هوشنگ چالنگی، شاعری مأخوذ به حیا بود

ایسنا/خوزستان یک شاعر خوزستانی می گوید هوشنگ چالنگی شاعری مأخوذ به حیا بود و این حیا یک حیای ادبی است که تا شاعر نباشی متوجه نخواهی شد.

 سعید آژده در گفت و گو با ایسنا درخصوص درگذشت هوشنگ چالنگی، اظهار کرد: هوشنگ چالنگی را از سنین نوجوانی‌ام شناختم از آنجا که وی به دلیل دوستی که با یارمحمد اسدپور داشت و اسدپور هم دایی من است به این واسطه تا آشنا شدیم گویی گمشده‌ام را در شعر یافتم و دیگر تا همین چند وقت اخیر تنهایش نگذاشتم اگرچه او اهواز و من مسجدسلیمان بودم و سپس من که به اهواز آمدم او بازنشسته شد و به کرج کوچ کرد.

او ادامه داد: همواره ویژه‌نامه‌هایش را در نشریاتی که در اختیار داشتم منتشر می‌کردم و او کتاب‌هایش را برایم می‌فرستاد و البته ۱۳ صفحه راجع به کتاب اول‌ام نقد نوشته که بنا به دلایلی هرگز نخواستم منتشر شود.

آژده ادامه داد: چالنگی در برهه‌ای (از دهه ۴۰ تا ۸۰) چهار دهه به سکوت مطلق ادبی ادامه داد و دهه ۸۰ برای اولین بار کتاب اولش به نام «زنگوله تنبل» را منتشر کرد و همان سال به چاپ دوم و سوم رسید و سپس برای همیشه نایاب شد.

او افزود: این کتاب که در برگرفته شعرهای دهه ۴۰ و ۵۰ این شاعر است مورد توجه نسل جوان شعر ایران قرار گرفت و ده‌ها و صدها شاعر از دهه ۴۰ به شعر وی روی آوردند به جرأت می‌گویم پس از پنج شاعر اصلی شعر نو (نیما، اخوان، شاملو، سپهری و فرخزاد) شعر چالنگی بیشترین تاثیر را بر شعر ایران گذاشته است.

به باور این شاعر: شعر چالنگی شعری قوی و اصطلاحا استخوان‌داری است که به شدت از عوام‌گرایی پرهیز دارد و به سمت خواص و متفاوت بودن حرکت می‌کند.

آژده معتقد است: شعر چالنگی شعری است اسطوره‌گرا که این اساطیر جهانی گاه بومی‌گرایی شده‌اند. در شعر چالنگی افیلیا آوازه‌خوان عاشقی است که در کوه‌های بختیاری سروده‌های محلی‌اش را می‌خواند.

سعید آژده