راه‌حل موقت، تله‌ای جدید برای ایران - Gooya News

عقب کشیدن عقربه یک بمب ساعتی ممکن است برای کسانی که اراده یا توانایی خنثی کردن آن را ندارند اطمینان‌بخش به نظر آید، اما تیک‌تاک اجتناب‌ناپذیر بمب ساعتی ادامه خواهد یافت

امیر طاهری - ایندیپندنت فارسی

چهار روز دیگر، آقای رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، در تهران خواهد بود تا به گفته خودش، زمینه را برای دوری تازه از مذاکرات میان جمهوری اسلامی و گروه به‌اصلاح ۱+۵ به رهبری ایالات متحده آمریکا آماده کند. سفر او به تهران شبیه «بعله‌برون» سنتی در عروسی‌های ایرانی قدیم است که در آن ریش‌سفیدان و گیس‌سفیدان خانواده داماد به منزل عروس می‌رفتند تا با دریافت «بعله» زیرلفظی زمینه را برای وصلت فرخنده آماده سازند.

اما تا آن‌جا که به سفر آقای گروسی مربوط می‌شود، مشکل این‌جاست که «عروس» مورد بحث یعنی جمهوری اسلامی بارها «بعله» را گفته است اما در عمل، حاضر نشده است از جای خود تکان بخورد. از سوی دیگر، «داماد» فرضی، یعنی ایالات متحده، نیز از شل کردن سر کیسه برای برگزاری مراسم و ورود بی‌چک‌و‌چونه عروس به منزل سر باز زده است. به‌ عبارت دیگر، در این‌جا با نمونه دیپلماتیک نمایشنامه‌های کمدی لابیش، نویسنده فرانسوی، روبه‌رو هستیم که در آن همه به هم دروغ می‌گویند و مهم‌تر از این، به تماشاچیان نیز دروغ تحویل می‌دهند.

با آقای گروسی شروع کنیم. ایشان در اظهارات ضدونقیض خود گاه می‌گوید که سفرش به تهران به منظور تشویق رهبران جمهوری اسلامی برای اجرای تعهدهایشان در چارچوب «برجام»، یعنی زدوبند اتمی باراک اوباما، صورت می‌گیرد. اما از سوی دیگر، گزارش‌های متعدد آژانس مدعی است که جمهوری اسلامی به تعهدهای خود عمل کرده است. در عین حال، نباید فراموش کرد که «آژانس» آقای گروسی درباره عملکرد ۱+۵، یعنی دیگر شرکت‌کنندگان در کمدی‌ـ‌تراژدی برجام، نظری ارائه نمی‌دهد. این بدان معناست که از دید آژانس، این فقط جمهوری اسلامی است که باید حساب پس بدهد. آژانس هرگز گزارش نداده است که هیچ‌یک از اعضای ۱+۵ به تعهدهای خود عمل نکرده‌اند. به عبارت دیگر، آژانس نمی‌خواهد یا نمی‌تواند داوری بی‌طرف باشد. از دید آژانس، برجام یک «توافق» یک‌جانبه است‌ــ یعنی تسلیم بی‌قیدو‌شرط ایران در برابر ۱+۵.

مطالب بیشتر در سایت ایندیپندنت فارسی

آقای گروسی تنها کسی نیست که نمی‌داند، یا وانمود می‌کند که نمی‌داند، دقیقا چه می‌خواهد. آقای حسین امیرعبداللهیان، کمدینی که در نقش وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ظاهر شده است، هدف از مذاکرات وین که گروسی دلال محبت آن است، چیزی جز «رفع تحریم‌ها» نیست. معاون او، آقای باقری کنی، از «لغو تحریم‌های غیرقانونی» سخن می‌گوید‌ــ مثل اینکه تحریم‌های قانونی هم در کار هست و مورد قبول. آقای مجید تخت روانچی، نماینده جمهوری اسلامی در سازمان ملل، خواستار «رفع تحریم‌های ظالمانه آمریکا» است‌ــ یعنی تحریم‌های عادلانه هم داریم و تحریم‌هایی که سازمان ملل وضع کرده است نیز مورد قبول تهران خواهد بود. آقای میخاییل اولیانف، معاون وزیر امور خارجه روسیه، کشوری که رژیم خمینی‌گرا آن را بهترین دوست و مدافع خود تصور می‌کند، از «رفع تدریجی تحریم‌ها»، آن هم تلویحا پس از آنکه ایران به تعهدهایش عمل کرد، سخن می‌گوید. سخنگوی وزارت خارجه چین، دوست تصوری دیگر جمهوری اسلامی، نیز چنان وانمود می‌کند که توپ در زمین تهران است که باید به «تعهدهای» خود عمل کند.