امیر حسین افراسیابی، شاعر ایرانی مقیم هلند و از شاعران اثرگذار در شعر معاصر ایران درگذشت

ظاهراً امیر حسین افراسیابی دو روز پیش در پی زمین خوردن و به دلیل شکستگی پا به بیمارستان مراجعه می‌کند و در اثر پیامدهای آن از دنیا می‌رود.

شاعر وطن ندارد

امیر حسین افراسیابی از شاعران پیش‌کسوت ایرانی‌ بود.

او کودکی‌اش را در بختیاری و اصفهان گذراند و تحصیلاتش را در رشته معماری به پایان رساند. او از سال ۱۹۸۶ در هلند زندگی می‌کرد. از او مجموعه شعرهای متعدد به زبان فارسی و هلندی منتشر شده است.

«ایستگاه»، «بر عرض راه»، «تا ایستگاه بعدی»، «آواز شگفت یک شاید» (گزیده شعرها)، «عشق وقت نمی‌شناسد»، «و خانه‌ای که خانه ما نیست»، «بعد از هفتاد و سه پروانه»، « حرف‌های پاییزی»، «با مرغان دریایی» و «حرف‌های اضافه» از مجموعه اشعار اوست.

او در مصاحبه‌ای به مناسبت انتشار مجموعه «و خانه‌ای که خانه ما نیست» گفته بود:

«شاعر وطن ندارد. من خانه‌ای دارم که خانه‌ی من نیست. اروپا که خانه‌ی من نیست، اینجا هم خانه ندارم. دورافتاده‌ام. خانه‌ای که نتوانی در آن به‌راحتی نفس بکشی، ارتباط برقرار کنی، که خانه نشد. خانه را می‌شود تعمیم داد به کل وطن. به‌‌راستی وطن من کجاست؟ وطن ما کجاست؟»

شعر با نوشتن کامل نمی‌شود

انتشارات سرزمین اهورایی  گزیده اشعار امیر حسین افراسیابی را با عنوان «نبض چارراه از تپش افتاد» به همراه ترجمه‌های او از شعر هلند با نام‌های «از کنار نگاه»، «در سطر رو به خانه مه آغاز می‌شود»، «دختران المپ» (گزیده‌ای از شعر زنان هلند) و «جاودانگی ناپایدار» و همچنین برگزیده شعرهای «شیموس هینی»، شاعر ایرلندی برنده جایزه نوبل را منتشر کرده است.

امیر حسین افراسیابی قبل از پیدایش اینترنت همکاری پیوسته‌ای با فصل‌نامه‌های «اندیشه آزاد» و «مکث» داشت و اشعارش را در این نشریات منتشر می‌کرد. او در مصاحبه‌ای گفته بود:

«شعر تلاش می‌کند تا از ناگفتنی‌ها بگوید، آنهایی را که نمی‌شود به زبان آورد، یعنی به زبان معمول قابل‌بیان نیستند. همین طور سعی می‌کند نادیدنی‌ها را نشان دهد. چه وسیله‌ای دارد؟ زبان. یعنی تنها وسیله‌اش زبان است، زبانی که گفتم توانایی بیان آن ناگفتنی‌ها را ندارد، چون واژه‌ها و معناهاشان و رابطه‌شان با هم سراسر قراردادی هستند. از واقعیت بر نیامده‌اند. شاعر کاری که می‌تواند بکند این است که با برهم‌زدن قراردادهای زبان، فضاهای معنایی تازه‌ای بیافریند تا خواننده اهل و آشنا بتواند آن معناها را فرا خواند، تخیل کند. همین است که شعر با نوشتن کامل نمی‌شود، با خواندن و با شرکت خواننده است که به کمال می‌رسد. »

در تابستان هفت سال پیش امیر حسین افراسیابی در یک نشست ادبی همراه با عده‌ای دیگر از شاعران و نویسندگان ایرانی مقیم هلند مهمان رادیو زمانه بود.