دیگر برای کوچه‌ باغ‌ها دلتنگ نخواهی شد

خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها: در آن سال‌های عجیب پیش از انقلاب و در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ زمانی که روشن‌فکران راه توسعه را در غرب می‌دیدند و برخی دیگر از گروه‌ها خواستار بازگشت به ریشه‌های تاریخی بودند، گروهی افراد آگاه ظهور کردند که در مرز این دو دیدگاه افراطی راه منطق را در روزگاران سخت در پیش گرفتند؛ افرادی که در قلب ادبیات و زیست بوم شهری ایران نفوذ کردند و این روزها رد پای آن‌ها در تار و پود فرهنگ ایرانیان نحفه است.

یکی از این افراد امیرحسین افراسیابی بود، او در سال ۱۳۱۳ و در اصفهان زاده شد و سرشار از التهاب روئیدن بود. به گفته خودش اولین شعرش را در دوران دبیرستان سرود و آن شعر به سالنامه دبیرستان ادب اصفهان نیز راه یافت. او دوست داشت ادیب شود و شعر را به عنوان مونس برگزید، اما در دانشگاه به سراغ معماری رفت و پس از شاگردی اساتیدی همچون هوشنگ سیحون از دانشکده هنرهای زیبا دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل و به یکی از معماران سرشناس تبدیل شد.

حرف‌های پاییزی‌اش را به عنوان اولین دفتر شعر در سال ۱۳۴۸ منتشر کرد و در همان روزگاران بود به هوشنگ گلشیری، محمد حقوقی، جلیل دوست‌خواه و چهره‌های ادبی دیگر در «جُنگ ادبی اصفهان» پیوست. آن‌ها سال‌ها در تکیه میر تخت فولاد در اصفهان جمع می‌شدند و شعر می‌گفتند و هم را نقد می‌کردند.

امیرحسین افراسیابی و هوشنگ گلشیری