اندر فواید دشمن و دشمن‌سازی! 

راه مقابله با دشمن و خنثی کردن طرحهای او، در وهله اول جنگ نیست بلکه راههای گوناگونی برای بی اثر کردن دشمن از جمله داشتن ساختار سیاسی دموکراتیک، اقتصادی نیرومند، بنیه قوی دفاعی بازدارنده و نیز مذاکره و دیپلماسی وجود دارد و آخرین چاره جنگ و دفاع است و عموما نباید آغازگر جنگ بود، چه آن که آغاز کننده جنگ در عرف عمومی و جهانی محکوم است.

امام علی ع در فرمان نامه حکومتی خود به مالک اشتر می گوید: "هرگز صلحی را که دشمنت پیشنهاد می کند، رد نکن. و البته پس از پذیرش صلح نباید از دشمن غافل شوی."

اما امری که کاملا غیر طبیعی و غیر عقلانی است، خلق دشمن و افزودن به دشمنان و اظهارات و تحرکات دشمن ساز از سوی یک نظام سیاسی است. این ضرب المثلی حکیمانه است که هزار دوست کم است و یک دشمن بسیار. و نیز این بیت خردمندانه حافظ که: 
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است/ با دوستان مروت با دشمنان مدارا

با مروری به کارنامه چهل و دو ساله جمهوری اسلامی در سیاست خارجی اش به وضوح با پدیده دشمن سازی از سوی رهبران و نهادهای بالادستی مواجه بوده ایم تا جایی که کمتر می توان سخنرانی ای را از رهبران یافت که از دشمن و دشمنان سخن نرفته باشد.

گاه احساس می شود سخن از دشمن گفتن برای عده ای به سان باده ای سرمست کننده و نشئه آور است که به اعتیادی عمیق منجر شده و دست کشیدن از نوشیدن آن امری بسیار سخت و دشوار است..

روحیه دشمن سازی در جمهوری  اسلامی منحصر به سیاست خارجی نبوده بلکه در سیاستهای داخلی نیز یک اصل دائمی بوده و با پدیده انواع دوقطبی سازی جامعه و خلق مخالف و اپوزیسیون، بی وقفه کار کرده است که یک قلم از نتایج آن، تبدیل نخست وزیران و روسای جمهور نظام به مخالفان یا منتقدان جدی بوده است.

دشمن سازی و تولید عناوینی چون نفوذی، سرسپرده، وابسته، غیر خودی و.... برای عده ای صنعتی سود آور است که حکمرانی را آسان کرده و قادر است همه ضعفها و ناکارآمدیها و فسادها را لاپوشانی کند و شمشیر نهادهای نظامی و امنیتی را پیوسته بر سر اکثریت و نخبگان منتقد و معترض آخته نگهدارد.

دشمن سازی و مرتب سخن از جنگ و دفاع و مقاومت گفتن، بیش از هر کس برای نظامیان یک حکومت و دولت پنهان پشت آن، سودمند است که می تواند قدرت آنان را تحکیم کرده و زمینه دست اندازی آنها را به همه شئون کشور بویژه اقتصاد که منافع مادی خود و فرزندان و هفت پشتشان را تامین می کند، فراهم سازد.

اما آنچه بر سر یک ملت و کشور از ناحیه نظام سیاسی دشمن ساز می رود، فرسودگی و تباهی در همه ابعاد اقتصادی، سیاسی و فرهنگی و در نهایت اضمحلال و فروپاشی بر اثر شورش و انقلاب داخلی و یا حمله خارجی است.