چنین جمعیتی در اصفهان را تاریخ محیط‌زیست ایران به یاد نمی‌آورد!

این راهپیمایی پرشکوه را نباید در حد چند مطالبه صنفی تقلیل داد. تاب‌آوری کشور به دلیل عدم توجه به واقعیت‌های اکولوژیکی فلات ایران به خطر افتاده و اینک مردم اصفهان، چهارمحال و بختیاری، لرستان، خوزستان، یزد، کرمان، قم، تهران، خراسان، فارس و آذربایجان آن را به خوبی و با پوست و خون خویش درک کرده‌اند.

رهبران کشور نباید اجازه دهند به بهانه اشتغال و رونق اقتصادی کوتاه‌مدت، توانایی زیستن در ایران تقلیل یابد. سالانه دست‌کم چهارمیلیارد مترمکعب فقط از سفره‌های آب زیرزمینی استان توسط موتورپمپ‌ها در حال برداشت است. اگر کمتر از یک‌دهم این مقدار به سمت زاینده‌رود روان شود، گاوخونی هرگز بدون آب نمانده و زاینده‌رود برای همیشه جاری می‌ماند. آنچه غیرقابل معامله و چشم‌پوشی است، فقط حقابه شرب مردم اصفهان به میزان حدود پانصدمیلیون‌متر مکعب در سال است. برای سه و نیم میلیارد بقیه، باید نخست حقابه زاینده‌رود و گاوخونی در اولویت باشد و نه صنعت و کشاورزی.

همه ایران باید متحد عمل کرده و از این خواسته مشروع مردم اصفهان حمایت کنند. اجازه ندهید تجزیه‌طلبان و عناصر مشکوک به بهانه زاینده‌رود، اقوام ایرانی را نسبت به هم مکدر کنند. آنهایی که در طول چند دهه گذشته اجازه استقرار صنایع آب‌بر، واحدهای صنعتی تولید گوشت و افزایش سطح اراضی کشاورزی را در اصفهان دادند و آنهایی که اجازه ندادند حتی یک هتل پنج ستاره در طول چهل سال اخیر در اصفهان ساخته و مورد بهره‌برداری قرار گیرد و اصفهان را از قطب گردشگری ایران و خاورمیانه به قطب صنایع آلاینده بدل ساختند، امروز باید پاسخگو باشند ... امروز باید اعتراف کنند که با هر لیتر آبی که به سمت اصفهان منحرف کردند، شش لیتر بارگذاری بیشتر تعریف کرده و فروپاشی را نزدیک‌تر ساختند.

خبر مهم آنکه با توجه به تشدید روند جهانگرمایی و کاهش ذخیره برف و یخ در سرچشمه‌های اغلب رودخانه‌های ایران، باید خود را برای یک جراحی بزرگ و دردناک آماده کنیم. با روند کنونی نه‌تنها امکان تداوم حیات زاینده‌رود وجود ندارد که دیر یا زود این سرنوشت تلخ گریبان دیگر رودخانه‌های وطن از زاب تا کشکان و از کارون تا سیمره، کرخه، زاینده‌رود، سفیدرود، هلیل‌رود، اترک و ... را خواهد گرفت. راه پایداری ایران از تعریف و بازمهندسی اقتصادی می گذرد که کمترین وابستگی را به آب داشته باشد.