بقای انقلاب در برابر امواج یکی از سهمگین ترین جنگ های قرن بیستم قرار داشت. نیازمبرم نظام به دولتی کارآمد، با درکی همه جانبه از شرایط و آماده جانفشانی های بی دریغ، امام را به این نتیجه رسانده بود که در میان خیل شخصیت های روحانی و غیر روحانی آماده ی پست نخست وزیری، انسانی بی ادعا نظیر مهندس موسوی از عهده بر خواهد آمد. علاوه بر تقوی و صداقت شخص مهندس موسوی، کارامدی و ابتکارات منحصر بفرد دولت ایشان در حمایت از دفاع مقدس و در عین حال حفظ تمامیت کشور، پی ریزی بنیان های توسعه ی صنعتی و پیاده سازی بزرگترین شبکه بهداشت در منطقه به رغم وضعیت جنگی و کمترین درآمد نفتی و همچنین اتخاذ سیاست های عدالتخواهانه واقعی و نه تصنعی در حمایت از طبقات مختلف مردم به ویژه مناطق محروم و معلمان و کارگران و ... و همچنین تامین وتدارک مستمر مایحتاج عموم مردم با ارزان ترین نرخ ممکن در آن دورانِ پر ماجرا، از دلایل تداوم تزلزل ناپذیر پشتیبانی و اعتماد امام و مردم بود. نتیجه ی آن اقدامات همه جانبه وسیاست های مردم محور و منسجم، تبدیل آن دوران به یکی از شیرین ترین دوران پس از انقلاب در ذائقه ها است. اما شاید باور نکنید در آن دوران سرنوشت ساز که متوسط در آمد نفتی کشور کمتر از ۱۴ میلیارد دلار بود و در سالهای پایانی دفاع مقدس به کمتر از ۷ میلیارد دلار رسید، باید برای حفظ شبکه آسیب پذیر نفتی کشور از تیر رس دشمن، مجاهدت های شبانه روزی اعجاز گونه صورت می گرفت و در شرایطی که خرابکاری ها و توطئه ها کشور را محاصره کرده بود و جنگ در بیش از ۱۶۰۰ کیلومتر مرز زمینی و تا صدها کیلومتر در عمق مرزهای هوایی ایران شعله می کشید، و موشک ها و هواپیماهای رژیم متجاوز بعث تحت حمایت نظام سلطه، نه تنها اکثر مراکز حیاتی بلکه ساکنین شهرهای کشور را هدف قرار داده و به ویژه مردمان نیمه غربی از دزفول و اهواز و کرمانشاه و تبریز و اصفهان تا تهران را قطعه قطعه می کرد، و نه تنها هر گونه سرمایه گذاری که حفظ سرمایه های موجود نیز غیر ممکن می نمود، دولت با درخشان ترین عملکرد، تلاش کرد تا سیاست و اقتصاد و اجتماع دچار چند پارگی نشده و جبهه و پشت جبهه استوار بماند.

حساب منتقدان منصف جدا، اما در همان شرایط گروهی از مخالفان این شخصیت و دولت ایشان، بی آن که خود دستی در آتش داشته باشند، از غیر منصفانه ترین تعریض ها و ناجوانمردانه ترین کارشکنی ها دست نکشیدند و با مطالبه توقعاتی در سطح شرایط صلح، خون ها به دل امام و ملت و دولت نمودند؛ همان کارشکنی ها که برای مردم ما در دورانهای مختلف آشناست؛ همان ها که یا باید خود در قدرت باشند و یا چوب در لای چرخ هر دولتی گذاشته و نامش را هم دفاع از ارزش ها می گذارند. همان ها که بعدها از هر ۹ روز یک بحران در دولت آقای خاتمی آفریدند، همان ها که از ابتدای کار آقای ظریف اقداماتی خائنانه چون تلاش عمدی برای بر هم زدن روابط منطقه ای نظیر اشغال سفارت عربستان، و تخریب روابط بین المللی نظیر حمله به سفارت انگلستان، و مانع تراشی های آشکار در مسیر برجام را از آنها به خاطر داریم. همان ها که با اطلاعات غلط و سنگ اندازی عامدانه در وارادات کالای حیاتی واکسن و تبلیغات عجیب و غریب علیه واکسن ها، در یک امر بدیهی اختلال کردند تا شاید فکر غلط خود را به کرسی بنشانند، و یا دیگران را ساقط و خود را منتفع کرده و دوستان خود بر اریکه قرار دهند که دیدیم به هر دلیل که بود، چگونه به قیمت وقفه در امورحیاتی کشور و حتی جان مردم بیگناه تمام شد. آری در آن دوران جنگ نیز، امثال چنین رویکردها و جریاناتی که برای همه ما آشناست و معمولا از بی اطلاعی و عِرق و احساسات برخی شخصیت ها و مراکز نیز سوء استفاده می کنند، با ظاهری حق به جانب، دامنه ی کارشکنی ها برای به شکست کشاندن دولت را تا جایی گسترش دادند که حتی در توزیع نان و برنج و دیگر مایحتاج و در رساندن ارزاق ارزان به مردم، اخلال نمودند و چنان اوضاع پیچیده شد که امام خمینی در ۱۶ تیرماه ۱۳۶۲ در بیانیه شدید الحنی با گلایه شدید از کارشکنی های مخالفان دولت مهندس موسوی، اختیارات جدیدی را برای عبوراز موانع به دولت واگذار نمود. امام مراقب بود و نمی گذاشت که این گونه جریانات به اهداف خود نائل آیند. با فرمان امام و واگذاری اختیارات به دولت، مشکلات جاری حل شد، اما دامنه ی مخالفت ها به رغم شدت جنگ، فروکش نکرد و در مجلس دوم در قالبی جدید هویدا گردید.

پرده دوم؛
در مجلس دوم، اقدامات گسترده سیاسی برای عزل نخست وزیر شکل جدیدی به خود گرفت. اما، به رغم همه تلاش ها برای معرفی نشدن مهندس موسوی برای دور دوم به مجلس، امام در ۵ مهرماه ۱۳۶۴ در نامه ای به مجلس اعلام نمودند " آقاى مهندس موسوى را شخص متدین و متعهد، و در وضع بسیار پیچیده کشور، دولت ایشان را موفق مى‌دانم". با این تایید صریح، تلاش های جریان مخالف به شکست انجامید و دولت مهندس موسوی ابقاء شد، اما در عین حال بیش از ۱۰۰یکصد تن از نمایندگان مجلس دوم که از نظر فکری جناح اقلیت آن روز و بخش بزرگی از جناح مسلط امروز را شکل می دهند، بر حذف مهندس موسوی اصرار ورزیدند. انتقاد امروز متوجه اظهار نظر آن روز این گروه نمایندگان نیست. نکته حائز اهمیت آن است که گروهی از اینان، همان جریانی هستند که آن روز مخالفت علنی با رهبری کشور را در شرایط جنگ توصیه و توجیه می کردند، اما در دوران بعد، در برابرهسته های قدرتی که هر منتقد خود را به نام مخالفت با رهبری و هر منتقد رهبری را به عنوان مخالف اسلام، با تیغ رد صلاحیت و شیوه های دیگر از جمله زندان و ارعاب و حصر و حذف از پیش پای برمی داشت، سکوت اختیار کرده و یا همراهی نمودند. هیچکدام از ایشان به رغم مخالفت علنی با رهبر کشور در زمان جنگ، در دوره های بعدی انتخابات، رد صلاحیت نشدند، اما خود یا همفکرانشان واضع یا حامی رد صلاحیت های گسترده در کشور گردیدند، و دیدیم چگونه در شعبده ی تضعیف جمهوریت و حقوق مدنی و آزادی های اجتماعی به کار بسته شدند.